Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 11

TW: geweld
-----------------------

P.O.V. Nova 

Alles aan mij voelt nep, de make-up, mijn haar. Alles aan mij voelt angstig. Chase is er nog niet. Ik sta op knappen.  Ik sta zo oog in oog met Chase. Ik moet met hem praten, alsof ik al zijn daden vergeet, en vergeven heb. Ik moet zo gaan liegen tegen mijn mate. Ik moet glimlachen, vrolijk zijn, doen als of ik niet een stukje ben van mijn oude ik. Mijn oude ik die ik kwijt ben. 

Mabel zei dat we hier moeten wachten tot het eten wordt op gediend. Iedereen zit vrolijk met elkaar te kletsten over van alles en nog wat. Ik zit hier alleen terug gekeerd in mijn eigen wereld. Het perfecte moment om mijn al zo slechte waakzaamheid verliest, de waakzaamheid die mij niet terug zou moeten. Het perfecte moment, om die te verliezen. Dat gebeurt ook. 

Mijn koffers trekken aan mijn armen, koffers gevuld vol herinneringen. Ik kijk naar het grote huis dat voor mij staat. Een diepe zucht verlaat mijn mond, en ik voel het laatste sprankje hoop mijn lichaam verlaten. Nu moet het echt gebeuren. Aarzelend stap ik naar binnen. Ik heb nog geen vijf seconde om me heen gekeken, en er komt al iemand op me af gestormd. 'Ach, meisje lief. Geef mij die koffers maar. Dat hoor toch niet te dragen.' 

Voordat ik alleen al door heb wat er gebeurd worden de koffers uit mijn handen getrokken door de mollige dame tegenover mij. 'Chase heeft special gevraagd op een kamer op zijn verdieping.' De eerste klap in mijn maag. 'Normale weeskinderen mogen dat niet.' Opluchting, zo veel opluchting. 'Maar jij bent geen gewoon weesje, meisje lief, jouw ouders zijn oorlogshelden.' 

De tweede klap, bijna harder dan de eerste. Recht in mijn maag en. Blijven lachen, het is het beste wat je overkomen kan. Dank je wel mam, echt bedankt pap. De trap op. 16 treden bij trap één. Dat is alles wat ik nog weet. Afleiding zorgde er voor dat ik die trappen op kwam. 3e verdieping. 4e, 5e, daar de zolder, de 6e. Een kale deur waar achter een nog kalere kamer zich verschool. 4 jaar van mijn leven daar verspeeld, vast gezeten. Die kamer die nooit die van mij worden zou. 

'Je ziet er mooi uit, prinses' Laat het gaan. Hij gaat dat niet veranderen. Toch blijft de pijl van het oude koosnaampje, vast in mijn hart zitten. 'Dank je.' Niet voor het compliment maar voor het bevrijden. Ik op van mijn schoot als ik tegen over me de stem hoor die voor mij klinkt als het kras van vingers over een schoolbord. 

'Schep maar op hoor, wat eten zal je goed doen.' Ik kan niets anders dan Chase zijn verzoek vervullen. Het is een tik, zijn normale stem is voor mij al genoeg om me te laten doen wat hij wil.  Ik vul mijn bord met wat in stukjes gesneden fruit dat op de tafel is gezet. Het in niet veel maar het voldoet aan zijn bevel. Chase heeft ondertussen zijn aandacht al weer op iets anders gevestigd. Mijn mond voelt droog ondanks het sappige fruit dat ik eet. 'Gaat het echt wel?' Mabel kijkt me bezorgt aan. 'Ja, gewoon de spanning' Mabel knikt, wil wat terug zeggen maar wordt voor dat ze begonnen is al onderbroken door haar moeder die haar een vraag stelt. Ik laat het maar gaan. 

P.O.V. Collin

Het is wel duidelijk dat Chase nog steeds invloed heeft op Nova. Ookal is hij niet echt meer haar Alfa. 'Het is een goed teken van geloof en belang voor je alfa.' klinkt Jason goedkeurend in mijn hoofd. Ik kan hem niets anders dan gelijk geven. 

P.O.V. Mabel 

Alles aan Nova oogt gespannen. Meer dan ze normaal al is. Ze kijkt te neer geslagen. Meer dan normaal. Haar ogen flitsen over de tafel, maar volgen mij zien ze niets. De kleine voor gerechtjes staan allemaal al op tafel en langzaam komt er meer bij. Iedereen schept op, eet en praat gezellig met elkaar. Iedereen behalve Nova. 'Gaat het echt wel?' Vraag  ik maar voor de zekerheid,  'Ja, gewoon de spanning' is haar antwoord. 

Ik knik en wil iets terug zeggen, maar voor dat ik mijn stembanden zelfs naar gebruikt hebt onderbreekt mijn moeder me. 'Ben je nog geslaagd voor een jurk?' Ik vergeet wat ik wil zeggen en begin opgewonden te vertellen over de jurk die ik heb gekocht.  Pas als het hoofdmenu wordt op gediend, ben ik klaar met praten. Ik schep bijna meer op dan op mijn bord past. Zelfs dan heb ik het minste van iedereen. Op Nova na dan. Die heeft wat vlees met een beetje sla en dat is het. Ik besluit dat ik me er maar niet druk over moet maken. Ik begin met met eten

P.O.V. Nova,

'Alles is goed, prinses?' Verschikt kijk ik op. Ik zie Chase gemeen glimlachen, maar hij was niet de eigenaar van de vraag. Ik zie Collin bezorgt naar me kijken. 'Ja, prima. Hoe zo?' 'Niets, je leek zo afwezig.' 'Er is niets.' In mijn ooghoek zie ik hoe Chase me aan staart. Ik negeer hem. In elk geval probeer hem te negeren. Maar zijn blik blijft dringen. Ik kijk weer naar mijn bord. Prik mijn vork in een blaadje sla, en stop het in mijn mond. Het smaak naar niets op dit moment. Het ten gaat te langzaam en terwijl iedereen gezellig zit te praten zit hier stil. Maar het lijkt niemand wat te schelen. 

Dus ga ik door met het eten van de kleine hoeveelheden die op mijn bord liggen. Zo meteen een feest en daarna naar bed. Weg van deze wereld en even weg van deze plek. Nog even dat is alles wat ik nu nog kan denken. Voor ik door heb wat er gebeurt wordt het bord onder mijn neus weg gehaald, en vervangen door een toetje. Ik krijg de helft er maar van op en ik vind het niet erg. Ik heb geen honger meer. Ik wil weg. Ik wil naar bed. Ik kijk op de klok, en mijn moed zak drie verdiepingen door de grond. Eerst nog een feest. Ik zucht, langzaam voel ik alle hoop me verlaten als ik kijk hoe een minuut voorbij tikt