Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 34

TW: homofobia

P.O.V. Nova Emilia/Madeline Lena

Het is de tweede keer vandaag dat ik in het kantoor van een Alfa zit samen met Collin. Vanochtend zijn we bij Collins vader langs geweest. Nog nooit had ik Collin zo trots gezien. Iets in zijn gezicht straalde. En ik kon dus niets anders dan mee stralen. 

Nu zitten we in het kantoor van mijn oude Alfa, Collin aan mijn linkerkant en aan de rechterkant twee legen stoelen. Achter het immens grootte bureau zit de Alfa. In de hoek achter hem zit zijn vrouw.   Er heerste een doodse stilte in de kamer die verbroken werd door de deuren die open opengingen. En door de stem van Chase. 

Chase ziet er iets wat gebroken uit. Op zijn normaal zo nette pak zitten groene gras vlekken. Op zijn gezicht zitten flinke sneeën, en linker arm zit in een mitella. Ik voel schaamte en trots. Niet langer ben ik het gebroken meisje dat niet voor zichzelf op kan komen.  Chase kijkt even zenuwachtig de kamer rond en dan begint hij met praten. 

'Vader, ik wil dat je mijn mate ontmoet. Dit is Erros, Erros dit is mijn vader'

Nog nooit heb ik een man zo veel tinten rood zien verkleuren. Het lijkt wel alsof elke cel in zijn lichaam besloot een andere kleur aan te nemen. Chase staart met een bepaald soort trots gemengd met naar zijn Vader. Zijn hand nog steeds in die van Erros. 

Zijn moeder kijkt echter totaal niet verrast, alsof ze het al verwacht had. Misschien wist ze het al. Zijn vader heeft nog steeds niets gezegd, en onder tussen zijn beide Chase en Erros al gaan zitten. Collin knijpt lichtjes in mijn hand. Buigt zich naar me toe en fluistert: 'Wist je dit?' Terwijl ik me ook wat meer naar hem toe buig antwoord ik hem met 'Ja, Erros had me het verteld.' Ik aan zijn gezicht dat antwoord hem juist meer vragen heeft gegeven maar ik laat hem zijn mond houden.

De Alfa heeft zichzelf herpakt. Ondanks dat de woorden er moeilijk uitkomen. 'We zijn hier vandaag' het is weer even stil. 'We zijn hier vandaag.' Weer is het even stil en de Alfa kijkt zijn zoon aan. Nog nooit heb ik iemand met zo veel afschuw naar zijn eigen bloed ziet kijken. Het irriteert me. Zijn vader kijkt hem niet aan met afschuw voor wat hij mij heeft aan gedaan. Integendeel zijn vaders gezicht verraad zelfs een sprankje trots als hij het heeft over wat zijn zoon mij heeft aangedaan. Hij kijkt zo verafschuwd puur vanwege de manier waarop zijn zoon zijn mate lief heeft. 

'Vandaag zijn we bij een gekomen.' probeert de Alfa weer. Dan vallen zijn ogen op de handen van Chase en Erros. Ik weet dat het hem niets had gedaan als Erros een meisje was, maar nu. 'Chase, ik dit niet aan zien. Je maakt een grap. Hij kan je mate niet zijn. Ik sta niet toe hoe je je leven vergooit om met zo iets te zijn.' Dat was een fout. Chase springt op nog steeds houdt hij de hand van Erros vast, die nu wit weg trekt. 

'Het spijt me dan dat ik moet vermelden dat ik mijn leven dan maar ga vergooien.' Chase spuugt deze woorden uit met zoveel trots dat ik niet kan geloven dat dit de zelfde jongen was die mij ooit de verschrikkelijkste dingen heeft gedaan. Nu staat ook de Alfa op. 'Nou, ik vrees dat ik dan een einde moet maken aan je Alfa zijn.' Met die woorden staat zijn vrouw op en legt een hand op de rug van haar mate. Het lijkt hem niets uit te maken. 

ik vraag me af hoe ziek je moet zijn in je hoofd als het je niets uitmaakt dat je Mate er bij is. Dat ze je probeert te kalmeren en het je niets doet. Om zo boos te worden op andere soorten liefde, maar geen problemen, nee, zelfs trots zijn op het je zoon als hij iemand martelt. Even heb ik medelijden met Chase. Als ik zie in wat voor gezin hij is opgegroeid. 

Chase lijkt niet verrast bij zijn vader, die hem zojuist de keuze tussen Alfa zijn en zijn Mate heeft op gelegd. Alsof hij hier al jaren over na gedacht. 'Dan wens ik u veel succes met vinden van een opvolger.' Hij trekt Erros mee omhoog, en loopt naar de deur. Halverwege zijn beweging draait hij zich om naar mij. 

'Madeline,  ik ga geen klacht tegen je indienen. Dit' hij wijst naar zijn gezicht, 'is volledig mijn eigen fout, en niet meer dan verdient. Ik wil graag mijn excuses maken voor alles wat ik je ooit heb aangedaan, en ik weet dat excuses niet alles goed maken, maar ik hoop er een eindje mee te komen. Je moet snappen dat ik je als kind heel leuk vond.' Even is hij stil, hij kijkt een beetje beschaamd. 

'Ik bedoel echt leuk leuk, en ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan, ik dat dat als ik je ging plagen dat ik je aandacht misschien zou krijgen. En dat gebeurde, foute aandacht weliswaar, maar dat was voor mij al goed genoeg. Je bleef maar rond hangen met Mason, en ik dacht als ik hem nou bang maak, dan blijft hij misschien wel weg.' Chase slikt een keer, en kijkt me aan met een blik van pijn. 'Het had nooit zo moeten lopen, hij had alleen moeten schrikken.' 

Chase kijkt me zo verontschuldigend aan dat ik bang bang dat hij recht door mijn ziel kijkt. 'Ik ging door tot het punt dat ik achter kwam dat ik jongens leuk vond in plaats van meisjes.' Een kleine kreun ontsnapt zijn mond. 'Stel je niet zo aan, oude man.' Bijt Chase zijn vader kort toe, en hij richt zich weer op mij. 'Ik probeerde zo erg je leuk te vinden. Je snapt waarschijnlijk wel waarom.' Hij geeft een licht hoofd knikje in de richting van zijn vader. 'Maar het lukte gewoon niet meer.'

'Toen ontmoette ik Erros. Spijt me dat je dit moest mee maken, alleen omdat ik een jongen was die zijn gevoelen niet kon uiten.' Hij draait zich om en kijkt me nog een keer aan. Dan loopt hij de kamer uit, mij achterlaten met een gevoel van medelijden en begrip. Iets wat ik nooit dacht te krijgen voor deze jongen. 

---------------------

Een na laatste  hoofdstuk, 
geniet er van.