Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 16

TW: littekens
-----------------------

P.O.V Collin
'Heb je al besloten wat jullie willen eten?' vraagt mevrouw Harl.  'Waar is die jongedame van je, eigenlijk.' 'Naar het toilet.' antwoord ik waarheidsgetrouw, al blijft ze inderdaad erg lang weg. 'Ze is erg op zich zelf. Beter dan die andere mokkels die je ooit mee bracht. Ze heeft alleen veel problemen.' 'Wat voor problemen.' 'Pijnlijke problemen.' Mijn hoofd maakt overuren. Ik weet dat ze gelijk heeft. Mevrouw Harl kijkt door mensen heen, en vindt hun diepste geheimen binnen enkele secondes. Ze is de beste met mensen. Al lijkt mevrouw Harl het af te schrijven op haar paranormale gaves  

'Zijn wij een van die problemen.'  Jason is er weer. 'Vast niet.'  zeg ik tegen hem. 'Wat zijn die problemen dan precies?' 'Iets uit haar verleden wat ze goed heeft weg gestopt. Voor andere, zij zelf heeft er nog steeds last van.' De laatste worden blijven in de lucht hangen. 'Hou haar goed bij je, ze is iemand die je als je niet oppast zo verdwijnt.' Ik wil er meer over vragen. Ik wil vragen wat ze er mee bedoeld, maar Emilia komt er al aan lopen.

 Ze gaat zitten en kijkt vluchtig naar mevrouw Harl.  'Hebben jullie al besloten wat jullie willen eten.' Vraagt mevrouw Harl, alsof er niets gebeurt is. 'Ik wil graag een pannenkoek met spek en stroop.' Antwoord Emilia. 'Ik wil graag een biefstukje, rauw maar niet te.' 'Ik weet precies hoe je hem wilt.' Ze geeft ons een snel knikje loopt weg. 'je moet het haar gewoon vragen.' Jason is weet terug. 'Je kunt het haar niet gewoon vragen. Mevrouw Harl zei dat je een naar verleden had, dus hoe is het daar mee? Dat is gewoon raar als je het zomaar vraagt.' Is mijn weerwoord.  'Je moet het ook niet zo vragen. Vraag gewoon: hoe was je jeugd.'

Ik haat het om Jason toe te geven dat ik het inderdaad zo kan vragen, maar ik moet het toch doen. 'Bedankt, ik hou er van mijn gelijk te krijgen.' Ik verbreek de verbinding met mijn wolf. 'Hoe was jouw jeugd?' Ondanks dat de vraag niet raar was voelde hij erg vreemd. 'Prima, denk ik. Ik woonde in huis. Had een school waar ik heen mocht. Ik denk dat ik van geluk mag spreken.' Maar een echt antwoord bleef uit. Ik wist dat haar ouders overleden waren, en dat ze toen is opgegroeid in het Packhuis, omdat ze nog zo jong was. 

Tenminste dat was wat ik van Chase had gehoord. Maar ook hij zei dat hij haar niet vaak had gezien. Dat ze vaak in die tijd op zolder eten, in haar kamer. Misschien moet ik hem wat meer vragen over haar jeugd. Mevrouw Harl komt aanlopen met ons eten. 'Eet smakelijk,' zijn de worden die ze zei en ze liep weer weg. Emilia maakte aanstalten om iets te zeggen, maar liet het achterwegen. 

Beide beginnen we aan het eten, en voor een lange tijd zeggen we niets tegen elkaar. Tot Emilia besluit te zeggen wat ze eerst wou zeggen. 'Ik heb nieuwe kleren nodig. Dus aangezien we hier nog zijn. Zou het kunnen.' Ze mompelde de laatste paar zinnen. Ik zag haar zichtbaar zenuwachtig worden. Ik onderbrak haar. 'Tuurlijk, dan gaan we zo even.'

We staan buiten, ik even naar de hemel die donkergrijs is gekleurd is. 'Nog even en het gaat keihard regenen.' Ik had het nog niet gezegd of het kwam met bakken uit de hemel. Binnen enkele seconden waren we volledig doorweekt. 'Had het nou maar niet gezegd.' Ik negeer Jason. 'Daar kunnen we schuilen.' Ik wijs naar een klein winkeltje, waar ze ook kleren verkopen. 

Samen rennen we naar binnen. Onze haren zijn door en door nat, net als onze kleren. 'Waarmee kan ik jullie van dienst zijn?' Ik schrik van de stem die achter me vandaan lijkt te komen. Achter ons staat een medewerker van deze winkel. 'We zijn op zoek naar een paar truien en wat shirts met lange mouwen.' Ik zeg ik met mijn rug nog naar hem toe. Ik weiger om te kijken naar de man die me net zo liet schrikken. 'Dat heb ik toevallig loop maar mee.' Ik zie te laat wat er gebeurt.

P.O.V. Nova Emilia
De medewerker legt zijn hand op mijn schouder om mij mee te nemen. Zijn aanraking op mijn schouder zorgt voor een helse pijn. De verschrikkelijke pijn, die nooit weg lijkt te gaan. Mijn hoofd tolt. Mijn maag draait zich om. Ik voel me vallen. Mijn arm raakt een van de stellages waarop wat kleren staan uit gesteld. Een ijzig pijn schiet door het bod, maar ik realiseer er niet veel van als een paar seconden daarna de lichten voor mijn ogen doven.

P.O.V. Collin. 

Ik zit nu al een kwartier voor de deur van de wachtkamer, het duurt me allemaal te lang. Jason is onrustig. Nog even en ik trap die deur in. De gedachte is nog vers, als er een dokter naar buiten komt. Hij is stil, te stil. 'Ik denk dat u dit even moet zien.' Begint hij zenuwachtig. 'Haar kleren waren doorweekt en we moesten haar dus iets droogs aantrekken.' 

We lopen naar binnen. Op een bed ligt Emilia ligt stil in een bed, ze heeft korte mouwen aan, haar armen zitten onder de littekens. Haar ogen zijn gesloten alsof ze er vrede mee heeft. 'Iemand met zoveel littekens op zijn of haar lichaam,' Het is stil in de kamer, weer te stil. Jason begint boos te worden. 'Maak die zin af' Gromt hij. Mijn ogen verkleuren. 

'Iemand met zoveel littekens,' Begint de dokter weer rustig. 'Wat wil je zeggen?' 'Ze heeft haar wolf niet meer. Haar arm geneest heel traag, en sommige littekens zijn nog vrij nieuw.' Mijn bloed kookt, Jason probeert het van mij over te nemen. 'WIE HEEFT HAAR DIT AANGEDAAN?' Jason pakt de dokter bij zijn jas en duw hem tegen de muur. 'Ik heb geen idee, meneer.' Ik laat hem los, en hij valt naar de grond. de andere rennen, geschrokken naar hem toe. 'IK VIND UIT WIE DIT GEDAAN HEEFT! DIE GENE ZAL ER VOOR BOETEN.' Ik ren de zaal uit. Ik moet lucht nieuwe lucht, verse lucht. Halverwege mijn weg naar buiten transformer ik in mijn wolf. Ik bereik de buiten lucht, en ik begin te rennen.