Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 6

P.O.V. Emilia

Met de foto strak in mijn hand geklemd, mijn tranen die nog steeds over mijn wangen rollen en mijn jachtige ademhaling, die steeds rustiger wordt, val ik in slaap. Beelden plagen mij, de eerste school dag, de eerste keer dat ik Chase zag, de martelingen, lichtflitsen, alles maar ook echt alles wat maar een beetje slecht was flitst voorbij.

 Ik kan het niet stoppen. Herinneringen stromen voorbij, als een jonge rivier vol van vreugde. Terwijl er bij mij alleen maar narigheid voor bij stroomt. Ik wil mij ogen niet open. Ik wil het niet omdat ik dan ontdek dat ik nog steeds in die nachtmerrie zit. Nog steeds wordt mee gesleurd in mijn rivier gevuld met mijn tranen. De rivier genaamd leven. Mijn rivier van gedachtes lijkt uit te komen op een groot meer waar één herinnering duidelijk lijkt te zijn. Hoe hard ik ook probeer om tegen mijn stroming in te zwemmen, ik kan niet ontkomen aan de pijnlijke waarheid op die ene dag. Voor ik het weet beleef ik het ergste in mijn miezerige leventje nog een keer.

Het is koud buiten, de regen klettert hard op de ramen. Ik wikkel me beter in mijn dekbed terwijl ik wacht tot de reclame voorbij was. Een zenuwachtig gevoel speelt al de hele dag op, maar ik negeer het. Vast omdat mijn ouders vandaag terug komen. Hier heb ik de hele week al op gewacht. Het was mijn licht puntje in deze donkere dagen. Een snelle blik op de klok verteld mij dat het al bijna tegen tienen was. Nog even en dan zal ik mijn ouders weer zien. Vlak nadat ik dat heb gedacht gaat de bel. Ik spring op, en ren bijna naar de deur. Ik had het moeten weten. Ik rook ze niet. Ik zwaai de deur met een vrolijke grijns open. Verwachtend dat ik mijn ouders daar zal zien. Mijn droom verandert, wijkt af de herinneringen. Mijn ouders staan daar, met de zelfde lag als die op de foto. Ik ren naar ze toe, voor een knuffel. Dan zijn ze weg. De droom vervaagt en ik schik wakker.

P.O.V. Collin

Ik schik op als Emilia in eens om hoog schiet. 'Gaat het prinses?' Ze knikt alleen. Er ligt een foto naast haar. Mijn hand klemt zich om het ijzeren lijstje, waar de foto in zit. Ik kijk naar de twee lachende mensen op de foto. Wie zijn dit? 'Dat zijn haar ouders, sukkel.' gromt Jason in mijn hoofd. 'Zijn dit je ouders?' vraag ik aan haar. Weer knikt ze alleen maar. 

'Wil je is een keer bezoeken?' 'Ze zijn dood.' Ze zegt het zonder gevoel, als of ze zo juist om roept dat de trein vijf minuten later is. 'Sorry, prinses.' Dan breek ze, als een regenbui, gevuld met donder die vrij wil. Lang genoeg heeft vast gezeten. Ze snik akelig. Als een mes snijdt het door me heen. 'Troost haar dan sukkel.' 'En weer een kans op een aanval?' 'Als jij het niet doet, doe ik het.' Ik voel hoe Jason vrij probeert te komen. Het laatste wat ik wil is haar nog meer pijn doen. Ik probeer Jason tegen te houden, maar het lukt niet. Er is voor mij nog maar een optie. 'Sorry,' Ik ren de kamer uit, naar buiten, zonder te beseffen dat ik haar zo nog meer pijn doe.

P.O.V. Emilia

De deur valt met een klap dicht. Ik laat mezelf weer vallen. Mijn hart gebroken, gemaakt, en weer op de grond gegooid, er is over heen gedanst, gerend en gesprongen. Hij houd niet van me. Hij houdt niet van me. Meer kan ik niet denken. Ik ben alleen, alleen in een hel, genaamd leven. Een leven dat nooit een Hemel is geweest. Mijn tranen vloeien, mijn lichaam schokt, en ik, ik blijf nog steeds gebroken. Mijn ogen branden van het zout. Mijn hoofd bonkt. Ik kom met moeite van mijn bed af. Mijn bed, mijn dit, mijn dat. Ik heb vandaag iets geleerd. Niets in de wereld is echt van mij. Zelfs mijn eigen hart wordt nog afgepakt, om er vervolgens alleen maar even mee te spelen.

Ik had mezelf opgesloten op mijn kamer. Mijn deur dicht. Om de tijd te doden, ben ik maar verder gegaan met het uitpakken van de dozen. Toen ik de laatste doos leeg had gehaald, en opgevouwen, liet ik meer weer op mijn bed ploffen. Een oude herinnering borrelt bij me op Chase had al die tijd gelijk. Zelf mijn eigen mate zou me nog verafschuwen. 

Mijn ogen branden weer. Mijn tranen zoeken hun weg weer naar het zonlicht. Een misselijk gevoel bekruipt me. Ik ren snel naar de wc. Mijn ontbijt en lunch komen er beide uit. De gore smaakt van kots hangt nog in mijn mond, als er aan geklopt word. Snel spoel ik de wc door. 'Wie is daar?' 'Roomservies.' roept een onbekende stem. Ik open mijn deur op een kier. 

Een dienstmeisje kijkt met een verveeld gezicht aan. Ze staat met een dienblad in haar handen. Ik duw deur nog verder open. Het dienmeisje duwt het dienblad in mijn handen en gaat weg. 'Kunt u me nog even helpen?' roep ik haar achter na. 'Nee, je kan ook wel wat zelf. Dat je de mate van Coll bent betekend niet dat direct geweldig bent.' Ze draait zich met een elegante zwiep om en loopt weg. Ondertussen beginnen bij mij de tranen weer te stromen. Terwijl ik probeer de deur met mijn voet dicht te krijgen. Als dat na een paar moeizame minuten gelukt is, zet ik het dienblad even op mijn bureau en draai mijn deur op slot. 

Ik ga op mijn bureaustoel zitten, en begin aan de pasta. Met tegenzin moet ik toegeven dat het erg lekker smaakt. Het verbaast me dat ze er geen vergif in hebben gestopt, maar ik durf te wedden dat ze er wel over na hebben gedacht. Als ik alles op heb, staar ik een tijdje roer loos naar buiten. Waar de zon de hemel in brand zet. Het is een heldere nacht. Pas als de eerste ster te zien is kleed ik me om in mijn pyjama. 

Ik ga in het tweepersoons bed liggen. Ik probeer te gaan slapen, maar het lukt niet, alles van deze rot dag komt telkens weer boven. Ik pak mijn pillen die op het nachtkastje liggen. "Kalmeringspillen, maximaal twee per dag." Ik denk aan het voorval in de auto. Toch haal ik er drie uit vul een glas met water en slik ze alle drie in één keer door. Ik ga weer in mijn bed liggen, een gedachte schiet door mijn hoofd, Als ik vannacht dood ga, vind ik het niet eens zo erg. Dan val ik de duisternis in.