Young || Niall Horan

44

'Ik ga je zo verschrikkelijk erg missen.' mompelt Bryan in mijn nek.

'Ik jou ook.' fluister ik en laat hem los. Mijn koffers zitten al in het vliegtuig, dus nu moet alleen ik nog.

We staan al in de rij om in te checken en als ik daar doorheen ben, zie ik mijn familie niet meer. De rij gaat veel te snel voorbij en voor ik het weet staan er nog maar 5 mensen voor ons.

Noah begint ineens te huilen en mama tilt hem op. 'Niet weggaan.' huilt hij en ik neem hem van mama over.

'Ik kom zo vaak mogelijk terug. En we kunnen gewoon bellen Noah.' Hij legt zijn hoofd in mijn nek en Max begint nu ook zachtjes te snikken, waardoor ik het zelf ook niet meer droog houdt.

Ik hurk voor hem neer en geef hem een stevige knuffel. 'Ik ga jullie ook missen.'

'Je bent aan de beurt.' zegt Bryan zachtjes. Ik schrik op en begin harder te huilen. Ik wil nog helemaal niet weg.

'Niet huilen lieverd.' zegt mama als ze me in een knuffel trekt. 'Je gaat je droombaan volgen, en we komen je zo vaak mogelijk opzoeken.'

'Ik ga je missen mam.' huil ik zacht.

'Ik jou ook. Ik hou van je.' Ik geef haar nog een laatste knuffel.

'Kom je wel terug met Kerst?' vraagt Max en ik knik.

'En dan gaan we een sneeuwballengevecht houden?' vraagt Noah.

'Ja, maar alleen als jullie heel lief zijn en goed je best doen op school.' zeg ik met een knipoog en geef ze dan nog een laatste knuffel.

'Bryan.' lach ik zachtjes als ik hem met tranen in zijn ogen zie staan. Hij zegt niks en trekt me in een stevige knuffel.

'Ik ben trots op je.' zegt hij zacht en laat me los. 'Je moet gaan, er staan mensen te wachten.' Ik knik en geef iedereen nog een laatste snelle knuffel en loop dan door om in te checken. Ik kijk nog even om en zie Noah en Max huilen waardoor er een steek door mijn hart gaat. Ik zwaai nog even en dan kan ik ze niet meer zien.

Ik zucht diep. Nu sta ik er echt alleen voor. Na een poosje wachten zit ik in het vliegtuig en maak mezelf gemakkelijk. Het is een dik uur vliegen van Dublin naar Londen. Het liefst was ik gewoon in Ierland gebleven om te studeren, maar mijn opleiding zit alleen maar in Londen.

Niall woont nu ook in Londen dus ik ken op z'n minst één iemand daar. En mijn neefjes Brandon en Justin wonen wel in Londen, maar niet heel dichtbij.

Ik heb een appartementje gehuurd vlakbij de school. Het ligt middenin Londen, waar ik denk ik wel even aan moet wennen. Ik woonde altijd in een rustige straat.

De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet sta ik alweer met twee voeten aan de grond. Veel van mijn spullen zijn al met een ander vliegtuig gekomen en naar mijn appartement gebracht, dus ik hoef alleen nog mijn koffer te halen en uit te checken. Als ik dat gedaan heb houd ik een taxi tegen en vraag hem om naar mijn appartement te brengen.

Als ik even later mijn appartement binnen stap, kijk ik tevreden rond. Het is niet erg groot, maar wel mooi en schoon. Er zijn drie kamers, een met de keuken en woonkamer, een slaapkamer en een badkamer. Overal staan nog dozen die de verhuizers neer hebben gezet.

Gelijk schiet ik in de stress. Er staan wel tientallen dozen overal en en dat moet ik allemaal nog uitpakken.

Ik besluit maar om eerst Niall te bellen. Dan weet hij ook gelijk dat ik aangekomen ben. En ik moet mama en Bryan ook nog een berichtje sturen. En ook nog in de groepsapp van mijn vrienden thuis.

Ik zucht en ga op de grond zitten omdat er nog geen stoelen staan. Ik stuur eerst iedereen een appje en bel dan Niall. Hij gaat een paar keer over en dan neemt hij op.

'Roos?'

'Ja.'

'Is het goed als ik je later terug bel? Ik ben even druk bezig.'

'Oh oke, is goed.' antwoord ik en hang op. Zo gaat het nou de hele tijd.

Ik probeer mezelf bij elkaar te vegen en begin maar random met het openen van een van de dozen. Er zitten kleren in dus schuif ik de doos direct door naar de slaapkamer.

Ik open een doos met een kast. Hij moet nog helemaal in elkaar gezet worden. Ik pak de handleiding erbij maar ik snap het niet helemaal. Volgensmij klopt er iets niet.

Na een halfuur zitten zoeken naar een lange plank waarvan ik nu weet dat die er echt niet is, geef ik het op. Ik ga weer op de grond zitten en bel Brandon. Hij had aangeboden dat hij me wel wou komen helpen en ik denk dat ik dat wel nodig ben nu.

'Hey Roos! Ben je veilig geland?' vraagt hij als hij opneemt.

'Hey Brandon. Ja, ik ben al in mijn appartement. Ik wilde je vragen of je me wilde komen helpen met uitpakken.'

'Ja, tuurlijk! Ik kom er gelijk aan, dan ben ik er met een halfuurtje.'

'Je bent geweldig! Tot zo!'

'Tot zo!'

Ik hang op en maak met een mes alvast de andere dozen open. Alles wat naar de badkamer en slaapkamer moet schuif ik daar alvast heen. Ik wil net beginnen met mijn kleren, als er iemand op de deur klopt. Ik doe gauw open en zie Brandon staan.

'Hey Brandon!' zeg ik blij en geef hem een knuffel. Hij knuffelt me terug en loopt dan achter me aan naar binnen.

'Leuk appartementje.' Hij loopt het appartement door en kijkt uit de grote ramen. 'Mooi uitzicht!'

'Ja, dat vond ik ook al.' glimlach ik.

'Laten we als eerst je bed in elkaar gaan zetten. Dat is het belangrijkst.' stelt hij voor en ik knik.

Een uur later hebben we het bed al helemaal in elkaar gezet.

'Pff. Ik ben nu al moe.' zucht ik en plof neer op het bed. Brandon grinnikt.

'Nou, je hebt ten minste je bed al.' zegt hij en ik knik. 'Ga jij anders even slapen, dan ga ik eten halen en gaan we daarna weer verder.' stelt hij voor.

'Dat zou geweldig zijn.' Ik glimlach naar hem en hij staat op van het bed.

'Ik ben zo terug.' zegt hij en loopt de deur uit. Ik sluit mijn ogen en val al snel in slaap.