Is dit mijn mekteb...(deel 1)(herschrijvend)

Deel 45

Eerst wil ik ff iemand promoten!
Lees het verhaal van

@schrijfsterQR ❤️ : te veel pijn.
is echt een goed boek echt een aanrader!!(mijn mening) xxx

-
Hoe kan ik zo dom zijn dat ik daar niet aan heb gedacht? Als ik was gegaan hadden vijanden zeker hun kans kunnen grijpen om mij te pakken aan gezien ik alleen zou zijn.

Nassim zucht luidt en zegt: ' de jongens kunnen er ieder moment zijn.'

Ik knik maar en kijk naar de grond.

Dag plan ,dag denk tijd ,en dag vrijheid!

Ik wil niet heel me leven afhankelijk zijn van die sukkels!

En ik wil kunnen na denken over mijn gevoelens. Want tja, ik weet nog steeds niet of ik Khalid nou leuk vindt of Damin......

Want tja in het ziekenhuis zei ik wel tegen Damin dat ik van Khalid hou en dat ik hem haat maar dat is niet helemaal waar.

Khalid is leuk lief knap bezorgt behulpzaam en ik geef echt heel veel om hem.

Maar Uhg Damin is.......

Layla

Ik zit op mijn bed en staaar naar het plafond omdat het zo interessant is!

Hebben jullie je ooit afgevraagd als je bijvoorbeeld op de 2e verdieping van een huis bent, hoe de vind al die spullen kan dragen? Nou ik wel want daar denk ik nu aan😂😂.

Dan hoor ik weer dat geweldige geknars van de sleutel in de slot van mijn kamer deur.

Gelijk sta ik recht.

Nassim komt binnen gevolgd door de andere boys.

(Trouwens voor de mensen die het zijn vergeten de boys zijn: Samir, Damin, souf, younes, Khalid, imad en nu nassim ook natuurlijk!❤️)

Samir komt gelijk op me af rennen en knuffeld me.

Ik sla mijn armen gelijk om hem heen en knuffel hem terug.

'Layla waarom doe je me dit aan?! Ik heb alleen jou!!' Zegt hij terwijl hij me boos aan kijkt.

Ik kijk naar de grond en negeer zijn vraag.

Als Samir me los laat komt Khalid op me afgelopen en knuffelt me ook maar ik duw hem gelijk weer van me af.

Iedereen kijkt me geschokt aan .

'Layla wat is er?' Vraagt hij onzeker.

'Ik wil dit njet! Blijf uit me buurt en raak me nooit meer aan begrepen!' Roep ik boos.

Ze kijken me allemaal verbaasd aan maar niemand durft wat te zeggen.

Onbewust komen de tranen naar buiten.

Damin ziet dat en komt rustig naar me toe ge lopen.

Als hij bij me is veegt hij de tranen uit mijn gezicht.

Ik weet niet waarom maar ik gaf hem een knuffel.

En hij knuffelde me terug.

Het voelde zo vertrouwd....

Het voelde zo goed! Maar ook zo verkeerd......

Khalid kijkt ons boos aan en verlaat de kamer.

Maar dat boeit me op dit moment totaal niet!

Dit moment is even van mij en Damin.....