Geen Vrijheid (voltooid)

Hoofdstuk 20

Fahima

Het zou een te makkelijk wereld zijn om te denken...

Nee het is een moeilijke en harde wereld...

Je moet niet denken maar weten!

En wat ik weet is dat als ik bij Nora,Nessim en Adiya bleef zou ik hun wereld alleen maar moeilijker maken....

Ik wist wat ik moest doen... en dat was laten zien dat ik er niet meer was en niet dat ik leek weg te gaan voor even...

Maar van de wereld.

***

Daar sta ik dan...

Ik krijg tranen in mijn ogen alleen maar aan over het denken wat er allemaal gebeurde in dit huis...

Het huis waar ik ben opgegroeid maar toen begon het... mijn ouders gingen dood door een auto ongeluk.

Ik had alleen nog mijn 3 broers waarvan 1 is overleden door honger, en een zusje...

Mijn broers die nog leven heten Amine en Youssef en zijn een tweeling van 26 jaar.

En dan heb ik mijn zusje Nora die 17 jaar is.

Ik loop met 1 grote koffer naar de deur.

Ik doe mijn hand op de deur maar bedenk dan...

Stel dat ze me niet meer willen ze, ik bedoel ik ben weggelopen...

Maar wat moest ik doen zeggen dat ik zwanger was omdat ik stripper was (dat zij wisten) voor een beetje geld om brood te kopen voor ons om een beetje te eten.

We hadden geen geld wat moest ik anders doen en mijn broers werkten zich kapot en alleen maar daardoor kon ik snel geld verdienen.

Ik doe mijn hoofddoek goed, en sla met mijn hand op de deur 3x en niet lang daarna doet mijn zusje de deur open en kijkt met groet verbaasde ogen naar mij.

We beginnen te huilen en knuffelen elkaar.

"NORA WIE IS DAAR!?" Hoor ik mijn jongste broer, Amine, roepen.

Ja mijn zusje heet Nora ik heb Nora mijn dochter ook voor een reden naar har vernoemd.

Hij loopt de trap af en hij kijkt mij dan lang aan, ik loop langs Nora ren naar hem toe en knuffel hem.

"Waar was je! We hebben je overal gezocht!" Begint hij boos.

"Ik zal het uitleggen als iedereen er is... waar is Youssef (mijn andere broer)?"

Ze kijken elkaar verdrietig aan en begin hard te huilen.

"Hij is er niet meer." Zegt Nora na een tijdje huilen.

Ik begin ook hard te huilen en val op mijn knieën.

"NEE DAT KAN NIET WAAROM HIJ... HIJ WAS ZO GOED! YA RABBI YA RABBI!"

"Hij was op zoek naar jou hij zij dat iemand hem had verteld dat hij je zag in Kobani" Zegt Amine.

"Maar toen kwam de aanslag... en is hij omgekomen" Zegt hij huilend.

Ik trek ze in een knuffel en we huilen alledrie als drie kleuters.

"IEDEREEN GAAT DOOD!" Schreeuwt Amina.

"Het komt goed... het komt goed inshallah" Sus ik in haar oor.

***

Na heel lang te hebben gehuild, heb ik mijn spullen naar boven gebracht en hebben ik en Amina het hele huis schoongemaakt inclusief de tuin.