Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 31

P.O.V. Nova Emilia / Madeline Lena

Collin is hier. Collin hoort hier niet te zijn! Ik ben ben er niet. Collin niet, hij leeft nog. Toch? Ja, hij moet nog leven. Maar hij was hier. Hij hield me vast, hij voelde echt.  Een steek van schuld vult mijn lichaam als een herinnering naar boven komt drijven. Vannacht voelde zo geweldig. Zo goed dat toen hij zicht terug wou trekken ik dit niet toestond. Misschien bestaat hij wel niet, omdat ik niet besta.

Mijn hoofd tolt, en mijn ademhaling wordt zwaar. Kan je eigenlijk nog ademhalen als je er niet meer bent? 'Nee, want je bent er nog.' Een stem klinkt in mijn hoofd. Fijn nu begin ik ook nog gek te worden. 'Ehg, je bent er nog, en ook niet gek.' De stem klinkt opnieuw. 'Je hoeft niet zo gemeen te zijn. Ik ben dood. Zie je dat niet?' Het is even stil. Even denk ik dat ik me alles heb ingebeeld. Dan klinkt de stem opnieuw. 'Geloof wat je wilt. Laat me eerst voorstellen. Ik ben Skyler.' Skyler, dat is niet echt een engelen naam. 'Hoe dom kan je zijn. Ik ben geen engel.' 

Ik kan haar bijna horen zuchten. 'Nou, wat ben je dan?' 'Ik ben je wolf, duh.' ik had me mijn wolf aardig voor gesteld. 'Nou, bedankt, ook leuk om jouw te ontmoeten.' 'Kan je mijn gedachtes mee luisteren? Dat is creepy. Maar je hebt het fout. Ik heb geen wolf meer. Ik ben niet echt.' 'Jeez, girl jij bent koppig. JE BENT WEL IETS!' Ik negeer haar.  Toch vraag ik me of ze gelijk kan hebben. 

Misschien besta ik toch? Is dat waarom ik Collin zag. Dus ik leef, maar ik rot. Alles wat ik zie is zwart. Hoe zie ik dan weer kleuren. En wat dan? Wat als ik weer kleuren zie. Wie zegt dat kleuren wil zien. Ik hoopte dat het allemaal over zou zijn. Ik heb een Alpha verwond. Een f*cking Alpha. Zelfs als ik nog leef, dan wordt ik wel vermoord door zijn pack. 

Het denken wordt me allemaal te veel. Een hoofdpijn stuitert en hamert door mijn hoofd. Hij richt zoveel mogelijk schadde aan te richten. Het wordt te luid in hoofd om nog te kunnen denken, dus laat ik de pijn het maar over nemen. Witte vlekken verschijnen in mijn zwarte beeld, en dan geeft mijn geheugen het op. 

Als ik wakker word is het eerste wat zie licht. Wit fel licht. Even, even denk ik dat ik in de hemel ben. Maar dan komt de realisatie dat ik in de hel hoor en dit nooit de hemel kan zijn. Mijn mond voelt droog. Dat is nieuw. Tot nu toe had ik weinig gevoel in mijn lichaam. Ik knipper een paar keer, en het licht wordt langzaam minder vel. Een besef komt tot me. Ik lig in een bed. Een warm bed. Ik ga langzaam overeind zitten. De hoofdpijn is er nog steeds. 

Het wakker worden uit het onbewust zijn is niets nieuws. Toch voelt het deze keer anders. Schuld drukt op mijn borst, samen met de hoofdpijn lijkt het een dodelijke combinatie. Ik voel de neiging om te lachen op komen. Een dodelijke combinatie, ik mocht het willen. Ik ben alles maar blijkbaar niet dood. Toch geloof ik Skyler nog steeds niet. 'Pech, ik spreek de waarheid. Honderd procent gegarandeerd.' Ik schik. 'Wil je me niets steeds laten schrikken.' 'Ik heb 2 jaar lang niet kunnen praten. Laat me nou even van het moment genieten.' 

Ik ga nog iets rechter op zitten. Iets drukt op mijn buik, iets wat er voor zorgt dat ik nu niet goed recht op kan zitten. Nu pas heb ik door hoeveel geweldige tintelingen er door mijn lichaam lopen. Iets wat de hoofdpijn verzacht en de schuld verlicht. Op mijn buik ligt een arm. Mijn vinger volgt de arm, en glijd langzaam over de huid van de gespierde arm.

Het valt bijna niet beschrijven hoe het voelt om iemand aan te raken. De tinteling de door mijn hele lichaam stromen verraden al wie er naast me ligt. Toch ben ik verrast om te zien dat de arm toch echt bij Collin hoort. Hij ziet er zo schattig uit als hij slaapt. Mijn vinger blijft zijn arm strelen. Ik volg zijn spieren, en geniet van de elektriciteit die de pijn verzacht. 

Een zachte kreun ontsnapt Collins mond. De neiging op de giechelen vormt zich alweer. Langzaam knippert hij met zijn ogen. De meest prachtige ogen kijken me aan. Eerst verward, dan vol blijdschap. Een slaperige glimlach verschijnt op zijn lippen. 'Je bent wakker.' Zijn stem klinkt slaperig maar perfect. Ik kan alleen knikken. Direct schiet hij omhoog. 'Heb je wat nodig. Kan je ergens mee helpen.' Ik probeer ook rechtop te gaan zitten, maar het lukt niet. Bijna onmiddellijk voel ik zijn arm mijn rug ondersteunen. Langzaam helpt hij mij omhoog. 

'Heb je wat water, en aspirine voor me?' Met moeite komen de worden uit mijn mond. Mijn stem klinkt rasperig en schoor. Ik vraag me af hoelang ik onbewust ben geweest. 'Een weekje of zo iets.' Weer schik van Skylers stem in mijn hoofd. Ik wil erop reageren maar ik word afgeleid door Collins stem. 'Komt eraan.' Collin staat op uit het tweepersoons bed waar we op liggen, maar pas nadat hij gekeken heeft of ik het wel red in mijn eentje. 

Ik leg mijn armen op mijn schoot neer, en friemel met mijn vingers. Mijn ogen inspecteren mijn littekens. Het zijn er bijna geen meer. 'Bedank me er maar voor.' 'Bedankt.'  Al zijn dat niet de juiste woorden om dit te omschrijven. Super mega ultra bedankt komt meer in de buurt. Mijn hand gaat onbewust naar mijn schouder. 'Daar ben ik nog mee bezig. Het kost wat kracht van een half dode wolf.' Ik kan Skyler bijna voelen glimlachen. 'We waren toch niet dood?' Reageer ik terug maar Skyler reageert niet meer. 

Collin komt weer de kamer binnen gelopen. Een groot glas water en pakje aspirine in zijn hand. Voorzichtig komt hij op het bed zitten. Hij doet zijn best om niets te morsen. 'kijk eens aan, schoonheid.' Ik voel mezelf blozen. Ik neem de medicijnen en het water aan. De aspirine slik ik door, samen met water. Mijn keel voelt zoveel beter. 'Dankje.' Mijn vingers vinden hun weg weer naar zijn hand. Collin glimlacht. Hij strijkt wat haar uit mijn gezicht. Waardoor zijn gezicht slechts een paar centimeter van die van mij af is. 

'Kus hem dan.' Ik weet niet of het door Skyler komt. Of door de lucht om ons heen. Maar ik druk mijn lippen op die van hem. Duizenden stukken vuurwerken gaan af als hij mijn kus gretig beantwoord. Miljoenen tintelingen verdoven de pijn. Verdovende en verslavend. Twee gevaarlijke dingen als je niet weet hoe je er mee om moet gaan. De kus voelt zacht, vol liefde en blijdschap. Het is alles wat ik nodig bleek te hebben en meer. 

Voor het eerst voel ik het. Ik voel dat ik leef. Ik ben nog niet dood.  En ik heb een rede om te bestaan. De rede om te bestaan haalt zijn hand door mijn haar en de andere volgt mijn ruggengraat. Ik heb adem nodig, en ik wens dat ik hem kon ademen. Zodat dit nooit hoeft te eindigen. Uiteindelijk moet ik toch weg trekken omdat ik anders echt dood ga. Net nu ik besta. 

Onze ademhaling is zwaar. Onregelmatig en overweldigend. Ik dank de maangodin een honderd maal voor dit godswonder. Mijn hoofd leunt op zijn borst. Ik luister naar zijn snelle hartslag. Te vrede dat ik hem zo opwind als hij dat bij mij doet. Zijn arm is om mijn schouders geslagen. Ik hoor Skyler goed keurend grommen. 'Misschien moeten we nog even gaan slapen, cutie.' Hij kust me op mijn voorhoofd. 'Hoe laat is het?' 'Twee uur 's nachts. Ik ben best wel moe. Ik heb geen nacht goed geslapen toen je bewusteloos was.' 

'Is goed.' Ik geef hem nog een snelle kus op de wang. Collin is het daar niet mee eens, en duwt mijn kin omhoog met zijn vinger. 'Ik verdien wel een echte kus.' Ik voel mezelf blozen, als zijn lippen weer op die van mijn komen. Nog steeds voelt te kus even spectaculair als de eerste keer, maar deze keer voelt de kus vertrouwder. Met een sprankje wanhoop. Zodra we de kus verbreken antwoord ik hem. 'Ik ga niet weg, niet nu.' Hij geeft me een zwak glimlachje. 'Ik weet het, ik geloof je.' Fluistert hij zachtjes als hij de denken weer over ons heen trekt. 

Voor het eerst ben ik niet meer bang voor het duister, want nu heb ik Collin bij me.  

-------
Jongens!!  (meisjes en personen )
ik heb 10 k reads!!
Zo erg bedankt!! En dan sta ik ook nog eens 4 in weerwolven. 
Jullie zijn geweldig!

ps vergeet niet te stemmen ;)

pps Het boek komt bijna aan het eind. Ik ga het daarna nog een keer helemaal herschrijven.