UYUMSUZ PRENSES(Düzenleniyor )

Suçluluk Duygusu

Bu karmaşanın içine düşmeden önce hayatın bu kadar zor ve yorucu olduğunu bilmiyordum . Buna alışmam uzun sürdü. Ama sonuçta alıştım . Ben buydum ve bu hiçbir zaman değişmeyecekti. Şimdi ise bana bu zor hayatı yaşamamı zorunlu kılan kişilerden intikamımı alacaktım . Şimdiye kadar hep kaçmıştık ama şimdi kaçmak zorunda değiliz . Artık kaçan taraf biz olmayacaktık . Dylan beni dürtüp ,”Bella hazırlan , yaklaştık .”dedi .

“Tamam .”diyip etrafıma bakındım . Çok az yolumuz kalmıştı . Bir anda içimi bir heyecan basmıştı . İlk defa tedirgin olmuştum . Babam cidden bizi affede bilecek mi ? Yoksa…. Yoksa diye bir şey yok Bella . Babam beni affedecek !

“Brenda arkanda ki çantayı verir misin ?”  dedim. Brenda çantayı bana verirken gülümsedi ve “Ne yapacaksın ?” dedi.

“Kendimi gizlemem gerekiyor . Onun için yanıma şapkalı bir pelerin almıştım. Bir anda herkesin içine çıkarsam kötü şeyler olabilir sonuçta orada beni tanıyorlar .”dedim .

“Aynen ,iyi düşünmüşsün .”dedi Thomas .Derin bir nefes alıp dışarıya verdim. Sarayın bir kısmı gözükmeye başlayınca pelerini giydim ve ters bir şekilde cama yaslandım . Sarayın girişine geldiğimizde bizi durdurdular . Corleyler de tam arkamızdaydı. Dylan camı açıp ,” Merhaba biz Kral ve Kraliçe ile görüşmeye gelmiştik .”dedi.

“ Geleceğinizden haberleri var mı ?”dedi muhafız

“Hayır . Ama uzun bir yoldan geliyoruz ve içeri girmemiz lazım .” dedi Dylan .

“Kimsiniz ? “dedi Muhafız . Galiba annem ve babama haber vereceklerdi . Dylan bir an susmuştu. Brenda öne doğru eğilip ,”Biz Isebella'nın arkadaşlarıyız . “dediğinde muhafız bir an durduktan sonra yanımızdan ayrıldı . Ben arkada olmama rağmen kafamı geriye hiç döndürmüyordum . Bir süre sonra muhafız yanımıza gelip , “Geçebilirsiniz .”dedi . Dylan başıyla selam verdikten sonra gaza basıp içeriye girdi . Kısa bir süre zarfında sarayın önündeydik . Dylan arabayı park ettikten sonra herkes arabadan inerken ben inmedim . Çocuklar benim kapımda dikkat çekmeyecek şekilde dizildiklerinde kapıyı açıp dışarıya çıktım ve kafamı aşağı eğip yüzümün göstermemeye özen gösterdim . Çocuklar çevremde birikirken bende ortalarına geçtim ve sarayın içine ilerledik. Sarayın içine adım attığımda biri yanımıza gelip , “Beni takip edin .”dedi . O kadını takip ederken nereye gittiğimizi çok iyi biliyordum . Annem ve babam misafirlerini her zaman oturma odasında karşılar. Kalbim olduğundan daha hızlı atmaya başlamıştı bile . Onları sandığımdan daha çok özlemiştim.  Oturma odasının kapısından içeriye girdiğimizde annemin ve babamın varlığını hissediyordum ama ikisi de konuşmuyorlardı . Çocuklar aynı anda eğildiğinde bende eğildim .

Annem aceleyle ayağa kalktı. “Merhaba çocuklar hoşgeldiniz .”dedi .

“Hoşbulduk .”dedi Alice .

“Alice .”dedi annem dokunaklı sesiyle . Alice bir kere daha eğildi . Babam konuşmuyordu ama neden ? “

“ Böyle aniden gelmenizin nedeni nedir ? Bir şey mi oldu ? “dedi .

“Şey aslında …” Alice . Ne zaman çıkmam gerektiği konusunda en ufak bir fikrim yoktu .

“Dylan seni iyi gördüm .”dedi annem bir anda . Başım öne eğik olduğu için Dylan'nın tepkisini göremiyordum .”Bella şimdi nerede ? Yani ….”diyip sustu .”Bedeni ..”dedi sonunda . Ah annem !

“Efendim-”dedi Dylan ama lafını babam böldü .” Katty bu neyi değişecek ? Üzgünüm çocuklar size bakacak yüzüm kalmadı . Size ne diyeceğimi bilmiyorum . Ben hiç birşeyin değişmeyeceğini  çok iyi biliyorum .”dediği zaman konuşmaya başladım .”Nelerin değişeceğini kimse bilemez ? Sadece sen öyle zannedersin. “dedim ve başımı kaldırıp şapkamı çıkardım .Alice ve Brenda önümden çekilirken annem ve babam şaşkınlıkla bize bakıyordu. Annem zorlukla ,”B..bella ?”dedi.