Nothing more

Rozdział pierwszy

Moje życie jest dość proste. Nie dzieje się w nim nic szczególnie
skomplikowanego. Jestem raczej szczęśliwy. To wszystko wiadomo.
Pierwsze trzy myśli, które codziennie przechodzą mi przez głowę, to:
Są tu mniejsze tłumy, niż sądziłem.
Mam nadzieję, że Tessa dziś nie pracuje i będziemy mogli spędzić razem
trochę czasu.
Tęsknię za mamą.
Tak, studiuję na drugim roku na Uniwersytecie Nowojorskim, ale moja
mama jest jednym z moich najlepszych przyjaciół.
Bardzo tęsknię za domem. Pomaga mi to, że Tessa jest niedaleko – jest dla
mnie jedyną namiastką rodziny, jaką tu mam.
Wiem, że studenci college’u robią to prawie zawsze – wyjeżdżają z domu
i nie mogą się doczekać, aż opuszczą rodzinne miasta, ale ja taki nie jestem. Tak
się złożyło, że mnie podobało się w moim rodzinnym mieście, nawet jeśli to nie
tam dorastałem. Nie przeszkadzało mi mieszkanie w Waszyngtonie przez ostatni
rok szkoły średniej i pierwszy college’u – zaczynałem się tam czuć jak u siebie.
Miałem tam rodzinę i znalazłem najlepszą przyjaciółkę. Jedyną, najważniejszą
osobą, której mi brakowało, była moja długoletnia dziewczyna Dakota. Więc kiedy
została przyjęta na jedną z najlepszych akademii baletowych w kraju, zgodziłem
się przeprowadzić z nią do Nowego Jorku. Miałem plan, kiedy aplikowałem do
NYU, po prostu nie wyszło tak, jak miało wyjść. Miałem się tu przeprowadzić
i zacząć z nią życie. Nie miałem pojęcia, że postanowi spędzić pierwszy rok
college’u jako singielka.
Byłem zdruzgotany – wciąż jestem – ale chcę, żeby była szczęśliwa, nawet
jeśli nie ze mną.
Wrzesień jest tu zimny, lecz w porównaniu z Waszyngtonem prawie nie
pada. To zawsze coś.
W drodze do pracy sprawdzam telefon – robię to jakieś pięćdziesiąt razy
dziennie. Moja mama jest w ciąży z moją siostrzyczką i chcę mieć pewność, że
jeśli tylko coś się stanie, będę mógł wsiąść w samolot i szybko znaleźć się obok
niej. Moja mama i Ken wybrali imię Abigail – nie mogę się doczekać, aż poznam
małą. Nigdy nie spędzałem za dużo czasu z dziećmi, ale mała Abby już zdążyła
stać się moim ulubionym. Jak na razie jedynymi wiadomościami od mamy były
zdjęcia wspaniałości, które ugotowała.
To nie nagłe wypadki, ale cholernie brakuje mi jej kuchni.
Przebijam się przez zatłoczone ulice. Czekam z tłumkiem ludzi na przejściu
dla pieszych – to głównie turyści z ciężkimi aparatami zawieszonymi na szyjach. Śmieję się do siebie, kiedy nastoletni chłopak podnosi wielkiego iPada, żeby zrobić
sobie selfie.
Nigdy nie zrozumiem tej obsesji.
Kiedy światło zmienia się na czerwone, a znak przechodzącego pieszego
zaczyna mrugać, podkręcam głośność na słuchawkach.
Tutaj noszę słuchawki na uszach właściwie przez cały dzień. Miasto jest
znacznie bardziej hałaśliwe, niż się spodziewałem, i pomaga mi, jeśli mam coś, co
blokuje część dobiegających do mnie dźwięków, albo przynajmniej przekształca je
w coś, co lubię.
Dziś to Hozier.
Noszę słuchawki nawet podczas pracy – przynajmniej w jednym uchu,
żebym mógł słyszeć wykrzykiwane do mnie zamówienia kawy. Dziś jestem nieco
rozkojarzony – moją uwagę zwraca dwóch mężczyzn ubranych w stroje piratów
i krzyczących na siebie. Kiedy wchodzę do sklepu, wpadam na Aidena, mojego
najmniej ulubionego znajomego z pracy.
Jest wysoki, znacznie wyższy ode mnie, i ma jasne blond włosy, które
sprawiają, że wygląda nieco jak Draco Malfoy, więc trochę się go boję. Na dodatek
niekiedy bywa nieuprzejmy. Dla mnie jest miły, ale widzę, jak patrzy na
dziewczyny, które wchodzą do Grindu. Zachowuje się tak, jakby nazwa kawiarni
pochodziła od nazwy klubu, a nie ziaren kawy.
Kiedy uśmiecha się do nich z góry, flirtując z nimi i sprawiając, że kulą się
pod jego spojrzeniem „przystojniaka”, trochę mnie to odrzuca. Tak naprawdę nie
jest aż taki przystojny – może gdyby był sympatyczniejszy, dostrzegłbym w nim
jakiś urok.
– Uważaj, stary – mruczy Aiden, klepiąc mnie w ramię, jakbyśmy razem
przechodzili przez boisko futbolowe w takich samych koszulkach.
Dziś w rekordowym tempie udało mu się mnie wkurzyć…
Ale ignoruję to, idę na zaplecze, zakładam swój żółty fartuch i sprawdzam
telefon. Po tym, jak odbijam kartę, znajduję Posey, dziewczynę, którą mam szkolić
przez dwa tygodnie. Jest miła. Nieśmiała, ale ciężko pracuje i podoba mi się, że
zawsze bierze darmowe ciastko, którym częstujemy ją każdego dnia treningu, żeby
trochę osłodzić jej zmianę. Większość szkolonych osób odmawia, a ona zjada po
jednym każdego dnia tego tygodnia, testując wszystkie rodzaje: czekoladowe,
czekoladowe z orzechami makadamia, cukrowe i dziwne, zielonkawe, które chyba
są przeznaczone dla osób żywiących się bezglutenowo, ekologicznie i lokalnie.
– Cześć – witam się, uśmiechając się do niej, kiedy opiera się o maszynę
z lodem.
Jej rude włosy są zaczesane za uszy i czyta tylną etykietę jednego
z opakowań z mieloną kawą. Gdy spogląda na mnie, uśmiecha się szybko na powitanie, a później wraca do etykiety. – Wciąż nie rozumiem, jak mogą brać piętnaście dolarów za taką małą
torebkę kawy – mówi, rzucając ją w moim kierunku.
Ledwo ją łapię, a później prawie mi wypada, ale chwytam ją mocno.
– My – poprawiam ją ze śmiechem i kładę paczkę na stole w pokoju
socjalnym, skąd ją wzięła. – My tyle bierzemy.
– Nie pracuję tu jeszcze wystarczająco długo, żeby obejmowało mnie „my” – droczy się ze mną.
Zdejmuje gumkę do włosów z nadgarstka i unosi kręcone rudawobrązowe
pukle do góry. Ma naprawdę gęste włosy – wiąże je dokładnie, a później kiwa
głową na znak, że jest gotowa do pracy.
Posey idzie za mną na salę i czeka przy kasie. W tym tygodniu ma opanować
przyjmowanie zamówień, a później pewnie zacznie przygotowywać napoje. Ja
najbardziej lubię przyjmować zamówienia, ponieważ wolę rozmawiać z ludźmi, niż
parzyć sobie palce tą maszyną do espresso, co przytrafia mi się na każdej zmianie.
Porządkuję wszystko na moim stanowisku pracy, kiedy słyszymy dzwonek
oznaczający, że ktoś wszedł. Spoglądam, co u Posey – oczywiście już jest
ożywiona i gotowa na powitanie porannej grupy osób uzależnionych od kofeiny.
Do kontuaru podchodzą dwie głośno rozmawiające dziewczyny. Jeden z głosów
wydaje mi się znajomy i kiedy patrzę za siebie, zauważam Dakotę. Jest ubrana
w sportowy stanik, luźne szorty i jasne adidasy. Pewnie właśnie skończyła biegać –
gdyby szła na zajęcia z tańca, miałaby na sobie trochę inny strój. Body i ciaśniejsze
spodenki. Ale wyglądałaby równie dobrze. Zawsze tak jest.
Dakoty nie było tu od kilku tygodni – jestem zaskoczony, widząc ją teraz. To
sprawia, że robię się podenerwowany, ręce mi się trzęsą i łapię się na tym, że
kompletnie bez powodu uderzam palcami w ekran komputera. Jej przyjaciółka
Maggy widzi mnie pierwsza. Klepie Dakotę w ramię, a moja była odwraca się do
mnie z szerokim uśmiechem. Jej ciało pokrywa delikatna warstewka potu, a jej
czarne loki są związane w bezładny kok na czubku głowy.
– Miałam nadzieję, że będziesz pracował.
Macha do mnie, a potem do Posey.
Naprawdę? Nie wiem, co o tym sądzić. Owszem, zgodziliśmy się być
przyjaciółmi, ale nie potrafię rozpoznać, czy to tylko przyjacielskie pogaduszki,
czy coś więcej.
Maggy też do mnie macha.
– Cześć, Landon.
Uśmiecham się do obu i pytam, czego chciałyby się napić.
– Mrożonej kawy z dodatkową śmietanką – mówią jednocześnie.
Są ubrane prawie identycznie, ale Maggy pozostaje w cieniu lśniącej
karmelowej skóry i jasnobrązowych oczu Dakoty.
Wchodzę w tryb automatyczny – chwytam dwa plastikowe kubki, płynnym ruchem zanurzam je w pojemniku z lodem, a później wyciągam dzban
z przygotowaną wcześniej kawą i nalewam ją do kubków. Dakota mi się przygląda.
Czuję na sobie jej wzrok. Z jakiegoś powodu jest mi przez to dość niezręcznie,
więc kiedy zauważam, że Posey również mi się przygląda, uświadamiam sobie, że
mógłbym – pewnie nawet powinienem – wyjaśnić jej, co, do cholery, robię.
– Po prostu wlewasz to na lód; ludzie z wieczornej zmiany przygotowują
kawę wieczorem, żeby zdążyła wystygnąć i nie roztopiła kostek – tłumaczę.
Przekazuję jej naprawdę podstawowe informacje i czuję się prawie głupio,
mówiąc to przy Dakocie. Nie jesteśmy w złych stosunkach, ale nie spędzamy ze
sobą tak dużo czasu i nie rozmawiamy tyle, co kiedyś. Całkowicie zrozumiałem to,
że chciała skończyć nasz trzyletni związek. Była w Nowym Jorku z nowymi
przyjaciółmi i w nowym otoczeniu. Nie chciałem być dla niej ciężarem, więc
dotrzymałem obietnicy i pozostałem jej przyjacielem. Znałem ją od lat i zawsze
będzie mi na niej zależało. Była moją drugą dziewczyną, ale jak dotąd to był mój
pierwszy prawdziwy związek.
– Dakota? – głos Aidena zagłusza mój, kiedy zaczynam je pytać, czy mam
dodać bitej śmietany, jak to robię w przypadku swojej kawy.
Zdezorientowany, patrzę, jak Aiden sięga przez kontuar i chwyta Dakotę za
rękę. Podnosi jej dłoń w górę, a ona z szerokim uśmiechem robi przed nim piruet.
Później, zerkając na mnie, cofa się odrobinę i bardziej neutralnym głosem
mówi:
– Nie wiedziałam, że tu pracujesz.
Spoglądam na Posey, żeby odwrócić własną uwagę i nie podsłuchiwać ich
rozmowy, a potem udaję, że przyglądam się harmonogramowi wiszącemu na
ścianie za nią. To zupełnie nie moja sprawa, z kim się przyjaźni.
– Chyba wspomniałem o tym wczoraj wieczorem? – mówi Aiden, a ja
kaszlę, żeby odwrócić uwagę wszystkich od dźwięku, który z siebie wydałem.
Na szczęście zdaje się, że nikt go nie zauważył, nie licząc Posey, która
z całych sił próbuje ukryć uśmiech.
Nie patrzę na Dakotę, chociaż wyczuwam, że czuje się niezręcznie – w odpowiedzi na słowa Aidena śmieje się tak samo jak wtedy, kiedy zobaczyła
prezent od mojej babci na zeszłoroczne święta. Co za uroczy dźwięk… Dakota tak
bardzo uszczęśliwiła moją babcię, gdy ucieszyła się z kiczowatej śpiewającej ryby
przytwierdzonej do drewnopodobnej deski. Kiedy znów się śmieje, wiem, że teraz
czuje się już naprawdę niezręcznie. Chcąc sprawić, by cała ta sytuacja stała się
mniej krępująca, z uśmiechem podaję jej dwie kawy, a później mówię, że mam
nadzieję zobaczyć ją wkrótce.
Zanim może odpowiedzieć, uśmiecham się jeszcze raz i idę na zaplecze,
podkręcając głośność w słuchawkach.
Przez kilka minut czekam, aż znów odezwie się dzwonek, sygnalizując wyjście Dakoty i Maggy, i uświadamiam sobie, że prawdopodobnie zagłuszy go
wczorajszy mecz hokejowy, który gra mi w uchu. Chociaż mam tylko jedną
słuchawkę, wiwatująca publiczność i uderzenia kijów są głośniejsze od starego
mosiężnego dzwonka. Wracam na salę i widzę, jak Posey przewraca oczami,
obserwując Aidena, który pokazuje jej swoje umiejętności spieniania mleka.
Wygląda dziwacznie z chmurą pary przy swoich jasnych blond włosach.
– Powiedział, że razem studiują na akademii tańca – szepcze Posey, kiedy
podchodzę.
Zamieram i spoglądam na Aidena, który niczego nie zauważa, zagubiony
w swoim najwyraźniej cudownym świecie.
– Pytałaś go? – upewniam się, będąc pod wrażeniem i nieco niepokojąc się
tym, jakich odpowiedzi mógłby udzielić na inne pytania dotyczące Dakoty.
Posey kiwa głową i bierze metalowy kubek, żeby go opłukać. Idę za nią do
zlewu, a ona puszcza wodę z węża.
– Widziałam, jak się zmieszałeś, kiedy złapał ją za rękę, więc pomyślałem,
że po prostu spytam, co jest między nimi.
Wzrusza ramionami, wprawiając w ruch masę swoich kręconych włosów.
Jej piegi, jaśniejsze niż u większości rudowłosych dziewczyn, są rozsypane
po górnej części jej policzków i grzbiecie nosa. Ma duże i nieco wydęte usta
i niemal dorównuje mi wzrostem. To wszystko zauważyłem bodaj trzeciego dnia
jej szkolenia, kiedy chyba przez chwilę wzbudziła moje większe zainteresowanie.
– Spotykałem się z nią przez jakiś czas – przyznaję mojej nowej przyjaciółce
i podaję ręcznik, żeby wytarła kubek.
– Och, nie sądzę, żeby się spotykali. Musiałaby zwariować, żeby chodzić na
randki ze Ślizgonem.
Kiedy Posey się uśmiecha, czerwienię się i śmieję wraz z nią.
– Też to zauważyłaś? – pytam.
Sięgam pomiędzy nas, biorę pistacjowo-miętowe ciasteczka i podaję jej.
Uśmiecha się, bierze ciastko z mojej dłoni i zjada połowę, zanim zdążę odłożyć pokrywkę na słoik.