Young || Niall Horan

70

Vrolijk loop ik het vliegveld van Londen binnen. Vandaag is het eindelijk zover. De tour is afgelopen en ik ga de jongens weer zien.

Ik ben een beetje te vroeg dus loop ik de Starbucks binnen en bestel een Frappuccino. Op mijn mobiel kan ik het vliegtuig van de jongens volgen. Ze hangen al boven het vliegveld maar het duurt nog wel even tot ze uit het vliegtuig zijn.

Ik ga zitten op een stoeltje en scroll een beetje door Instagram. Mijn account staat nog op privé, maar de foto's die ik plaats worden altijd gelekt en op allemaal fanaccounts geplaatst. Ik twijfel om mijn account gewoon openbaar te maken, maar dan worden al mijn volgverzoeken ook gelijk geaccepteerd. Dat zijn er rond de zeshonderdduizend.

Ik zucht en verwijder een paar oude lelijke foto's. Dan besluit ik mijn account toch maar openbaar te maken. De directioners zien de foto's die ik plaats toch wel, of ik nou een privé account heb of niet.

Ik heb mijn drinken ondertussen op en loop naar de aankomsthal waar de jongens straks uitkomen. Het is er erg rustig, de jongens hebben ook een rustige vlucht genomen zodat ze niet teveel lastig gevallen worden.

'Oh my god! Rozemarijn Dekker!' hoor ik ineens achter me en ik draai me om naar de twee meisjes die naar me toe gerend komen.

'Hey.' glimlach ik. Het is nog steeds raar om herkend te worden, ik ben niet eens beroemd. Het gebeurt gelukkig ook niet heel vaak. Ik kan meestal gewoon rustig ergens naar toe.

'Mogen we een foto?' vraagt een van de meisjes.

'Ja, tuurlijk.' zeg ik en maak een foto met ze.

'Wacht je op One Direction? Oh my god, komen ze hier straks uit?' gilt een van de meisjes.

'Nee.' zeg ik snel.

'Komt One Direction hier?' hoor ik ineens een ander meisje gillen en ze komt samen met nog drie andere meisjes op me afgerend. Oh nee.

Van alle kanten klinken er gillen en er komen allemaal mensen mijn kant op gerend. Ze dringen tegen me aan en gillen van alles door elkaar heen.

'Oke, iedereen luister even!' roep ik, mijn claustrofobie proberend te onderdrukken.  De meesten worden stil en met wat behulp van een paar mensen die tegen de anderen zeggen dat ze stil moeten zijn, kan ik mezelf verstaanbaar maken.

'De jongens komen inderdaad zometeen terug van hun tour. Maar ze zijn waarschijnlijk erg moe. Dus laten we ze op een leuke manier verwelkomen, en niet allemaal door elkaar gaan gillen.'

Een paar meisjes beginnen weer te gillen, waarschijnlijk omdat ze nu zeker weten dat de jongens hier zijn. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat hun vliegtuig al geland is. Gespannen kijk ik naar de deur.

De gillende meisjes worden weer stil en één iemand vraagt: 'Wat gaan we dan doen?'

'Als ze binnenkomen roepen we allemaal tegelijk: "Welkom thuis jongens! We missed you!"' stel ik voor.

De meesten stemmen in en het is redelijk stil terwijl we aan het wachten zijn. Ik hoor een paar mensen zenuwachtig met elkaar fluisteren en iedereen is aan het filmen. Er zijn ondertussen ook een aantal paparazzi bijgekomen. Ik probeer het feit dat er allemaal grote camera's op me gericht staan te negeren, wat niet heel moeilijk is aangezien ik te blij ben dat ik de jongens straks eindelijk weer kan zien.

Dan horen we achter de deur weg ineens Harry's lach en de fans beginnen te gillen, maar stoppen al snel weer. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht en ik moet moeite doen om niet gewoon naar de deur te rennen.

Wat zullen de jongens verbaasd zijn. Ze weten niet eens dat ik hier sta, laat staan alle fans.

Dan gaan de deuren open en komen de jongens binnen gelopen. Gelijk beginnen de fans te schreeuwen. 'Welkom thuis jongens! We missed you!'