İMKANSIZ

BÖLÜM-22

KEYİFLİ OKUMALAR

••

Yeni hayatıma giden yolda olabildiğince gülümsemeye çalışıyordum. Arada bir babamla gözgöze gelince ise sırıtıyordum. Gözlerimdeki hüznü görmesini istemiyordum.

Araba evimizden olabildiğince uzaklaşmıştı. Anneannem bizim eve çok olmasa da uzaktaydı. Yani sık sık gelip gidemezdik. Ama yaz aylarında genelde bizde olurdu. Şimdi ise yanına gidiyor olmama o kadar çok seviniyordu ki... sesi telefondan çok mutlu geliyordu. Dedem öldükten sonra kendini çok yalnız hissediyordu. Annem hemen hemen her hafta ziyaretine gitse de yetmiyordu. Dayılarım ve teyzelerim yurt dışında yaşadıkları için onlara olan özlemi de vardı ayriyetten. Biz birbirimize ilaç gibi gelecektik.

Araba anneannemin iki katlı, küçük ama sevimli bahçeli evinin önünde durunca derin bir nefes verip babama baktım. Gülümsüyordu ama gözlerindeki duygu kırıntılarını fark etmiştim.

"İn bakalım."

Arabadan inip arkamdan yavaşça kapıyı kapattım. Buralar bizim villalar sitesine benzemiyordu. Apartmanlarda yoktu. Müstakil evler vardı hep. Ve de ıssız gibiydi.

Bahçenin giriş kapısından geçtiğimizde burnuma muhteşem bir koku geldi. Demek anneannem döktürmüştü. Biraz daha yürüdükçe bahçeye sofra kurmuş olduğunu gördüm.

"Anne," diye seslendi babam. Babamın kayınvalidesine anne diye seslenmesini o kadar içten ve samimi buluyordum ki..

Az sonra mutfağı bahçeye bağlayan kapıdan anneannem göründü. Beni görünce genişçe sırıttı. Yanıma hızlı adımlar ile gelip kollarını bana doladı. Başımı omuz girintisine koyup sarıldım bende. Biz ayrılınca babam da sarıldı anneanneme.

"Haydi! Hemen kahvaltıya," deyip masaya ilerledi.

"Anne, dönüş yolum da var. Gitsem iyi olacak."

Babam bunu söylerken sesini yumuşatmıştı. Ters bir şey duymaktan korkar gibiydi.

"Haklısın evladım."

Babam bana yaklaşıp fısıldadı.

"Kartın yanında. Bizi her zaman arayabilirsin. Ziyarete geleceğiz." Kafamın üzerine uzunca bir öpücük kondurdu. Gözlerine bakmamaya çalışarak yanaklarını öptüm. Yine ona bakmadan elimi salladım.

"Görüşürüz baba."

Babam bahçeden çıkarken anneannem beni kahvaltıya sürüklemişti.

"Kuzum... nasılsın bakalım?"

Anneannemin kurduğu muntazam masaya bakmaktan sorduğu soruyu duyacak halde değildim. Eli o kadar lezzetliydi ki beni mest ediyordu.

"İyiyim anneannecim. Sen nasılsın?"

Benim için pişirdiğini tahmin ettiğim börekten bir ısırık aldım. Aman Yarabbi! Bunu her gün yapsa her gün yerdim.

"Sen geldin ya daha iyiyim kuzum benim."

Anneannem abime çok benziyordu. Bütün yüz hatları aynıydı. Gözleri zaten birebir aynıydı. Yalnızca anneannemin saçları kar tanelerine ev sahipliği yapıyordu. Ona beyaz saç çok yakışıyordu.

"Ellerine sağlık pamuğum. Umarım bu gidişle bana kilo aldırmazsın," diye takıldım. Gözlerini şöyle bir üzerimde gezdirdi.

"Erimişsin zaten kızım. Biraz toparlanırsın."