Nothing's Changed [ BIAG: Book 2 ]

Chapter 34 [ Give a break ]

Dylan's POV 

  "Kailan pa?" Ramdam ko ang galit niya sa malamig niyang pakikitungo sa'kin.Tumayo ako para maging kapantay siya saka ako kumuha ng lakas ng loob para ipaliwanag ang lahat.

 Nasabi ko na kaya, ipagpatuloy ko ang sinimulan ko. Para gumaan na rin ang konsensiya ko, ilang taon ko 'tong binaon sa limot pero ngayon, panahon naman para ilabas. 

 "Four years ago, two months na tayong magkakilala n'on." Nakita ko ang pagpikit niya at pagsara ng kamay niya. Nagpipigil siyang masuntok ako. Kung hindi lang siya naka gown ngayon baka nasipa na ako nito sa galit. 

Nag-aaral kasi 'to ng martial arts dati n'ong mawala si Jiro, binaling niya ang atensiyon sa pagpapahirapn sa katawan niya kaysa iniisip ang pagkawala ni Jiro. 

"How could a someone like you lied to me, huh Dylan?" 

"I'm sorry...." 

                                                 -** F L A S H B A C K **-

 Year 2015, day 16th during Lantecsi Corporation's opening ceremony. All big and most popular businesses in different countries were gathered to celebrate the most awaited event of LC's.  

  Lahat ng mga klaseng negosiyante ay nandito. Including me which I handled my father's Land Holdings company and also Mr. Harold Monton who owned the most effective and efficient business 'We Go Company.' That imports and exports the products in different countries. The most well-known delivery company in Philippines and he also had any branches in whole Asia. And also he is Trixcy's father.   

  Habang nagsasaya ang mga tao mga sa party ay inilibot ko naman ang aking sarili sa malaki na hotel na'to. Wala pang ganito kalaking hotel sa Pilipinas at nakakamangha ang laki nito dahil sa napakalaking chandelier sa function hall na ito. Habang naglilibot ako ay may bigla nalang akong nabanggang babae. 

 "Nako, miss sorry! Sorry talaga." Paumanhin ko sa kanya. Pinahiran niya naman ang damit niya ng panyo dahil sa wine na dala ko ay natapon sa ito sa kanya.

 "No, it's okay." At ngumiti naman siya sa akin. She's so pretty, the she smiles it's like an angel. Pero sorry, kay Trixy na puso ko. "By any chance, are you a Filipino?" She asked.   

  "Ah, yes I am. By the way, Dylan Fernandez from David Land Holdings." 

 "Oh! Yesha Lezweigh Guan, one of the shareholder of LC's." At nagshakehands kami. 

"So, you're Mrs. Anzel and David's son?" Hindi na ako magugulat kung kilala niya ang parents ko. My parents are famous. Kilala sila bilang tagapagmana ng mga treasures ng mga lolo at lola ko, sila lang kasi ang anak ng both sides. Kanino pa ba naman mapupunta ang lahat?

  "Yes." Ngiti kong sagot sa kanya. 

 "So are you with them, now?" 

 "Nope! They are just so busy, alam mo na?" Napahinto naman ako. "Oh, sorry I shouldn't talked you in Filipino."     

  "No, it's okay actually I understand and speak Filipino."

 "Woah!" Namamangha pa ako. Minsan lang kasi ang isang Chinese na makapagsalita ng tagalog. 

 "Haha! Half Chinese kasi papa ko and my mom is pure Filipino at sa Pilipinas din ako lumaki, lumipat lang kami dito sa Hong Kong because of our business. But my father manages the Guan Company in the Philipines." Ang fluent niya nga naman magtagalog.