Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 21

P.O.V. Collin
De hele dag was ik afgeleid. Op het ene moment was Jason aan het doordraaien, over wie Nova zoveel pijn had gedaan. En op het andere moment is vol blijdschap. Dan schreeuwt hij door mijn hoofd: ze heeft ons aangeraakt. Dan ik kan ik ook niets anders dan blij zijn. Door Xander werd ik al snel teruggestuurd naar mijn huis. Ik was er met mijn hoofd niet bij zei hij. Ik kon niets anders dan toe geven. Maar Jason bleef rusteloos, en ik besloot mijn woede te gaan uiten op een boksbal, door hem een paar keer goed te gaan rammen. Toen ik net thuis kwam belde Emilia aan. Ik deed open en merkte twee dingen, 1) dat ze naar bos rook en 2) dat ze moeilijk liep. Alsof ze een steek in haar had van het rennen. Ze was een mens, en mensen krijgen toch steken in hun zij?

'Weet je zeker dat alles goed gaat?' 'Ja, ik ben gestruikeld, maar het is goed.' Ze moet wel een flinke klap hebben gemaakt.' Voegt Jason in mijn hoofd er aan toe. 'Weet je het zeker?' 'Ja, ik weet het zeker.' Zegt ze. Een kleine irritatie is door haar stem te horen. 'Ze is zo schattig als ze geïrriteerd is.' Zegt Jason. Nova kijkt nog steeds met een pijnlijk gezicht naar voren. 'Misschien is het slim als we even langs de dokter gaan.' Ik bedoelde het niet als vraag. Ze kijkt een tijdje bedenkend. 'Oke,' zegt ze langzaam. 'Maar op een voorwaarde: ik ga alleen naar binnen.' Jason gromt  'We zijn haar Mate, we moeten er bij zijn.' 'We krijgen haar anders niet mee.' Is mijn antwoord. 'Oke.' Antwoord ik naar Nova. Jason negeert me, boos om mijn besluit

P.O.V. Nova Emilia
Als we  het packhuis naar binnen gaan ben ik boos om mijn besluit. Ik had niet moeten gaan. Wat denkt de dokter straks wel niet. Collin kijkt me vragend aan, als ik stil blijf staan voor de deur van de Pack dokter staan. 'Tot zo.' Fluister ik bijna. 'Tot zo.' Zegt hij. En ik hoor de bezorgdheid door zijn stem heen. Hij is zo schattig als hij bezorgt is. 

Ik open de deur en loop naar binnen. Een vrouwelijke dokter lijkt al op mij te wachten. 'Jij bent vast Nova Emilia, mate van Collin. Ik ben Angela. Collin had me al gemindlinkt dat je zou kommen. Wat is er precies aan de hand?' Ik wil blijven staan, maar Angela wuift met haar hand naar een stoel tegenover haar. Ik ga met moeite zitten, mijn ribben doen zo veel pijn als ik beweeg. Angela kijkt me observerend aan. 'Ik ben gevallen.' Onder breek ik de stilte. 'Oke, loop maar even mee naar de onderzoekstafel.' Ik loop met haar mee. En ga weer met veel moeite zitten. 'Laat maar zien waar je pijn hebt.' 

Ik til mijn shirt omhoog en laat mijn bond en blauw gekleurde huid zien. Op de plaats waar mijn ribben zitten. Ik stilte bedank ik Collin voor het niet mee komen. Hij hoeft dit niet te weten. Angela kijkt even geschokt naar de plek. 'Dit kan niet ontstaan door vallen, je ribben zijn gekneusd. Maar ik zal niet verder vragen, en niets aan Collin vertellen.' Nu is het mijn beurt om geschokt te kijken. 'Bedankt.' 'Ik heb wel iets dat het zou kunnen genezen. We hebben niet veel mensen in de dit Pack, dus het is niet heel efficiënt, maar werkt wel. En omdat je ooit een weerwolf was zou het misschien wel beter werken.' 

Weet iedereen hier nu dat ik geen weerwolf ben. Ze rommelt  in een laatje, en haalt er een spuit uit. 'Ik ga wat wolven gene in je spuiten. Dit zou het genezingsproces moeten versnellen.' Ik voel de naald in mijn arm gaan, en bijna meteen voel ik de pijn verlichten. Ik kijk verwonderd toe hoe de blauwe plek lichter wordt, tot er bijna niets meer van over is. 'Hier naast kun je wat chocomel drinken. Na tien minuten zal alles weer over zijn. 

Ze had gelijk, net na dat ik mijn chocomel op had, was er niets meer te zien en te voelen. Ik loop naar buiten, waar Collin nog steeds op me zit te wachten. 'Alles is goed, ze heeft wat wolvengene gegeven, en alles is weer geheeld.' Zeg ik, wanneer hij me afwachtend aan kijk. Hij glimlacht opgelucht. 'Mooi zo.' 'Zou je misschien kunnen vertellen waar de training zaal is?' Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar ik vind het ergens wel een goed idee. 'Er is er eentje in mijn huis. Daar komt niemand anders dan ik. Je kan ook naar de grote gaan, maar daar zijn wat meer mensen.' 'Ik ga wel naar die in je huis.'

Na een kwartier sta ik omgekleed in de training zaal. De zaal is niet erg groot maar heeft alles wat ik nodig heb. Vroeger trainde ik wel eens met mijn vader. Maar na zijn dood ben ik nooit meer een zaal in geweest. Het voelt goed om te rennen, op te drukken. Sit ups te doen. Mijn gedachtes raken meer gefocust. Met een harde klap raak ik de bokszak waar ik nu mee aan het trainen ben. Mijn vader heeft me geleerd te slaan en te trappen. Elke keer als de zak raak zie ik het gezicht van Chase voor me. Ik ga harder slaan. Zijn opmerking galmen door mijn hoofd. Ik stop pas met slaan als de zak kapot is. Ik kijk verwonderd naar de bal. 

'Ik ben niet zwak,' grom ik naar de Chase in mijn hoofd.  'Ik ben niet zwak. Ik ga niet meer zwak zijn.' Ik geef nog een laatste trap naar de zak. Ik voelde me anders. Sterker, zelfstandiger. Ik ga mijn leven niet meer van andere af laten af hangen. Ze kunnen me niets meer maken. Ik loop naar de kleed ruimtes, neem een snelle douche om het zweet van me af te halen, en ik kleed me weer aan. Ik ga niet meer lijden onder andere. Ik ga zelf beslissen wat ik wil. En wat wil ik op dit moment het liefst. Twee dingen samen met Collin zijn, en Chase dood. Ik wil Chase dood.