Young || Niall Horan

46

'Die kant op.' Ik volg Liam door de gangen van het gebouw. Op dit moment zijn ze een liedje aan het opnemen, maar ze zijn bijna klaar en daarna hebben ze voor het eerst 2 dagen vrij.

Niall vroeg of hij langs kon komen maar ik had geantwoord dat ik geen tijd had. Louis en Liam hadden me namelijk al gevraagd om Niall te verrassen.

'Hij mist je zo erg Roos. Meer dan z'n eigen familie.' zegt Liam terwijl we door het gebouw heen lopen.

'Hij stuurt me anders nooit een berichtje, of belt me een keer.' mompel ik.

'We hebben het verschrikkelijk druk. En Niall mag niet zoveel op zijn mobiel kijken van onze managers vanwege de haat.' legt hij uit.

'Haat?' vraag ik verbaasd.

'Ja. De X-factor heeft hem heel arrogant over laten komen. Terwijl jij en ik allebei weten dat hij dat totaal niet is. Maar mensen schelden hem ervoor uit en hij zit er best wel mee.'

'Oh nee. Arme Niall.' mompel ik. Mijn hart doet pijn voor hem. 'Zijn we er bijna?'

'Ja, de tweede deur rechts. Ik ga eerst wel naar binnen om te kijken of ze al klaar zijn. Ik klop wel op de deur als je mag komen.' zegt hij en gaat de deur in.

Ongeduldig spring ik heen en weer. Ik heb Niall al een paar maanden niet gezien.

Dan hoor ik de klop op de deur en loop gauw naar binnen. Eerst moet ik even oriënteren, want de hele kamer is vol met mensen. De meeste hebben werkkleren aan, waardoor ik de jongens er al snel uit haal.

'Roos?' Ik draai me om en zie Niall verbaasd uit een hokje komen. Hij haalt gauw de koptelefoon van zijn hoofd en rent op me af.

Hij zegt niks en trekt me in een stevige knuffel. Hij legt zijn gezicht in mijn schouder en zijn lichaam begint te schokken.

De tranen wellen langzaam ook op in mijn ogen. Ik sluit ze en geniet van Nialls warmte om me heen. Ik heb hem zo erg gemist.

Een paar minuten staan we zo en iedereen in de kamer is doodstil. Je hoort alleen het gesnik van mij en Niall... en Harry?

Ik kijk verbaasd op en zie Harry op de bank zitten met tranen in zijn ogen. De rest kijkt nu ook zijn kant op.

'Haz, wat is er?' vraagt Louis en gaat naast hem zitten.

'Ze zijn zo lief samen.' lacht hij en probeert zijn tranen weg te vegen.

'Dude.' lacht Zayn en iedereen begint te lachen behalve Niall.

Ik kijk op naar zijn gezicht en zie dat hij me aanstaart. Ik kijk hem vragend aan. Hij pakt mijn hand en loopt naar de deur.

'We gaan.' zegt hij tegen de rest. Zijn stem kraakt en hij trekt me snel de deur uit.

'Doei jongens.' zeg ik nog snel voordat ik ze niet meer kan zien.

Met grote passen loopt hij de gangen door en ik houd hem met moeite bij. 'Waarom zo'n haast?' vraag ik.

'Anders moet ik weer terug. En ik wil gewoon even alleen met je zijn voordat de jongens thuis komen.' mompelt hij.

Ik knik en we lopen in stilte naar buiten. Daar staat blijkbaar al een auto klaar.

'We willen naar huis.' zegt Niall tegen de chauffeur. 'De rest komt later.'

'En wie is dit mooie meisje die je bij je hebt?' vraagt de bestuurder als hij de auto start.

'Rozemarijn.' antwoord ik zijn vraag.

'Rosemarin?' vraagt hij.

'Ja, zoiets.' lach ik. 'Zeg maar gewoon Roos.'

'Is goed.' zegt de bestuurder nu ook lachend.

De rest van de rit is het stil. Niall heeft nog steeds mijn hand stevig vast en kijkt uit het raam. Ik kijk ook maar naar buiten. In dit deel van Londen ben ik nog niet geweest.

We rijden een oprit op en stoppen voor een groot huis.

'Bedankt.' zegt Niall en we stappen de auto uit.

Als we binnen zijn tilt hij me op en rent de trap op.

'Niall!' gil ik lachend en hou me stevig aan hem vast. We lopen een kamer binnen en hij zet me neer op het bed. Hij doet de deur op slot en gaat naast me op het bed zitten.

'Hoezo moet de deur op slot?' vraag ik en kijk hem raar aan.

'Omdat de jongens elk moment thuis komen.'

Ik frons en kijk hem vragend aan.

'Ik mis onze tijden alleen. Ik wil eigenlijk gewoon even weg van alle drukte en naar ons boshuisje ofzo gaan. Maar daar hebben we geen tijd voor.' zegt hij en ik knik. Ik trek hem in een knuffel en hij laat ons languit op het bed liggen.

'Ik dacht trouwens dat je niet kon komen?' vraagt hij.

'Liam en Louis hadden me al gevraagd of ik als verrassing wilde komen.' leg ik uit en hij knikt.

'Hoe gaat het op je nieuwe school?' vraagt hij.

'Goed. Ik heb al een paar nieuwe vrienden. Maar het is wel saai zonder jou.'

'Ik ben ook heel leuk.' grijnst Niall en ik por hem. We lachen allebei en ik herinner me weer hoe erg ik hem heb gemist.

Er valt een korte stilte.

'Hoezo reageer je eigenlijk zo weinig op me?' vraag ik zacht.

Niall reageert niet en staart naar het plafond.

'Niall?' vraag ik na een poosje.

'Ik heb het heel erg druk.' zegt hij.

'Oh.' mompel ik. Heeft hij dan de hele dag door geen 5 minuten de tijd om een berichtje te sturen?

'I-ik- ja.' mompelt Niall.

'Wat?' vraag ik zacht.

'Ik mag niet op mijn mobiel van het management.' zegt hij en kijkt me aan. De tranen staan in zijn ogen, maar ze vallen niet naar beneden.

'Waarom niet?' vraag ik maar ik weet het antwoord al.

'Ze, uhm,' Hij slikt en kijkt van me weg.

'Om de haat?' vraag ik zacht.

Hij kijkt op. 'Heb je dat gezien?' vraagt hij en zijn stem breekt.

Ik schud mijn hoofd. 'Liam vertelde het.'

Hij knikt en probeert zijn tranen binnen te houden.

'Niall, je weet toch dat wat ze zeggen helemaal niet waar is? Ze kennen je niet eens.' zeg ik en sla mijn armen om hem heen.

'J-ja maar-' Zijn stem breekt nog eens en hij barst in tranen uit. Hij trekt me dicht tegen zich aan en duwt zijn gezicht in mijn schouder.

'Niall.' zeg ik geschrokken en wrijf over zijn rug heen.

Hij huilt hard en het doet pijn om hem zo te zien. Hoe kunnen mensen iemand zo erg naar beneden halen?

'Luister alsjeblieft niet naar wat ze allemaal zeggen. Je hebt hun toch niet nodig. Denk aan alle mensen die je wel zien voor je bent, zoals de jongens en je familie. En de fans.' probeer ik hem te troosten.

'Ik voel me zo kut Roos. En als ik me kut voel ga ik altijd naar jou, maar dat kan niet.' snikt hij.

'Je kan me toch bellen? Dan kan ik proberen je beter te laten voelen.' zeg ik en hij knikt.

'Niall! Roos!' horen we Louis van beneden schreeuwen.

Niall veegt snel zijn tranen weg en kijkt me aan. 'Zeg alsjeblieft niks tegen ze.' zegt hij zacht en ik knik.

Ik pak zijn hand en trek hem van het bed af. 'Kom. We gaan iets leuks doen met de jongens.' zeg ik en hij loopt achter me aan naar beneden.