Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 32

P.O.V. Nova Emilia/Madeline Lena

De volgende morgen wordt ik wakker, blijer dan ik ooit in mijn leven ben geweest. Ik wist niet dat zo een soort gevoel bestond. De geur van Collin is gek makend. Het leven als weerwolf voelt zoveel beter, en ik kan niet geloven dat ik het zolang heb uitgehouden als mens. 

Ik heb mijn ogen nog niet eens opengedaan als een vlaag van angst gemend met zenuwen mijn lichaam binnen dringt. Ik heb de Alfa aangevallen. Spanningen gieren door mijn lichaam. Ik moet blijkbaar verstijft zijn want Collin houdt me plots beter vast. 'Alles goed, babe?' Ik voel mijn lippen omhoog krullen in  een glimlach. 'Wat is er? Zei ik wat grappigs?' 'Nee, dat is het niet. Ik vind het gewoon leuk als je me babe noemt.' Ik kijk naar zijn veel te knappe slaperige gezicht. 'Ja, hoe kan iemand zo knap zijn?' De stem van Skyler klinkt in mijn hoofd. Het voelt nog steeds vreemd om de stem van je wolf te horen  'Je liet me schrikken! Kun je in het vervolg geen seintje geven als je iets gaat zeggen.' verzucht ik naar haar. 'Dan zou je daar toch weer van schikken?'  'Ja, dat dan weer wel.'  

'Het is zo gek om je ogen van kleur zien te veranderen.' De conversatie tussen Skyler en mij wordt onderbroken door Collin. 'Veranderen ze van kleur?' Vraag ik. Al weet ik dat ze dat doen, ik heb het vaak genoeg bij Collin gezien. Zijn ogen veranderen van de mooiste licht groen, de kleur van de bladeren, naar het diepste bruin, de kleur van de stam van de oudste boom. 'Je klinkt als een slechte roman schrijver.' 'Maar wel een goede slechte roman schrijver!'  'Welke kleur worden mijn ogen?' Collin glimlacht. 'Het is een soort van paars of zilverachtig.'  Hij geeft me een zacht kusje op mijn voorhoofd. 'Ik vind het een prachtige kleur.' Een kriebel vormt zich in mijn buik. Dus dit is hoe het voelt om verliefd te zijn.                                                                                                         

'Waarom verstijfde je vanochtend?' begint Collin 'Ik hoopte eigenlijk dat je het vergeten was.' Ik voel een nerveuze giechel opborrelen. 'Als je er niet over wilt praten is het goed.' 'Nee, nee, het moet er ooit uit. Je verdient de waarheid. Mag ik wel eerst aankleden en schone kleren aan trekken?' Collin gromt.  'Ik vind het leuker als je half naakt bent, helemaal naakt is nog leuker.' Ik schiet in de lach en duw me uit zijn armen. 'Keep on dreaming, dreamer!' Grinnik ik. 'O, nu gaan we in Tumblr quotes praten.' 'Wat is Tumblr?' Verbazing moest vast van mijn gezicht af te lezen want Collin schiet in de lach. 'Een mensen app, niets belangrijks. Mabel heeft het me ooit laten zien. Don't wait, life goes faster than you think.'

Binnen een kwartier zijn we beiden aangekleed en is er een ontbijt naar onze kamer gebracht. Voor mij pannenkoeken met bacon, voor Collin eieren met bacon. 'Dus kom maar op met het verhaal.' Begint Collin met zijn mond vol ei. 'Mag ik niet gewoon het eind vertellen?' 'Nope, het hele verhaal.' Ik zucht en neem nog een laatste hap van mijn pannenkoek. 

'Laten we dan  maar  beginnen. 16 november zo een 17 jaar geleden werd er een meisje geboren genaamd.' Er klinkt een stilte. 'Weet je eigen naam niet? Ik kan het je wel vertellen. Het is Nova Emilia.' 'Nee, dat is het niet.' Begin ik, maar Collin onderbreekt me al weer. 'Hoe weet iemand zijn eigen naam niet weten?' Begint hij. Ik zie dat hij nog wat wil zeggen maar nu ben ik de gene iemand mag onderbreken. 'Van jou mocht ik niet bij het eind beginnen. Dus luister nu maar.' 

En dat gebeurt ook. De daarop volgende uur of uren luistert Collin aandachtig. Ik vertel hem alles. Hoe moeilijk sommige dingen ook zijn. De martelingen, de simpele pesterijtjes, hoe mijn ouders stierven, ik vertel hem zelfs over de vage coma dromen. Ik vertel hem over die ene herinnering die ik zo diep had weg gestopt. De eerste keer dat ik alleen was in mijn nieuwe huis. Dat de enige naam die ik mezelf toe kon kennen was prinsesje was. Dat ik een nieuwe naam nodig had. Dat ik de naam van mijn moeder de enige naam was die ik me nog een goed gevoel gaf. 

Na dit alles vertelt te hebben valt er een stilte. Het is een mooie stilte. Een pure stilte. Een stilte die het toelaat om helder na te denken. 'Dus wat denk je dat je naam is?' Het zijn de eerste worden van Collin die in de stilte vallen, en hoe gek het ook klinkt de stilte wordt niet verbroken er wordt alleen wat aan toevoegt. 'Ik weet het niet zeker, maar ik heb een vermoeden. Madeline Lena Mea.' De worden voelen raar om uit mijn mond te horen, maar wel vertrouwt.  'Madeline Lena. Ik vind het een  prachtige naam.  Alles aan jou is prachtig. Collin zegt het terwijl hij naar mij toe leunt om me slechts enkele secondes nadat de worden zijn mond hebben verlaten me te kussen. 

'Hoe moeten we nu verder?' Het is rond achten s avonds. Collin en ik liggen op de bank in de woonkamer. Zijn ouders zijn vanmiddag terug naar huis vertrokken. Collin straalde van trots toen hij me eindelijk voor kon stellen. Toen hij echt kon aan raken. Een soort verzekering dat het niet allemaal een droom was. Zijn moeder leek bijna erger te stralen dan Collin. Zijn vader keek nors, maar met een goedkeurende blik in zijn ogen. Mabel blijft nog een paar dagen in verband met Thomas. Zij zaten op hun kamer dingen te doen waar ik nog even niet over wil na denken.

'Hoe moet wat verder?' Collin kijkt weg van de TV naar mij.  'Je weet wel,' Begin ik, 'Met het ding dat ik een Alfa heb aangevallen.' Een lieve glimlach komt op zijn gezicht. 'We gaan wel in overleg met hem en zijn ouders om alles af te handelen. Als ze vinden dat we hulp hoger op moeten zoeken, bijvoorbeeld een rechter, dan is dat ook goed. Na alles wat hij je heeft aan gedaan moeten wij wel winnen.' Zijn kleine monoloog wordt beëindigt door een kus op mijn voorhoofd. 'En als dat verkeerd gaat heb je altijd mij nog. Ik zal er altijd voor je zijn. Zelf als alles slecht gaat. Ik beloof hier bij plechtig dat je dat ik altijd voor je zal zijn.' Ik voel mijn wangen rood worden. 

'Ik beloof het ook. Maar is dit niet iets wat je op onze trouwerij zou moeten zeggen?' Collins ogen staan plots ondeugend en schieten tussen groen en bruin. 'Dus wij gaan ons trouwen. Nova, eh, Madeline Lena vraag je me nou ten huwelijk.' Mijn wangen worden roder en ik wist niet dat dat mogelijk was. 'Nee, ik bedoel. Ik neem aan dat we ooit gaan trouwen, alleen als jij wilt touwen hoor. Ik bedoel ook niet dat het nu moet gebeuren, en ik vraag je niet want ik bedoel,' Collin onderbreek mijn worden waterval door me een zoen te geven. 'Tuurlijk aan we ooit trouwen. Maar nu eerst dit over winnen. Baby stapjes, babe.' Ik glimlach en kus hem terug. Baby stapjes, maar wel de juiste kant op.