Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 18

P.O.V. Collin
Ik zie haar hand naar de slaappillen op haar nachtkastje gaan, en ik weet dat het verloren zaak is. Vandaag ga ik de waarheid niet krijgen. 'Als er een waarheid is.' Jason is ook wakker geworden door de paniek aanval van Emilia. 'Hoe bedoel je?' 'Je hoeft niet zo verontwaardigd te klinken.' Ik zucht. 'Vertel me nou maar gewoon wat je bedoelt.' 'Wie zegt dat er een waarheid is, misschien heeft ze het haar zelf aan gedaan, misschien is de waarheid in haar ogen wel een leugen van een ander.' Ik ben even stom verbaast door zijn woorden. 'Sinds wanneer ben jij z'n grote poëet?' Jason negeert die opmerking.

'Het is alleen zo vaag. We hebben een mate, maar ze kan ons niet aanraken, dan komen we er achter dat haar ouders beide dood zijn. Om vervolgens er ook nog achter te komen dat haar lichaam onder de littekens zit, en ze haar wolf kwijt is. Wat hebben we daar nou aan?' ik wacht rustig tot Jason verder gaat met z'n monoloog, maar hij blijft stil. 'Veel, ze blijft onze mate.' Het is stil tussen ons, en mijn gedachten dwalen af naar de littekens op haar lichaam. De hoeveelheid, de pijn die ze gevoeld moet hebben. Woede borrelt in me op. Dus focus ik mijn gedachtes ergens anders op. 

P.O.V. Nova Emilia
Na een dag mocht ik het ziekenhuisbed verlaten. Alles aan mij voelde slecht. Ik wist dat het gips om mijn arm alles zou verraden. Collin loopt de hele tijd aan mijn zij, en iets zegt me dat haar daar nog wel even blijft. Mijn mond is droog, prettig droog, van een tijd niet praten. Ik hoef ook niets te zeggen. Ik wil ook niets zeggen, want ik weet dat ik dan de droogte in mijn mond verbreek. Je bent gestoord hoor ik het stemmetje in mijn hoofd zeggen. Ik negeer het.

We lopen de eetzaal binnen, en onmiddellijk draaien alle ogen naar mij, dan langzaam dwalen ze naar het gips om mijn arm. Ik bedank mezelf voor het kiezen van grijs. Van een afstand lijkt het gewoon de mouw van mijn grijze trui. De ogen die op mij gericht zijn maken me zenuwachtig. Zeker die van zijn vader, hij kijkt me met grote afkeer aan.  Collin begint te praten met Xander, en iedereen lijkt weer zijn eigen gang te gaan. Maar ik voel nog steeds alle ogen naar mij kijken.

'Kunnen we hier weg, naar een plek waar geen mensen zijn.' mindlink ik naar Collin, als ik zie dat hij klaar is met het gesprek. Even lijkt hij verbaast, maar al snel komt er een antwoord. 'Is goed.'  Hij zegt Xander gedag en loopt door naar een andere deur, en ik volg hem zachtjes.

We lopen naar buiten, naar zijn huis aan de linkerkant van het packhuis. Hij  doet de deur voor me open en ik loop naar binnen. Het ruikt hier naar hem. Met andere woorden het rook hier heerlijk. Naar een dennennaalden en kaneel. Als hij de deur achter zich sluit kijk ik hem vragend aan.'Er is niemand thuis, loop maar naar de woonkamer.' Ik ben niet vaak in de woonkamer van zijn huis geweest, wel in die van het packhuis, maar deze is anders.

Hij is wat kleiner en knusser. Hij is persoonlijker, er hangen een paar babyfoto's van Collin en Mabel. Hij was schattig. Je kon op jonge leeftijd al zien dat ie knap zou worden. 'Ga je het me ooit nog vertellen?' 'Wat?' vraag ik hem terug, al weet ik waar hij het over heeft. 'Hoe je aan de littekens komt.' Ik ga op de bank zitten, bang voor wat er komen gaat. Ik weet dat dat in dit lang kan uitstellen. 'Zou je naar een wolf kunnen veranderen?'

P.O.V Collin 
Het duurde even voor die vraag bij mij binnen was gedrongen. Voor ik even kon overleggen met Jason, voelde ik hem de controle overnemen. Binnen enkele seconden stond ik op vier poten. 'Wil je dat in het vervolg even met mij bespreken!' 'He, ik kan er niets aan doen dat ze mij leuker vind.' Jason begint  me op mijn zenuwen te werken. 'Het is dat we hetzelfde lichaam delen, anders was je dood geweest.' Jason grinnikt alleen maar.

Ik spring naast haar op de bank. Ze komt dichterbij mij zitten. Ik zie haar weer even twijfelen, maar dan haalt ze haar hand door mij zwarte wolven haren. Het voelt geweldig, haar handen zijn zo zacht. 'Wat wil je als eerst  weten?' vraagt ze me. 'Vraag haar hoe het komt dat ze geen wolf meer heeft.' Ik wil zeggen dat een stomme vraag is, maar Jason heeft gelijk. 'Bedankt.' Ik negeer hem. 

Er moet wel iets heel heftigs gebeuren om geen wolf meer te hebben.  Dus ik besluit daar mee te beginnen. 'Hoe komt het dat je geen wolf meer hebt' mindlink ik haar. Het duurt even voordat ze antwoord. Haar woorden lijken zorgvuldig gekozen.

'Om dezelfde reden dat ik je mate niet kan zijn.'  Haar shirt gaat een beetje naar beneden en laat een vierkant litteken zien op haar sleutelbeen. 'Hier hoorde mijn mark te komen, maar iemand heeft dat voor me verpest. Iemand heeft mijn wolf met dezelfde wond weggenomen. Ik kan niet nieuw voor je zijn als ik al gebruikt ben. Ik zit onder de littekens, ik ben het niet waard. Het is een wonder dat ik een mate heb.' Het is stil tussen ons.

Ik snap maar half wat ze bedoelde met haar woorden. Tranen stromen over haar wangen. Ik wil haar kalmeren, haar aanraken. Langzaam verplaats ik mijn kop naar haar schoot. Ze blijft mijn aaien. Mijn mooie mate. Mijn gebroken Mate, en ik weet niet hoe ik haar moet maken. Telkens als ze bij me is wil ik haar tegen me aan drukken, ik wil haar knuffelen, en nooit meer los laten. Ik voelde me schuldig, voor het hebben van een normale jeugd. Voor het niet gebroken zijn, en de onwetendheid van kwelling en pijn. Emilia staat op en loopt weg.

De tranen stromen nog steeds over haar wangen. Ik sta op van de bank en achtervolg haar geur. Die leidt naar haar kamer. Ik wacht even voordat ik haar kamer binnen ga. Nog steeds in wolf vorm zie ik dat ze op haar bed ligt. Alles in deze kamer ruikt naar haar. Ik sprong op het bed, ze reageerde er niet op. Ze zal vast al slapen. Ik ging naast haar liggen. Ze was perfect. Haar bruine haar hing als een gordijn voor haar prachtige gezicht. Ze had hele lichte sproeten op haar wangen en neus. Ze was knap. Haar mond was klein maar perfect, ze had volle lippen. Man wat zou ik die graag willen kussen. 'Man, je klinkt als een tiener meisje!' 'Ze is het waard.' was mijn antwoord voor ik Jason blokkeerde.