Her Şey Senin Uğruna #MirBor #Miran

30. Bölüm Final

Barın çöplerini çöp konteynerına bırakıp arkamı döndüm ve bara doğru yürümeye başladım.

Miray'a yalan söylemiştim.

İçim acıyordu. Kerem ile beraber kaç saat ağladığımı bilmiyordum. Şimdiden pişman olmuştum. Yürürken bakışlarımı yere sabitlemiştim. Görüş açıma küçük ayakları geldiğinde yutkundum. Ama başımı kaldırmadım.

"İnanmamıştım."

Ağlamaklı sesi geldiğinde gene yutkundum. Sokak lambası kaldırımı aydınlatırken gölgesine baktım.

Bir insanın gölgesi bile aşık edebilir miydi?

"S-sen b-beni kullanmışsın."

Dolan gözlerimi kırpıştırdım. Hayır şimdiden ona belli edemezdim. Bu bir oyundu ve bu oyunun ikinci perdesiydi. Başımı dikleştirdim ve sert olduğunu umduğum bakışlarımla ona baktım.

"Anlaman biraz zaman aldı."

Dediğimde düşen gözyaşları canımı yaktı. İfadesini düzeltti ve düşen gözyaşlarını sildi. Bana doğru bir adım attığında İzmir'in hafif rüzgarlı olmasını diledim.

Ama olmadı. Rüzgar esmedi, kokusunu son defa içime çekemedim.

"Sana tapardım ben."

Mavi gözleri beni delip geçerken ona bakmaya devam ettim.

"Yazık."

Gülümsedim.

"Çok eğlenceliydi."

Dediğimde sol yanağımdan gelen tokatla başım yana çevrildi. Kendime gelip ona baktım.

"Boşunaymış sana verdiğim sevgi. Sende bir canavarsın Boran. Baban gibi."

Boğazımda oluşan yumruğu umursamamaya çalıştım.

"Gidiyorum. O şerefsize söyle ki beni kaçırsın. Hatta öldürsün Boran. Sen zaten kurşunu sıktın."

Bana doğru bir adım daha attı.

"Ben seni vurdum. Sevdamla, sevgimle, mutluluğumla, saflığımla. Sen beni vurdun. İhanetinle,kininle,nefretinle, içindeki canavarla vurdun. Ödeştik Boran."

Yanımdan geçtiğinde derin bir nefes aldım. Ama gene kokusu burnuma gelmemişti. Arkamı döndüm ve ona baktım. Bir arabaya bindi.

Ve gitti.

-------------------

"Kız Boran'ın yanından ayrıldı ve bir arabaya girdi efendim."

Adnan adamının söylediği kelimelerle mutlu oldu. Sonra hazırladığı kameranın karşısına geçti. Gözlerini kameraya sabitledi.

"Sevgilim nasılsın?"

Sevda'yı karşısındaymış gibi hayal etmek çok zordu onun için. İstemediği bir kadınla evlenmiş, istemediği bir oğlu olmuştu.

Sevda ise mutluydu. O şerefsizden iki tane kızı olmuştu. Onu hep takip ettiriyordu ve güldüğü her an daha da büyüyordu içindeki nefret.

"Neden Sevda? Ben seni kızlarınla kabul ederim dedim. Gelmedin. Bak kaç sene oldu? On mu on iki mi? Ben saymayı baya bir önce bıraktım. Ama seni sevmeyi bırakamadım Sevda. Senin mavi gözlerini almış iki kızını yıllardır takip ediyorum. Ama ne oldu biliyor musun? Kader bize güldü. Oğlum olucak o herif bir boka yaradı ve senin küçük kızınla aşk yaşadı."