Pokémon: Anna's reis door Hoenn

Hoofdstuk 45: Slaap lekker Jirachi

Toen ze terug waren bij de Daycare, besloot Anna om Bellosom en Sceptile naar haar ranch te sturen. Dit betekende dat ze nu twee nieuwe plek vrij had in haar team. Amira had voorgesteld om op de volgende route waar ze heen moesten, op zoek te gaan naar een plek waar ze Jirachis steen veilig op konden bergen wanneer de Pokémon besloot om weer duizend jaar te gaan slapen. Met dat nieuwe doel vervolgden ze dus hun reis. De oude man en vrouw hadden hen nog wat eten, drinken en Pokémon voer meegegeven. Nu konden de twee meiden fris en fruitig op weg naar volgende stadje en de volgende route.

De Daycare lag niet ver bij Mauville City vandaan, waardoor de twee meiden al snel de grote stad bereikt hadden. In het stadje was niet veel bijzonders aan de hand. Anna had niet zoveel zin om nog langer in de stad te blijven. Ze had de stad al een gezien en een naar gevoel in haar binnenste zei dat het nog weleens onhandig kon zijn om in een stad te blijven, aangezien ze nog steeds met Jirachi rondliepen. Hetzelfde wat in Oldale Town was gebeurd, kon ook nog weleens in dit stadje gaan gebeuren en daar had ze totaal geen zin in.

De twee meiden liepen dus snel naar het Pokémon Center, zodat er even naar Anna's Pokémon gekeken kon worden door Zuster Joy. 'Alles is in orde met je Pokémon,' zei Zuster Joy nadat ze Anna's Pokémon had nagekeken. 'Klopt het dat ze het even zwaar te voortduren hebben gehad?' Anna knikte. 'Er waren de afgelopen dagen wat dingen gebeurd, maar hopelijk zijn die nu voor zoverre over.' Zuster Joy keek Anna met medelijden aan. 'Je Pokémon waren inderdaad behoorlijk uitgeput. Geef ze genoeg rust en alles komt goed,' adviseerde ze Anna. 'Oké, zal ik doen,' en met die woorden verlieten Anna en Amira het Pokémon Center en baanden ze hun weg verder door Mauville City, opzoek naar route 118.

Toen de twee vriendinnen eenmaal op route 118 aan gekomen waren, gebeurde er iets vreemds. Jirachi steeg op uit Amira's armen en zweefde de lucht in, waar het begon te gloeien. 'Ze keert terug naar haar slapende gedaante, de steen,' fluisterde Amira. 'Wow...' mompelde Anna, 'zo snel al?' Amira knikte en keek toe hoe Jirachi langzaam terug veranderde in de paarse, gloeiende steen. Op het moment dat de steen naar beneden leek te vallen, sprong Amira naar voren en wist ze het nog net op tijd op te vangen. 'Oef, dat was op het nippertje.' Ze zuchtte opgelucht. Anna, Plusle en Togepi keken blij toe naar het tafereel. Ze waren alle drie vooral blij dat de Pokémon weer rustig in was gedut en dat die gemene man haar krachten nu niet meer kon misbruiken.

'Laten we haar ergens veilig opbergen,' stelde Amira voor. Ze keek om zich heen om te kijken of er ergens een grot in de buurt was. Gelukkig voor hen was er niet ver bij hen vandaan een grot, Terra Cave genaamd. 'Als we haar daar heen brengen, zal ze veilig zijn!' Amira sprak met zoveel zekerheid, dat Anna er haast niet aan kon twijfelen. De twee meiden renden onopvallend naar de grot toe.

In de grot was het donker en koud. Er heerste een onaangename sfeer. Anna huiverde bij het horen van een geluid en keek angstig om zich heen. Ze had nooit echt van grotten gehouden, niet na alles wat ze had meegemaakt. 'Deze grot is perfect!' riep Amira enthousiast uit. 'Het is hier, koel en eng. Niemand zal hier ooit zomaar naar binnen gaan.' Anna knikte bij het horen van die opmerking. Het liefst wilde zij hier ook niet meer binnen zijn. Plusle en Togepi kregen door dat hun trainster zich niet prettig voelde in deze grot en probeerden haar gerust te stellen. 'Is er iets?' vroeg Amira verbaasd toen ze ook door had gekregen dat Anna zich hier niet op haar gemak voelde. 'Het is gewoon dat ik niet zo gesteld ben op grotten,' mompelde Anna zacht, bang dat er ineens iets zou gebeuren. 'Ow,' zei Amira zwijgzaam. 'Nou, ik zal nog wel een tijdje in deze grot moeten blijven, maar als je graag uit de grot wilt, mag je gerust de grot uitgaan en doorgaan met je reis.' Haar stem klonk nuchter, maar brak bij het laatste woord. 'Hoezo moet je in de grot blijven?' vroeg Anna voorzichtig. 'Ik ben een Pokémon Ranger, weet je nog? Ik moet in deze grot blijven om Jirachis steen te beschermen, totdat mevrouw H. met een paar andere Rangers hier gearriveerd zijn en ze het van me over kunnen nemen.' Anna slikte. Ze wist dondersgoed waar dit naar toe zal leiden. Hun wegen zouden gaan scheiden. Amira was een Pokémon Ranger en had andere taken te voldoen. Ze konden niet de hele tijd reisgezelschap blijven. Ze moesten afscheid nemen en dit was het moment. 'Oké dan...' mompelde Anna. Haar stem klonk zwak en verdrietig. 'Dan denk ik dat ik maar verder ga met mijn reis.' Amira keek Anna aan en knikte instemmend. 'Ja, dat is het beste.'

Anna zei niets meer. Haar ogen werden wazig en het beste wat ze kon doen, was de grot uitrennen. Afscheid was nou eenmaal lastig, maar om een hele scéne te schoppen had geen nut en daar had ze ook geen zin in. Het beste was om nu gewoon los te laten. De uitgang van de grot kwam inzicht en Anna keek voor de laatste keer op. Ze zag hoe Amira naar haar keek en de steen beschermend tegen zich aan drukte. Ze draaide haar hoofd terug naar de uitgang van de grot en rende door, Togepi stevig tegen zich aandrukkend en Plusle achter haar aanrennend.

Buiten de grot werd ze verwelkomd door een gemoedelijk licht en plots was het afscheid niet meer zo zwaar. Ze realiseerde zich dat dit er nou eenmaal bij hoorde en dat ze verder moest gaan. Ze begon te lopen, maar werd al snel gestopt door een grote gedaante die voor haar gezichtsveld verscheen, een grote schaduw die veel licht deed verdwijnen. Ze tuimelde achteruit zodat ze het wezen dat voor haar ogen zweefde beter kon zien. 

~

Oké, dit hoofdstuk is zo ontzettend slecht. Het spijt me maar ik wist gewoon niet hoe ik dit op papier moest krijgen. Ik vond het afscheid stiekem heel erg moeilijk, net zoals Anna het personage. 

Daar gaat dus weer één van de karakters die jullie hebben verzonnen en dat betekent dat binnenkort weer een ander karakter aan de beurt is. Eerst staan er alleen nog wat andere dingen te gebeuren, want Anna heeft tot hoofdstuk 53 weten te plannen. Whoop, whoop.

Groetjesss