Is dit mijn mekteb...(deel 1)(herschrijvend)

Deel 42

Dit keer kan je zien dat Khalid ook boos wordt.

'Ooh ja als jij het zo erg zou vinden, waarom heb je me dan toe gelaten bij haar?' Roept hij dit keer ook boos.

'Omdat ik zag dat je haar in het ziekenhuis op dat moment blij maakte! Maar ik heb jou nooit gemogen en dat gaat ook nooit gebeuren. Want er is maar 1 iemand waar van ik wil dat hij samen met haar eindigt en die genen staat naast je.' Zeg ik terwijl ik op sta.

Geschrokken kijkt Khalid naast zich. Wollah je zou zijn gezicht moeten zien toe hij naast zich keek.

'Je bent toch niet serieus he?!!' Roept hij stotterend.

'Reken der maar op dat ik serieus ben!' Roep ik lachend terug.

( de boys: souf, Damin, Khalid, Samir, imad)

Layla

Ik word wakker met knallende kop pijn.

Als ik om me heen kijk zie ik dat ik in een onbekende kamer lig in een bed.

Lang zaan herinner ik me wat er gister allemaal was gebeurd.

NASSIM!👿

Vieze klootzak! Waar haalde hij het lef vandaan om me te ontvoeren?!
Oke kijk ik was toch al van plan om weg te lopen. Maar dat geeft hem geen reden om me mee te nemen.

Alleen maar ik omdat ik zogenaamd het hard van zijn beste vriend breek.

Maar mijn hard dan? Heeft iemand daar dan wel aan gedacht?

Ik doe altijd alles om anderen gelukkig te maken maar dat maakt me zelf nu kapot! Je hoort je niet weg te cijferen voor anderen.....

Ik zit zo diep in gedachten dat ik niet eens had gemerkt dat nassim was binnen gekomen!

'Zo prinsesje!' Zegt hij terwijl hij tegen over me komt staan.

Die woorden laten me trillen. Want Damin noemde me altijd zo.......

Ik negeer hem blijf m gewoon straks aan kijken.

'Ha ben je je tong verloren?' Zegt hij lachend.

'Noem mij nooit meer prinsesje! Beter nog, praat nooit meer tegen mij!' Roep ik boos.

Hij begint nog harder te lachen.

'Als ik jou was zou ik niet zo een toon tegen mij aan slaan! Want als ik jou niet had mee genomen was je nu al het land uit geweest!'

'Ja dat is wat ik juist wil! Ik wil hier weg!'

'Maar begrijp je dan echt njet dat ik dat niet toe kan laten?! Je kan je broer en Khalid hier njet zo maar zonder wat te zeggen achter laten en vertrekken en nooit meer terug komen!'

'Wie zegt dat ik nooit meer terug ga komen??? Ik was alleen van plan om er even voor een weekje of twee tussen uit te gaan en dan weer terug te komen als ik heb kunnen na denken!'

Zijn gezicht uitdrukking  veranderd gelijk.

'Maar dat kan ik als nog niet toe laten!'

'En hoe zo niet?'

'Nou in die paar weken kan je Khalid als nog mega veel pijn doen! En het is niet veilig voor je!'

'Hoe zo niet veilig voor me?'

'Je weet dat er mensen achter je aan zitten! Niet alleen Khalid zat achter je aan maar nog veel meer mensen!'

'Oohw.......'

Hoe kan ik zo dom zijn dat ik daar niet aan heb gedacht? Als ik was gegaan hadden vijanden zeker hun kans kunnen grijpen om mij te pakken aan gezien ik alleen zou zijn.

Nassim zucht luidt en zegt: ' de jongens kunnen er ieder moment zijn.'

Ik knik maar en kijk naar de grond.

Dag plan ,dag denk tijd ,en dag vrijheid!

Ik wil niet heel me leven afhankelijk zijn van die sukkels!

En ik wil kunnen na denken over mijn gevoelens. Want tja, ik weet nog steeds niet of ik Khalid nou leuk vindt of Damin......

Want tja in het ziekenhuis zei ik wel tegen Damin dat ik van Khalid hou en dat ik hem haat maar dat is niet helemaal waar.

Khalid is leuk lief knap bezorgt behulpzaam en ik geef echt heel veel om hem.

Maar Uhg Damin is.......