Ateşe körükle gitmekti seni sevmek. Hayatım da belki de hiç bu kadar düşmemiştim. Dizim bile canım kadar çok kanamamıştı, seni sevmek bir nevi intihardı.
Seni severken öldüm ben. Sayende Ölümün sadece biyolojik olmadığını da öğrendim.
"Arın, hadi yavrum sofra hazır!" Diye seslenen annemin sesiyle çalıştığım yeri işaretleyip, çalışma masamdan kalktım. Mutfağa girdiğimde annem sofrayı çoktan kurmuştu. Yerime oturdum ve güzelce yemeği yemeye başladık. Abim tam karşım da oturmuş, ikiz kardeşim Zeynep yanım da annem de diger yanim da oturuyordu. Babam yoktu, çünkü onu ben küçükken kaybetmiştik bir inşaat kazasın da. Varlığımız yoktu. Annem evleri dolaşıp temizlik yapıyordu. Abim de bir bar da barmen olarak çalışıyordu. Kendimizce böyle geçiniyorduk. Ama her halimizle de çok şükür mutluyduk. Annem ben ve Zeynep'in okuması için elinden geleni yapıyordu. Abim ise lise mezundu. Mezun olalı yeni 3 sene oldu ve geçimimiz için okulu hepten bıraktı. Yemeğimizi yerken kapi ziliyle hepimiz irkilmiş ve korkmuştuk. Çünkü akşam vakitleri eve kimse gelmezdi. Annem bize oturmamızı söyledi ve kapıyı açmak için ayağa kalktı. Abim, "sen otur anne ben açarım." Annem kaşlarını çattı ve " otur bakayım sen ben şimdi bakar gelirim." Dedi ve o güzel gamzelerini göstererek gülümsedi.
Fazla zaman geçmeden kapının açılma sesini duyduk ve kimin geldiğini görmek için meraktan hepimiz ayağa kalktık. Biz ayağa kalktığımız da Mutfağın kapısından o ayyaş amcamın girdiğini gördüm. Hiç ama hiç sevmiyordum bu adamı. Çünkü babamın ölümüne de o sebep olmuştu. Amcamın arkasından annem de içeri girdi. Yüzü endişe içindeydi. Amcam, "evet çocuklar artık evinize veda etme vakti." Bu adamın ne dediğini anlamamıştım. Annem hemen göz yaşları içinde atılarak, "hiç bir yere gelmiyoruz. Çıkın evimden!" Diye bizi korurcasına konuşmuştu. Amcam alayla gülerek, "ahh tatlım sen gelmiyorsun, gidiyorsun." Dedi ve elindeki bıçağı annemin karnına ve göğsüne saplamıştı. Gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı. Zeynep'e sarılmış sadece olanları izliyordum. Annemi bıçaklamıştı piç herif. Onu boğabilirdim. Ama gücüm yetermiydi bilmiyorum. Pislik herif korumalarına seslenerek, "çocukları alın. Kadını da kimse görmeden gömün." Duyduklarım iyice beni çıldırtıyordu. Gözlerimden bir damla yaş bile akmıyordu. Zeynep bana sarılmış sadece 'anne anne' diye Ağlamıştı. O adama kin duyuyordum biz ne kadar gelmiyoruz diye dirensekte bizi götürmüştü o çok zengin çöplüğüne.
* * *
Aradan çok zaman geçti. Ben bir yıl boyunca krizdeydim. Sürekli sinir krizleri geçiriyordum. Amcam 3 sene sonra gebermişmışti fazla içkiden. Bütün varlıgı bize devretmişti. Nil Hanım var bir de. Annem öldükten sonra yanımızdan hiç ayrılmayan, bize annelik şefkatiyle yaklaşan kadın. Annem gibi olmasa da bize annelik yaptı. O pislik herif varlığını bize teslim ettikten sonra Abim Selim o pis herifin en büyük şirketini sattı ve yeni bir şirket kurdu. Bütün yerleri yenilemişti. Annemin ölümünden sonra deli birine dönüşmüştü. Abim o pislik heriften bir şey kalmasını istemiyordu. Her şeyleri yeniledi. Hatta yenilemekle kalmadı şuan ülkenin en büyük mafya adamlarından biri oldu. Abim de annemin ölümü üzerine iyice kafayı amcama takmıstı. Hatta pislik herif hemen gebersin diye içtiği içkilerin içine ilaç katıyordu.
Aradan tam 9 yıl geçmişti. Annem ve babamın yokluğu hep eksik kalsa da bazı şeyler tamdı içim de. Ben tam bir deliydim ta ki onun gülüşünü görene kadar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
