Geen Vrijheid (voltooid)

Hoofdstuk 25

          

Adiya.

Het is al 4 jaar verder...

En alles is veel slechter hier in Syrië... geen eten drinken, geen elektrischeteit, helemaal niks...

Het word op de dage slechter steeds meer bomaanslagen steeds meer doden, slachtoffers zelfmoordplegingen en..
Steeds meer oorlog en IS....

In de 4 jaar is er veel gebeurd...

Heel veel dat ik niet wilde maar alles was  met de wil van Allah...

Idris mijn broer is getrouwd en ging in het leger samen met Aras mijn schoonbroer...

Lina heeft met Aras prachtige tweeling jongens van 3 jaar.

(Amina) mijn nieuwe schoonzus heeft met Idris mashallah 2 jongens.

En ik heb met Nessim met de wil van Allah Nora,Farah en nog een jongen gekregen... Hij is al mashallah 3 jaar...

Hij heet Aylan en is een pracht kind waar we zielsveel van houden.

Met mijn moeder gaat het sinds 2 jaar niet goed... Ze is heel moe en zwak en een jaar geleden zijn we erachter gekomen dat ze kanker heeft...

Ze is lijkbleek en heeft rode wallen onder haar ogen... het lijkt alsof haar ziel eruit word getrokken...

Moge Allah haar helpen...

We hebben besloten om met zn allen weg te gaan...

We gaan met zn allen op een boot van Turkije naar Griekenland en van Griekenland met de vliegtuig naar Duitsland.

We hebben gehoord van kennissen dat in Duitsland je sneller een vergunning krijgt dan in Nederland...

Onze eerst keuze was Nederland want daar was een goede kennis van de familie maar helaas is dat niet de oplossing.

Wat we ook moeten doen... we moeten vlucht uit dit land... anders sterven we snel.

***

We staan er eindelijk... Na 18 uur in een illegaal busje te nemen met 25 andere passagiers (dat veels te veek was) naar het strand waar een klein rood bootje staat dat veel te klein is voor ons allen.

Maar daar moeten we het meer overleven en alleen daardoor kunnen  we snel naar Griekenland.

Ik pak Nora's en Farah's hand vast terwijl Nessim Aylan op getild heeft

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en ik begin mijn hele familie te knuffelen en te kussen.

"Het is de enige manier..." Zegt Idris.

Ik kijk naar mijn kleine mooie prachtige kinderen die Allah me heeft geschonken...

Ik begin te huilen en dan begint zoals gewoonlijk elk vrouwelijk familielid te huilen.

We knuffelen elkaar en kussen elkaar.

"Moge Allah met ons zijn..." Zeggen we met zn Allen.

Ik heb zoveel smeekbedes gedaan bij onze heer...

Ik heb zoveel gehuild en gesmeekt dat Allah ons veilig zou brengen en Veilig ons aan zouden late komen....

Moge Allah met ons zijn...

"IEDEREEN NU OP DE BOOT!" Roept een man met zware stem en rond de 50.

Iedereen stapt in de boot en het eerst wat ik doe is ervoor zorgen dat mijn familie goed zit en veilig.

Ik pak Nora en Farah strak tegen me aan en spreek veel sura's en smeekbedes uit voor mijn familie en de andere mensen op de boot dat we het inshallah halen.