Ik besta niet | VOLTOOID

Hoofdstuk 12

P.O.V. Nova Emilia

Het eten was net voorbij. Mabel had me bijna van de tafel weg getrokken om mijn jurk aan te trekken. Volgens mij was zij enthousiaster dan ik was. Ik liep met haar mee naar boven, maar voor ik de laatste tree opgestapt was werd mijn jurk al in mijn gezicht geduwd. Voorzichtig pak ik de jurk over. Het voelt te echt in mijn handen, maar de nep als ik hem aan trek. Ik heb jaren geen jurk gedragen. Te bang dat het te veel van me zou laten zien. Littekens en krassen. Als het ook mij zou onthullen. Alsof het zou schreeuwen kijk naar haar, daar met die littekens, en haar zielige verhaal. Aandachtstrut.  

Een glimlach van pure pijn verschijnt.  Bij de herinneringen van angst. Zodra ik de jurk aan heb, komt Mabel. 'We  moeten gaan, ze hebben alles al klaar gezet en de eerste gasten komen.' Ze gooit wat naar me, en ik weet nog net op tijd te vangen. Zodat ik er nog maar als een halve idioot uitzie. Ik vind het naar om toe te geven dat ik met handschoenen wel mensen zou kunnen aan raken. Ik kan het, maar het is niet prettig. Het doet pijn. De handschoen zijn zwart, en kort. Ik trek de handschoenen aan. Zucht, maar loop toch achter Mabel aan.

De zaal is prachtig versiert. Er hangen overal witten doeken, met led lampjes er in verwerkt. Aan een kant van de zaal staat een bandje te spelen. Tegen een andere muur staat een buffet. Overal staan mensen. Het is prop vol en alles wat ik wil ruimte. Wat hier niet te vinden valt. Ik laat mijn ogen door de ruimte gaan. Ze blijven kleven op Collin. Hij staat daar, in zijn zwarte smoking, en hoe graag ik  ook wil zeggen dat het niet waar is. Ik kan niet liegen. Ik vind hem schattig.

P.O.V. Collin 

Het voelt alsof alle zuurstof uit de lucht wordt weggenomen. Alles staat even stil. Alles behalve mijn hart die er uit wil springen. Emilia staat daar. Haar glanzende haren hangen voor het eerst los, dan in de lange vlecht. Haar jurk is lang, en haar mouwen ook, en toch zijn ze doorzichtig met bloemen er in geborduurd. Ze draagt korte handschoenen. Langzaam loop ik naar haar toe. 'Hi,' haar stem is zacht.

 Ik wil haar aanraken. Haar vast pakken, haar huid voelen. 'Met mijn vingers alles van haar lichaam verkennen.' gromt Jason.  Ik kan niets anders dan hem gelijk geven.  Ik pak haar handen vast. Het voelt te goed, zelfs door haar handschoenen heen. Ze trek  haar handen terug. Verstopt ze achter haar rug. Ik herinner me dat ze me begroet had. Groet haar terug, maar vergeet dat ik meer kan zeggen dan hee. Mijn gedachtes komen terug op aarde, als de hand van Chase mijn schouder raakt. 'Er is iemand daar die naar je vraagt.' 'Eh, ja, is goed. Ik ga er wel even heen.' Ik glimlach nog snel naar Emilia en draai me om. 

P.O.V. Nova Emilia

Hij staat daar tegen over me. Hopeloos kijk na hoe Collin zich om draait en naar de mensen toe loopt  die om hem gevraagd heeft. 'Nova, leuk om je weer te zien.' 'Het is niet wederzijds.' Ik schik van mijn eigen woorden. 'Nog steeds niet geleerd om je te gedragen.' Ik ben stil. 'Maar goed dat ik er weer ben.' Hij staat daar met een grote glimlach. 

Ik draai me om, en probeer weg te lopen, maar zijn stem houd me tegen. 'Ik vrees dat ik je wat moet leren.' Hij pakt mijn arm vast. 'Vergeet niet dat ik nog steeds je Alfa ben.' Hij laat me los, draait zich om en loopt weg. Ik ben radeloos. Ik wil door de grond zakken. Weg rennen verdwijnen in het niets. Alles zo dat ik hier niet hoef te zijn. Maar ik weet beter dan iedereen dat het niet mogelijk is. 

P.O.V Mabel

Ik kijk nog even glimlachend naar mijn broer als hij zich om =draait weg van Nova. Ik heb hem zo lang niet zo verwonderd gezien. Nova staat nog met Chase. ik laat ze maar, Zo te zien hebben ze veel goed te praten. 'Lang niet geen zien.' ik draai me in de richting van het geluid. 'May, jezus je bent niets veranderd.' Voor me staat mijn beste vriendin. 'Ik kan het zelfde over jou zeggen.' een glimlach speelt rond haar lippen.

 'Dus wie is je mysterieuze vriendin.' 'Dat is Nova of Emilia daar ben ik nog niet achter. Ze is de mate van Coll.' 'Wacht? Coll blijft niet for ever loner?' Ik moet lachen. 'Ja, hoe veel ben ik je verschuldigd.' 'Vijf, maar als ik hier een paar nachtjes mag blijven is alles geregeld.' Beide schieten we in de lach. 'Ik betaal je wel gewoon.' zeg ik met een knipoog. Ik zie mijn moeder wenken. 'Ik ga, mijn moeder roept me.' 'Ik ga me aan je mysterieuze vriendin voorstellen.'  

P.O.V. Collin

'Hoever ben jij al in het vinden van je mate?' vraagt iemand, die ik nog maar vaag kan plaatsen aan me. 'Ik heb haar gevonden.' Ik wenk Emilia, en lijkt dankbaar te zijn dat ze een afleiding heeft. 'Dit is Emilia.' Ze knikt vriendelijk naar de man die tegen over haar staat. Met moeite schud ze zijn hand die hij naar haar uit gestoken heeft. 'Dus jij bent Emilia?' 'Ja, meneer.' ze kijkt naar de grond alsof die belangrijker is dan al het andere om ons heen. 'Meneer Dawson heeft geluk met u.' Ze bloost en lijkt van de aardbodem willen te verdwijnen. 'Daar ben ik zeer bewust van.' Ze bloost nog meer. '

Man, waarom is ze zo sexy als ze bloost.' Ik negeer Jason, ook al heeft hij zo gelijk. 'Je weet dat we onze gevoelens delen. Bedankt dat je het me eens bent.' Ik negeer hem en sluit de verbinding. 'Veel geluk nog samen.' is het laatste wat ik van hem hoor. Hij draait zich om en loopt weg. 'Kop op.' Ik kijk even naar Emilia die nog steeds rood en verlegen naar de grond of haar schoenen staart. 'Nog een paar uurtjes en dit feest is voorbij.' Ze kijkt op, wil wat zeggen maar besluit dat het niet belangrijk genoeg is. Ik heb er alles voor over om te weten wat er in haar hoofd om gaat.