Geen Vrijheid (voltooid)

Hoofdstuk 17

          

Adiya

Stel je gaat even naar de supermarkt en wanneer je terug komt zie je dat je hele familie onder een gebouw dood liggen...

Kan je voorstellen dat jij een kind bent die dat moet doorstaan, of een moeder die haar gezin/familie zo ziet.

Die pijn... geeft je levenslang trauma nooit maar ook nooit zal je je ergens veilig voelen of je vertrouwen geven aan iemand.

Waarom?

Je bent bang dat hun hetzelfde gebeurd zoals jou vorige familie leden.

Elke dag zou je huilen en huilen totdat je tranen opgedroogd zijn.

Dus ga niet als een bitch hysterisch doen wanneer je je mascara bent vergeten...

Ga je sirieus om dat hysterisch doen?!

Dan moet je weten (bitch) dat die mascara niks waard is tegenover jou familie want familie is in het begin van je leven en einde van je leven.

Hoe erg je ze ook niet mag of haat nu... nooit maar ook nooit zou je willen dat ze dood gaan.

Nooit kan je je excuses meer aanbieden aan hun dat je wilde dat ze dood gingen.

Spijt komt achteraf.. right?

***

"Ik heb geen spijt dat ik het heb gedaan" IK kijk heb met betraande ogen aan.

"Hoe bedoel je dat het me niets doet!"

"Het doet je veel... maar zonder Nora zou je je alleen voelen want met haar kan je alleen praten met alles ookal is ze klein en toen ze haar eerste woord zei smolt mijn hart en ik ben blij dat ze zij mama en geen papa want jij bent haar echte moeder"

Wat hij net zij deed gaf me een verwarmde gevoel waardoor mijn hart smolt.

"Meen je dat" Zeg ik door mijn tranen heen.

"Nooit zou ik tegen jou lieg-" Maar op dat moment gaat het heel snel... en dan begint het...

Alles dat ons leven veranderde.

We horen pistool schoten en zien IS in tanks de stad Kobani binnenvallen.

"Alahhu-akbar"

"bismillahirrahmanirrahim"

"Bismillah"

"Allaaaaah"

Horen we mannen zeggen met lange baarden en lange geweren in hun handen.

Nessim pakt mijn hand en pakt met zijn andere hand de kinderwagen van Nora, en we rennen zo hard als we kunnen het park uit.

En rennen naar mijn moeders huis.

***

Huilend en geschokt vertel ik het verhaal en Lina en mijn moeder beginnen ook te huilen trekken me in een omhelzing terwijl Nora door en door huilt.

Nessim en Aras kijken boos... nee woedend voor zich uit en beginnen hard te vloeken.

"Ik ga in het leger en we zullen zien of ze dan nog iets gaan zeggen"

"Ik hang ze op midden in de stad en dan zullen we zien of Allah ze helpt of naar hel stuurt"

"STOP!" Schreeuwt mijn moeder.

"Genoeg we gaan niet boos worden op hun daar is geen tijd voor we moeten vluchten en wel nu meteen, ik bel Mohammed en Samira op en Samira's familie en dan gaan we weg"