Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 14

P.O.V. Nova Emilia
Ik wordt huigend wakker, bezweet. Het duurt een paar minuten tot ik door heb dat ik niet meer in het packhuis ben. Dat ik daar alleen nog in mijn dromen heen kan gaan. Mijn hand raakt onbust het litteken op mijn sleutelbeen aan. Een steek van pijn schiet door me heen. Ik probeer het te negeren. Ik probeer die nacht van een paar jaar gelden te vergeten. Maar ik weet dat ik nooit een litteken kan laten verdwijnen. Te bang om weer in de zelfde nachtmerrie terug te keren, besluit ik om een douche te nemen. Vijf uur, nog een paar uur voor dat de eerste mensen hier wakker worden. 

Ik stap de warme douche uit en kleed me zo snel als ik kan me aan. Het is warm in de kamer, maar ik heb het koud. Ik loop mijn slaapkamer weer in. Zie hoe de eerste zonnestralen worden tegen gehouden door mijn gordijn. Ik schuif mijn gordijn opzij zodat het licht mijn kamer in kan vallen. Mijn gedachtes dwalen af. Bewandelen wegen waar vragen de bodem vormen. Mijn hoofd tolt. Collin zal het ooit weten. Dat ik geen wolf meer heb. Dat ik gebroken ben. Dat het komt door chase.

P.O.V. Collin
Het eerste licht komt door mijn raam en ik besef dat ik mijn pogingen om in slaap te vallen maar beter kan staken. Sinds de dag dat Emilia hier kwam wonen heb ik geen nacht meer echt goed slapen. Deels door Jason die maar in mijn hoofd rondjes blijft lopen. 'Geef mij niet de schuld. Ik wil gewoon bij haar zijn. En je had gisteren echt te veel gedronken.' Fijn, Jason is ook wakker. 'Kan je niet gewoon met haar wolf ergens rondjes gaan rennen?' 'Die is er nooit.' Een naar gevoel begint op te spelen. 'Wat bedoel je?' 'Gewoon die is er nooit.' 

Maar ze is een weerwolf. Ze moet een weerwolf zijn. Ze ruikt naar weerwolf. Ze kan mindlinken. 'Dat weet je niet.' 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik het niet fijn vind als je met mijn gedachtes mee luistert.' 'Je hebt het nog nooit geprobeerd.' Zegt hij mijn vraag volledig ontwijkend. 'Ze kan het vast.' Voor ik door heb wat zijn plan is heeft hij haar al gemindlinkt. 'Goedemorgen prinses.' 'Goos, je wist niet eens of ze al wakker is. Het is pas half zes.' Maar ik krijg al een antwoord terug. 'Noem me niet zo'. Ik hoor Jason grinniken en ik blokkeer hem. Het enige goeie hier aan is dat ik weet wat ze wakker is.

P.O.V Nova
Mijn hart zit nog steeds in mijn keel. Ik was me rot geschrokken van de stem van Collin in mijn hoofd. Ik val weer bijna van mijn stoel als er op mijn deur wordt geklopt. Zodra ik de deur open doe verschijnt het chagrijnige gezicht van Scarlett. 'Uw wordt aan het ontbijt verwacht.' Dat is alles wat ze zegt. Ze draait zich om en loopt weg. Ik volg haar zo snel als ik kan naar de eetzaal. Aangezien ik nog geen idee heb hoe dit gangenstelsel in elkaar zit. 

Het is druk bij het ontbijt iedereen is druk met elkaar in gesprek, en ik voel me een indringer in de gezelligheid. Mabel wenkt me om naast haar te zitten. Aan haar andere kant zit een meisje dat zich gisteren aan me had voorgesteld als, May, vriendin van die gek, en gek genoeg begreep ik haar. Ik kom naast de twee zitten. 'Lekker geslapen?' vraagt May me. 'Ja,' is mijn antwoord naar alle waarheden in.

 'Ik had zo een rare droom. Jij kwam er in voor. Weet je nog mijn crush op de basisschool.' Begint Mabel. 'Jer?' 'Shst, zo hard. Maar ja, die ook. Kijk we gingen naar een winkel waar je zelf gemaakte onderbroeken en wijn kon kopen. En jij zag een onderbroek voor een wijnfles die je graag wou hebben. Dat was natuurlijk net die ene die niet te koop was.' Ik ben  afgehaakt in Mabels bijzonder rare droom. Concentreer me weer op de pannenkoeken die op een wonderbaarlijke wijze op mijn bord zijn beland. Ik kijk even op en merk dat Collin naar me kijkt. Beschaamd veegt ik wat stroop van mijn mond. Ik voel dat ik rood word, en alleen daarvan word ik nog roder. 

P.O.V. Collin

'Ze is zo schattig als ze bloost.'  Jason is er weer.  'Kijk dan naar haar,' Maar Emilia heeft zich al weer naar haar bord. Haar haar hangt als een gordijn voor haar gezicht. 'Hoe gaat het nou tussen jullie twee.' Hoor ik Xander vragen. 'Goed.' 'Waarom zou het niet goed gaan. Waarom moet je weten hoe het gaat tussen ons. Ik kan net zo goed vragen hoe het tussen jouw Mate en jou gaat. O, wacht je hebt geen mate.' 'Shut up!' schreeuw ik naar Jason. 

'Heeft ze je al aangeraakt?' ik zou zo graag ja willen zeggen. 'Zeg het dan.' 'Heb jij ook een uit-knop?' 'Helaas weerwolven hebben geen uit-knop.' 'Nee,' Is het uiteindelijke antwoord op Xanders vraag. 'Man, dat is gewoon klote.' 'Het is niet klote. Emilia doet het gewoon rustig aan.' 'Heeft iemand heer een jachtgeweer?' Schreeuw ik weer naar hem. 'Goos, we zijn met z'n tweeën in jouw hoofd. Denk je echt dat ik jou een jachtgeweer ga geven, zodat jij mij weer neer kan schieten. Mooi niet.' 'Waarom kan ze je eigenlijk niet aanraken?' Die vraag komt van Chase. 'Ik denk door het trauma met haar ouders.' 'Zou een psychiater een idee zijn?'
'Bij ons pack zat ze er bij een. Thomas als ik heb goed heb.' 'Geen mogelijkheid dat ze weer bij de zelfde man gaat. Als ze gaat is het een vrouw.' Ik probeer Jason nog te negeren. Maar hij gaat steeds harder schreeuwen. 'Ik ga niet harder schreeuwen, dat denk jij alleen omdat je mijn stem niet wil horen. Maar je hebt nog een heel leven lang met mij voor de boeg.' Ik kreun en besef te laat dat het hard op was. 'Is er iets mis?' Xander kijkt me verbaast aan. 'Mijn wolf doet naar.' 'Ik doe niet naar, jij vindt dat ik naar doe. Ik heb gewoon een engel in wolfs kleren.' Dit gaat nog zo een lange dag worden.