Young || Niall Horan

08

1998
Groep 2
-Rozemarijn Dekker-

'Mam? Wat kan ik doen? Ik verveel me zo erg.' zeur ik.

'Het is zulk mooi weer. Ga naar buiten, met Niall spelen ofzo. Je mag ook wel een vriendinnetje opbellen.

Het is zondagmiddag en bijna 30 graden. En ik heb nergens zin in. Ik sta met een zucht op van de bank en besluit naar Niall te gaan. Verder heb ik toch niks te doen.

Ik loop naar zijn huis toe naar de tuin. Bobby zit buiten een krant te lezen. 'Waar is Niall?' vraag ik aan hem.

'Binnen. Hij wilde je al ophalen, volgensmij heeft hij grote plannen.' Ik knik en met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar binnen. Daar tref ik Maura en Niall met hun hoofden in de koelkast. Ik grinnik, waardoor ze omkijken.

'Roos!' zegt Niall blij en geeft me een knuffel. 'Ga je mee picknicken met oma?'

'Ja, leuk!' zeg ik enthousiast en klap in mijn handen. Ik loop naar de woonkamer waar Margaret, Nialls oma dus, zit.

'Hoi Roos.' zegt zijn oma vrolijk. 'Ga je ook gezellig mee?' Ik knik heftig mijn hoofd.

'We kunnen gaan!' zegt Niall. Hij draagt een grote rieten mand en Maura draagt er ook een.

'Zet maar in de auto.' zegt Margaret. Ze staat langzaam op en loopt achter ons aan naar buiten.

'Ik ga nog even tegen mama zeggen dat ik weg ga.' zeg ik en ren snel naar huis toe. Mama zit buiten op een stoeltje een boek te lezen. 'Mama? Ik ga met Niall en zijn oma picknicken, mag dat?'

'Oh, wat leuk! Natuurlijk mag dat. Veel plezier.' Ik geef haar een kus en ren gauw weer terug naar Niall huis. Hij en Margaret zitten al in de auto en Maura zet het extra kinderstoeltje voor mij in de auto.

Ik stap ook in de auto en doe de gordel vast. De auto start en we zwaaien naar Nialls moeder terwijl we de straat uit rijden.

'Hoe lang is het rijden?' vraagt Niall.

'Nog geen 5 minuten. Het is lopend zelfs maar een kwartier, alleen omdat we met deze zware manden zijn gaan we met de auto. En ik heb ook nog wat meegenomen.'

We rijden het bos vlak achter onze straat in en oma rijd een stukje het bos in. Op een gegeven moment stopt ze en stappen we uit de auto.

'Gaan we hier picknicken?' vraagt Niall verbaasd. Het is niet zo'n hele bijzondere plek. Voor en achter ons is alleen maar bospad en aan de zijkanten is er alleen maar dicht bos.

'Nee gekkie. Jij denkt ook wat van je oma. Zo saai ben ik nou ook weer niet.'

Niall grinnikt en haalt zijn schouders op. 'Kon toch. Waar gaan we dan heen?'

'Dat is een verrassing. Help nu maar met de spullen uit de auto halen, we moeten nog ongeveer tien minuten met die zware dingen lopen.' Ik zucht, moeten we die twee zware manden ook nog helemaal mee gaan sjouwen. En dan ook nog de spullen die Margaret meegenomen had.

Maar dan haalt Margaret een bolderkar uit de auto en ik kijk opgelucht toe hoe ze alle spullen erin legt. Snel schiet ik haar te hulp en laad de spullen in de kar.

'Waarvoor zijn al die kisten?' vraag ik verbaasd.

'Verrassing.' zegt ze en knipoogt. 'Ik neem de kar wel mee. Volg mij maar. Wel opletten zodat we elkaar niet kwijtraken.

Blijkbaar is ze hier vaker geweest, want ze vind tussen de dichte bossen overal steeds de goede weg om haar bolderkarretje ook mee te krijgen. We lopen steeds verder het bos in en het word steeds donkerder.

'Weet je zeker dat we goed lopen, oma?' vraagt Niall een beetje angstig.

'Ja hoor, ik kwam hier altijd. Ik weet honderd procent zeker dat we hierheen moeten.' Niall kijkt me gespannen aan en ik geef hem een zacht knikje om hem gerust te stellen.

Na nog een paar minuten lopen word het langzaam weer lichter. Er is nu een echt pad en daarnaast kabbelt een beekje.

'Hier is het.' zegt ze dan en we staan stil. 'Ga daar maar eens kijken.' Ze wijst naar een boom, en als ik goed kijk zie ik dat er een trap in zit.

Ik kijk omhoog en mijn mond valt open. In de boom zit een boomhut, en niet zo'n kleintje ook! Het is net een echt huis maar dan in een boom!

'Wow!' roep ik uit. Niall rent de trap al op.

'Ho Niall, even wachten.' Margaret loopt de trap ook op en opent de deuren met de sleutels.

Het is een prachtig huisje. Misschien wat stoffig, maar daar let ik niet echt op. Er zit een keuken in, een woonkamer, een eetkamer en ook nog een paar deuren. Ik zie zelfs een klein zoldertje.

'Het is zo mooi!' zegt Niall enthousiast.

'Dit huisje was eerder van opa en mij. We gingen er vaak heen, om even tot rust te komen. Maar ik word al wat ouder en opa is er niet meer, dus vond ik tijd dat jullie het te zien kregen. Je ouders weten niet van dit huisje af en als er toch een tijd komt dat ik er plots niet meer ben, wil ik dat jullie dit huisje krijgen. Voor als je later groot bent en je wilt even alleen zijn, of als je iets leuks wilt doen. Als jullie later groot zijn is dit huisje van jullie.'

Ik kijk verbaasd om me heen.

'Wow, dankjewel.' zeg ik verwonderd. Ze geeft me een lieve glimlach en laat de rest van het huisje zien. Er zit nog een badkamer in en op het kleine soort van zoldertje ligt een matras. Daar kunnen we op slapen. Er staat zelfs een tv in de woonkamer.

'En nu, gaan we picknicken.' zegt oma en we lopen weer naar buiten. Uit het huisje haalt ze drie klapstoeltjes en een uitklaptafeltje die we beneden vlakbij het beekje neerzetten. We stallen al het eten uit op de tafel en beginnen dan met eten.

Margaret had onze zwemspullen ook ingepakt, en terwijl zij het huis schoonmaakt gaan Niall en ik zwemmen. De hele dag genieten we van de buitenlucht en pas laat in de middag gaan we voldaan weer terug naar huis.

Omdat ik jarig ben en dit weekend waarschijnlijk geen tijd heb :)