I think I need you [Larry]

* 1.2 Holmes Chapel*

Mały surprise :D

Harry rzucił przez cały pokój poduszką, która uderzyła o ścianę i upadła na podłogę. Dni płynęły, a on miał dość. Wiedział, on po prostu czuł, że nie da rady, że nie jest w stanie iść i stanąć tam przed tymi wszystkimi ludźmi. Nie jest w stanie wydać z siebie głosu, a co dopiero zaśpiewać. Jego głos był fatalny, poza tym strasznie fałszował.

Podszedł do biurka i usiadł na krześle. Nad biurkiem od dawna wisiała tablica, na której poprzyczepiane były jego najważniejsze notatki i ogromna ilość zdjęć Louisa. Zaczął wyszukiwać wzrokiem te, na których mężczyzna znajdował się na scenie. Wystarczyło, że na nie spojrzał i już przypominał sobie zachowanie Tomlinsona.

Louis zachowywał się na scenie tak swobodnie. Tak pewnie. Uwielbiał się w niego wpatrywać. On po prostu chciał być jak Tomlinson, nie musiał być uwielbiany, ale chciał mieć w sobie tyle samo swobody i pewności siebie. Marzył, żeby śpiewanie przychodziło mu tak samo łatwo i może wcześniej właśnie tak było, jednak w tym momencie Harry czuł, że nie jest w stanie podołać, jego głos nigdy nie będzie tak idealny jak ten Louisa i nie osiągnie takiej perfekcji, nawet gdyby ćwiczył do końca życia.

Starszego kochali wszyscy, był swobodny, dużo mówił, żartował, zawsze miał odpowiedź na każde pytanie, a on? Pójdzie tam i zapomni, dlaczego znalazł się w tym miejscu, a ci wszyscy ludzie po prostu go wyśmieją. Zejdzie ze sceny pośród śmiechów i gwizdów, a wszystko pokazane będzie w telewizji. Wyśmieje go cały kraj, a może nawet i świat.

Nawet Louis.

Tak bardzo pragnął być jak on, taki pewny siebie, kochający to, co robi, oddający się temu z całego serca. Widział jaką pasją jest dla niego muzyka, jak się w niej zatraca i był przy tym zmysłowy, kiedy on nawet się o to nie starał. Idealny...