Is dit mijn mekteb...(deel 1)(herschrijvend)

78

pp Layla

Ik buk voor over om hem misschien wel voor de laatste keer een kus te geven..................                  Als mijn lippen de zijne raken voelt het weer als vroeger, ik heb denk ik altijd al van hem gehouden sinds dat ik hem ken eigenlijk wel. Dus dat is nu al bijna 8 jaar lang dat ik van hem hou. Wanneer ik mijn lippen van de zijne af haal voel ik opeens een zacht kneepje in mijn hand.

''oké rustig Layla, het is vast je verbeelding.'' zeg ik tegen mezelf, maar vlak daarna word er nog een keer in mijn hand geknepen door hem en opent hij voorzichtig zijn ogen.

''o-o-omg D-D-Damin!'' roep ik blij terwijl de tranen al weer over mijn wangen beginnen te stromen.

''Layla........ i-i-ik hou van je!'' zegt hij heel zacht, maar nog wel hoor baar. OMG, hij zei gewoon dat hij van me houd!!

Ik kijk hem lachend en huilend tegelijk aan, maar mijn lach verdwijnt al snel als hij langzaam zijn ogen sluit en zijn grip om mijn hand zich verzwakt. Zo snel als ik kan druk ik op de rode knop naast zijn bed dat er is voor noodgevallen, en al snel vult de kamer zich met allemaal dokters.

''Mevrouw wat is er met hem aan de hand?'' vraag ik een zuster als ik zie dat ze allemaal bang naar hem kijken en aan het apparaat zitten.

'' De patiënt is heel erg onstabiel, we weten niet of we hem nog zullen kunnen redden.'' zegt de zuster terwijl ze me verdrietig aan kijkt.

''m-m-maar dat kan niet jullie moeten hem helpen!'' roep ik boos naar haar. Ik bedoel maar, ze zit hier rustig tegen mij te praten terwijl hij ieder moment kan sterven.

De zuster knikt begrijpelijk en loop dan in een rap tempo naar zijn bed toe. Net wanneer de vrouw Damin wilt gaan helpen hoor ik iets wat ik liever nooit had willen horen............................................

pp Damin:

Ik weet niet wat er aan de hand is, want het voelt alsof ik wakker ben maar toch ook weer niet helemaal..... Begrijp je?

En hoe hard ik ook probeer, ik kan me niet bewegen en mijn ogen willen maar niet open gaan. Opeens word de stilte verbroken door een deur die open gaat en een luide snik van een vrouw.

Wanner ze begint te praten hoor ik gelijk dat het Layla is. Ze klinkt zo gebroken.

Ze verteld me dat ze van me houd en dat ze dat altijd al had gedaan! Dus ze houd wel van me?!?!?! (ik heb wat ze had gezegd in het vorige deel geschreven)

Ik zit helemaal in gedachte als ik op eens haar zachte volle lippen tegen de mijne aan voel. Ow wat heb ik dit toch gemist, zo lang geleden...

Wanneer ze haar lippen van de mijne afhaalt probeer ik zachtjes in haar hand te knijpen, wat me nu eindelijk ook lukt gelukkig!

Zachtjes hoor ik haar tegen zich zelf zeggen dat ze het zich  maar verbeeld. Hahaha soms is zij echt een apart geval, maar dat is ook een van de redenen dat ik zo veel van haar hou!

Vlak daarna knijp ik nog een keer in haar hand. Dit keer gelooft ze het volgends mij wel aangezien ze gelijk omg begint te roepen.

Ik open langzaam 1 voor 1 mijn ogen en zie haar dan daar helemaal gebroken voor me op een stoel zitten. Heel zacht zeg ik haar dat ik van haar hou. Aangezien mijn keel nog heel erg pijn doet.

Ik zie nog snel dat ze naar me lacht voordat ik mijn ogen weer sluit. Het voelt als of alle energie uit mijn lichaam word gezogen. Het - het voelt als of ik er nu niet echt meer ben. Als of dit allemaal maar een mooie droom is.

Je zult wel denken, huh hoe zo mooie droom?! Maar het is eerder een mooie droom omdat Layla me heeft verteld dat ze van me houd....

Al weet ik niet of wij ooit samen zullen zijn nog aangezien ik niet weet of ik er straks nog ben, en het zelfde telt voor Layla en voor jou!! we weten nooit wanneer de engel van de dood ons komt ophalen. dat ligt allemaal in de handen van Allah swt. want ooit liggen we allemaal in ons graf en we gaan allemaal naar Allah swt.