Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 30

P.O.V Nova Emilia/Madeline Lena
Dood zijn is helemaal niet zo leuk als het me leek. Telkens komen stukjes herinneringen terug en ik zit er aan vast. Mijn ogen dicht doen heeft geen zin, ik zie gewoon het zelfde. Diep weggestopte herinneringen komen terug in geuren en kleuren, en elk detail. Ik zit in een kamer op een afstandje naar mezelf te kijken.

De ik waar ik naar kijk zit te friemelen aan haar trui. Ik weet welke dag het is. Vandaag is de dag na mijn eerste aanval. Ik weet nog hoe erg de aanraking van het meisje achter de kassa brandde. Hoe mijn lichaam schokte en ik geen idee had wat er aan de hand was. Waarom het zo veel pijn deed.

Ze besloten me naar een psycholoog te sturen. Hopende dat die mij beter kon maken, alleen omdat ze zelf niet wisten wat ze met me aan moeten. Ik weet ook niet wat ik met mezelf aan moet.

Thomas komt de kamer binnen komen, en ik zie mezelf ongemakkelijk verschuiven in de stoel. Hij gaat tegen over me zitten, en kijkt een tijdje op zijn klembord. Hij kijkt omhoog met zijn vragende ogen die ik nog veel vaker zou zien.

'Wat is je naam?' vraagt hij. De stilte verbrekend. Ik zie mezelf teleur gesteld kijken. 'Staat dat daar niet op?' Hij kijkt me met nog meer vragen in zijn ogen aan. 'Er staat Mevrouw Mea. Ik neem aan dat Mea je achternaam is.' Ik knik. Hij blijft me vragend aankijken. 'Ik weet mijn naam niet.' fluister ik zacht. 'Ik denk dat ik hem weet. Ik weet het alleen niet zeker.' Thomas blijft me geduldig aankijken. Het begint me een beetje te irriteren. 'Ik denk dat ik Nova Emilia Mea heet.' Nu wat harder dan de vorige keer.

'Leuk je te ontmoeten Nova Emilia. Mijn naam is Thomas.' Een vriendelijke glimlach verschijnt op zijn gezicht, en ik zie nu pas goed hoe jong hij eigenlijk is. Slechts twee misschien drie jaar ouder dan ik. 'Noem me maar Emilia.' Hij knikt. 'Dus Emilia, is er iets dat jij me wilt vertellen.' Ik kijk naar mezelf. Haar aandacht lijkt plots helemaal gefocust op het schilderij aan de muur. Even denk ik dat ik niets meer ga zeggen maar dan open ik mijn mond en begin ik te praten.

'Er gaat een moment zijn dat onze sterren niet meer kloppen. Niemand zou de grote beer kunnen vinden, want hij mist een ster. Niemand zou dan weten of ze verkeerd kijken, of dat hij gewoon niet meer bestaat. We weten dat sterren niet eeuwig blijven bestaan, en toch besluiten we namen te geven. Groepjes te maken. Zonder te weten wanneer ze vervagen. Wanneer zullen we er achter komen dat die ene ster jaren geleden een groepje vormde met een paar andere er nu niet meer is. Zullen we het ooit weten. Want als een ster niet meer straalt weet niemand dat hij ooit bestond, slechts honderd jaren geleden.'

Thomas bestudeert me tijdens mijn monoloog. Af en toe schrijft hij wat op om vervolgens weer te luisteren. Wanneer ik klaar ben, kijkt hij nog een keer al zijn aantekeningen door. 'Ik denk dat dit wel goed is voor de eerste keer. Zie ik je volgende week weer?' Ik knik. Ik vraag me af wat goed is, aangezien ik hem bijna niets over mezelf heb verteld.Toch voelde wel fijn om mijn hart te luchten. 'Als je iets kwijt wil, kom gewoon naar mijn kantoor. Als ik niemand langs heb wil ik je graag helpen.' Weer knik ik. Het voelt raar om iemand te hebben die echt aardig tegen je doet.

Dan vervaagt het beeld weer. Even wordt alles zwart. Even hoop ik ook dat ik eindelijk echt dood ben. Dat ik eindelijk klaar ben met het soms kijken, soms herleven van mijn herinneringen. Dan begint het zwart weer kleur te krijgen. Al is het enige wat ik kan zien tranen.

P.O.V. Collin Dawson

Het gebeurde rond drie uur 's nachts en ik was er totaal niet op voorbereid. Het ritmische gepiep van het apparaat waaraan ik al mijn hoop heb gevestigd houdt me wakker. Mijn hand nog steeds in die Nova geklemd. Haar gezicht verkrampt langzaam alsof ze aan iets pijnlijks denkt. Ik aai met mijn andere hand over haar wang. Ze lijkt te kalmeren, en het voelt wonderlijk wat mijn aanraking kan doen.

Dan plots, zonder enige aanleiding begint ze te trillen. Tranen stromen over haar wangen, en haar ogen schieten open. Haar ademhaling is vlug, en krachtig. Paniek vult mijn lichaam, gemengd met blijdschap. Die twee emotie's gaan echt niet goed samen.

Nova trekt aan mijn hand. Duizenden, nee miljoenen tintelingen stromen door mijn lichaam, en het voelt zo goed, zo vertrouwd en toch zo nieuw. Ondanks dat ik haar de afgelopen drie dagen heb vast gehouden.

'Meer, wil meer.' Nova's stem klinkt ruw. Haar ademhaling blijft kort. Haar lichaam trilt nog steeds. Haar tranen breken nog steeds mijn hart. Ze trekt zachtjes aan mijn arm. 'Rustig aan. Het komt goed. Het komt goed. Adam in, adem uit.' daarmee probeer ik haar te kalmeren maar het werkt niet.

Ik besluit het enige te doen waar ik nu aan denken kan. Nova duw ik een beetje naar voren zo dat er achter haar wat ruimte ontstaat. Daar kruip ik tussen. Ik laat haar hoofd rusten op mijn borst. Langzaam hoor ik haar ademhaling rustiger worden. Haar ademhaling past zich aan aan die van mij. Ze voelt zo geweldig.

Zo blijven we liggen. Als ze 's ochtends weer wakker wordt wil ik weg kruipen. Maar Nova kruipt dichter tegen mij aan. Dus sla ik mijn armen om haar heen. Het voelt geweldig. De miljoenen tintelingen. De manier waarop haar lichaamswarmte zich aanpast aan die van mij. De manier waarop ze zo perfect past.

Ik druk een zachte kus op haar voorhoofd. Een smal glimlachje verschijnt op haar gezicht. Het is het schattigste wat ik ooit gezien heb. Ergens mis ik Jason zijn ongemanierde opmerking hier. 'Man, ik dacht je het nooit zou zeggen.' klinkt Jason in mijn hoofd. Ik voel direct spijt dat ik dit ooit gedacht hebt. 'Hoelang ga je dit nog tegen me gebruiken?' kreun ik. 'Hm, hoe klinkt voor altijd? Collin heeft me gemist! Collin heeft me gemist.' zingt hij plagerig in mijn hoofd. 'Hou als je blieft op met zingen. Tenzij je me een trauma wil geven.' Jason stopt. Dank de maangodin voor dat.

'Waar was je eigenlijk?' vraag ik, best geïnteresseerd in het antwoord. 'Gewoon wat dingen regelen. Je weet wel, wolf zaken.' 'Wolf zaken? Waar ben jij toe instaat. Je kan niet eens normaal denken.' Jason negeert mijn laatste opmerking. 'Ik heb even gepraat met Sky. Ze krijgt moeilijk contact met Nova Emilia. Ondanks dat de barrières gebroken zijn. Blijkbaar denk is Nova zwaar aan het ijlen, Even is het stil. 'Wat moeten we nu doen?' Op het antwoord durf ik eigenlijk niet te wachten/

Ik hoor Jason zuchten. 'Ik heb geen idee man. Misschien tegen haar zeggen stop met het hebben van korst. ' 'Man, jij weet echt niets van mensen.' 'Ik weet dat jij vervelend bent. Laten we maar gewoon wachten tot ze langer wakker blijft dan tien seconden.' Ik ben het met hem eens. 'Fijn om dat ook eens te horen.' Begint Jason. Ik negeer hem. Man, ik had meer moeten genieten van de stilte.