Geen Vrijheid (voltooid)

Hoofdstuk 24

          

Adiya

***

5 maanden later...

Ik schreeuw het uit terwijl de verloskundige de baby uit mij probeerde te halen, wat we al volgens Nessim twee uur lang aan het doen zijn.

"Farah!" Schreeuw ik en knijp hard in Nessims en mijn moeders hand.

"Adiya hou vol! Het komt goed." Moedigt mijn moeder me aan.

"Schatje, ik hou van jou en elke kind dat we hebben en krijgen." Zegt Nessim en kust de achterkant van mijn hand.

"Nog een keer persen!" Zegt de verloskundige.

"DAT ZEG JE AL 2 UUR LANG NOG 1 KEER PERSEN!" Snauw ik boos naar de verloskundige.

Mijn moeder lacht me uit.

"WAT!" Schreeuw ik boos, en probeer met veel moeite mijn woede te beheersen.

"Dit lijkt net mijn bevalling bij jou..." Lachte ze.

Ik kijk haar droog aan en pers en pers en pers... en dan...

We horen zacht baby gehuil.

Tranen van blijheid verlieten mijn ogen en die van mijn moeder, Nessim stond op en liep naar de verloskundige.

Ze maken mijn kleine Farah schoon en ik zie hoe Nessim huilend Farah oppakt.

Hij spreekt de adnan fluisterend in haar oor.

"Jij bent mijn alles... alles wat van mij is, is van jou en ik hou van jou." Zegt hij door zijn tranen heen. Zijn woorden maken me blijer dan ik al eerder was.

Hij loopt naar ons toe en geeft mijn mooie dochter aan me. Ze heeft Nessims ogen, maar mijn neus. Ze is zo perfect, er zijn niet genoeg woorden om haar engelachtige uitstraling te beschrijven.

"Ze lijkt zoveel op jou." Fluistert hij, je kon duidelijk zien hoe bewonderd hij was.

Ik lachte en gaf een kus op haar voorhoofd.

"Mijn baby... ik hou van jou vanaf nu tot het einde... ik zal er altijd voor je staan en zal je nooit achterlaten, mijn mooie kleine baby...mijn Farah."

***

Ik ben in mijn kamer met allemaal familie om me heen.

De hele familie van Nessim is er, en een grote deel van mijn familie is er.

Behalve mijn vader.

Ik voel een stuk van mijn vreugde verdwijnen wanneer ik aan de oude man denk. Zou hij beter worden wanneer hij een opa was geweest? Ik schud de gedachte af, ik hield van hem, en ookal waren er momenten dat ik wou dat hij verdween-

Hij was mijn vader en ik zou hem nooit haten.

"Je denkt aan hem he." Zegt mijn moeder alsof ze mijn gedachten kan lezen.

Ik knik.  "Heel erg... hij zou op dit moment hier moeten zijn en haar optillen en haar kusjes geven en lieve dingen over haar zeggen." Snik ik.

Ik hoor Farah beetje snikken en dan huilen ik pak haar van de babybedje. Dan wieg ik haar heen en weer, uiteindelijk valt ze in slaap.

Iedereen kijkt mij trots aan. "We zijn zo trots op jou." Zegt Lina met tranen in haar ogen. "Oh ik ben een tante!" Zei ze vol met enthousiasme en liefde.

We lachte allemaal een beetje en kijken dan weer naar Farah.

Na al de ellende en verdriet die we hadden meegemaakt maakte de baby het zo veel beter. Ze was prachtig, zo puur, zo onschuldig.

Ik dacht aan al de herinneringen die we samen zouden maken. De eerste keer dat Farah naar school gaat, wanneer ze afstudeert, misschien krijgt ze een broertje of zusje erbij. Wanneer ze gaat trouwen, haar eigen familie begint...

"Inshallah, gaat Farah goed en gezond op groeien, en een prachtige leven hebben." Zegt mijn moeder.

"Inshallah." Zeggen we allemaal.

Eerste keer naar school...Afstuderen...familie beginnen...Misschien komt dat allemaal niet Adiya misschien niet...

Zoals ze al zij "je moet vechten voor je leven en voor je geliefde adiya want jou leven was niet makkelijk is niet makkelijk en word niet makkelijk"

Ze heeft gelijk...

Maar aan jou de keuze of je gaat vechten Nora,Farah je familie en alle andere toekomstige kinderen.

Alles aan jou de keus...

Je moet niet wachten op het lot maar het grijpen en je eigen lot maken.

Alles aan jou de keus geloof me als ik zeg dat alles aan jou de keus is.

Jij maakt de keuzes,bedenkt de keuzes,en grijpt de keuzes.

Alles is aan jou... en de wil van Allah...

***

Omg... Dit boek is bijna ten einde.

Ik weet nog toen ik 16 lezers had😂😂

Vraag maar aan Chera ik ging totally loss😂

Dit boek was echt moeilijk te schrijven... er waren dingen die waargebeurd zijn die ik van mensen heb gehoord...

Over hun familie...vrienden...leven...

Ik heb ze allemaal verwerkt hierin.

Alles wat ik heb geschreven is realiteit.

Realiteit die sommige mensen 5 minuten zielig vinden en weer verder gaan met hun leven en niet meer denken aan die mensen en gebeurtenissen.

Dit geld niet alleen voor de Koerden of Syriërs... Nee wat is Palestina Israël Libië  (ja iedereen is Libië vergeten maar zelfs na khadafi is er nog steeds oorlog) Irak Turkije het gehele midden oosten is bijna kapot.

Maar wij gaan weer verder met Netflix kijken... Want Gossip girl...Arrow...How I met Your Mother is belangrijker dan die mensen toch....

Jullie moeten begrijpen dat je Hoe zielig je het ook vind niet in die mensen kan bevinden want zij hebben het meegemaakt jij niet...

Hoe dan ook...

I love you all en ik hoop dat jullie ervan hebben genoten.

Xoxo ~Solien❤😍🌹😘