Nothing's Changed [ BIAG: Book 2 ]

Chapter 21 [ He's Teasing Me ]

Trixcy

Hay salamat tapos narin ako sa trabaho ko! Ini'exercise ko nalang leeg ko, malamang nakakapagod kaya umupo na puro papel at computer kaharap mo. Now I realized how hard to earn money buti nalang di pa ako kasal, haha joke!

"Trixcy!"

"Haroy juice ko maryosep! Darian naman!" Nagulat kasi ako sa biglaang pagsulpot ni Darian sa likoran ko, sino ba naman ang hindi magugulat, ang sarap na ng feeling mo at pipikit ka pa sana nang bigla-bigla ka namang gulatin diba?

"Ay! OA naman nito, out kana?" Tanong niya naman sabay upo sa table ko, ang kapal talaga ng feslak ng babaetang ito.

"Hindi pa!" Sungit kong sabi. Actually 6:30 pm na at 5 oc'clock pa ang out namin pero dahil laging nagmamadali si oras kaya around 4:30 pwede na kaming lumabas. Nag overtime lang ang karamihan dahil marami pang hahaboling schedules.

"Tsk! Tsk!" Iling-iling pa siya sabay akong tiningnan ng nakakunot ang noo niya.

"What?" Tumingala naman ako sa kanya dahil nga nakaupo pa ako sa swivel chair ko at nakaupo pa siya sa table ko. Tinaasan ko lang siya ng kilay.

"Something is up." Pinagsasabi ng babaeng 'to?

"Huh? Something is up?" Pagbalik ko sa kanya.

"Jared and you are acting so -" Hindi niya naman naituloy ang sasabihin dahil biglaan di'ng sumulpot si Joyce.

"Sweet!" Ay letche! Tiningnan ko naman ng masamang tingin si Joyce. Kanina pa kasi ang dalawang 'to, sarap pag-untugin ng mga ulo nila.

I closed my eyes while grinning my teeth  as a signed that I already pissed off.

"Dar sa tingin ko mas mabuti pang umalis na tayo." Si Joyce, na parang nahahalata niya na ako.

"Wait, before I forgot may dinner ang buong staff ngayon, wanna join Trix?" Pag-alok ni Darian sa akin, "And oh, hindi ka pwedeng tumanggi dahil ang dinner na ito ay celebration na rin ng pagkapanalo natin kahapo." Hind na ako nakaangal pa dahil hinawakan na ako ng dalawa sa magkabilang kamay ko, kahit hindi pa ako nakapag-ayos sa sarili man lang o nabit-bit man lang ang bag ko. Ang bilis nila kumilos eh.

"Wait lang! Pwede ba kayong dalawa ha, hinto muna." At huminto ako sa paglalakad at napasabay narin sa paghinto ko.

"Bakit ka huminto? Tara na, hindi ka na naman sasama ang KJ mo naman." Darian said with a child look while she keep on pulling me.

"Sandali nga lang." sabay akong bumitaw sa dalawa. "'yung bag ko naiwan sa table eh!" I said irritably. Kasi ba naman hindi ako binibigyn ng time mag-ayos ng gamit ko.

"Ahh, okay hintay na lang kami sa baba." at nagmadaling umalis ang dalawa. Anong problema ng mga 'yun? Bumalik muna ako sa cubicle ko para ayosin ang laman ng bag ko at sinout ko ang blazer coat ko at tatalikod na sana ako para umalis nang biglang tumunog cellphone ko. Pagtingin ko ay si Dylan pala ang tumatawag, nagdadalawang isip ako kung sasagotin ko ba. Sa tuwing nakikita at naririnig ko ang pangalan niya may guilty na umaatake sa kalamnan na para bang pinu-push nitong subukan ko kaya mahalin si Dylan. 

Bumalik naman ako sa realidad at sinagot ang tawag niya. 

"Hello, Dyl-"

["Trix where are you? I'm waiting here at the lobby."]  masigla niyang sabi. Nabuo naman ang ngiti sa labi ko na hindi ko alam kung bakit, siguro dahil ito ginagawa niya. He's still waiting for me, though he already knew that it's impossible for me to love him back. I really appreciate what he'd  done and it makes me feel important as well. That's why I feel guilt.