Young || Niall Horan

26

Stuntelend met mijn krukken helpt Bryan me van de fiets af. Ik moest bij hem achterop. Bryan is woedend op papa. Toen hij aanbood om mij met de auto naar school te brengen, heeft Bryan de deur dicht geslagen en mij met de fiets heen gebracht. Maar eerst moest hij Max en Noah naar de basisschool brengen. Daarom zijn we nu te laat.

Ik heb Bryan alles verteld van wat er met papa gebeurd was, vanaf de eerste keer dat hij dronken thuis was. Bryan was eerst een klein beetje boos dat ik niks aan hem verteld had, maar dat was maar even.

Ik heb hem ook verteld dat ik geschorst ben van Meadows school en ook waarom. Hij moest dat ook wel weten, want anders had hij me nu daarheen gebracht in plaats van hier naar toe. Hij was best wel geschrokken.

We lopen de school binnen en we stoppen voor het lokaal waar ik les heb. Bryan geeft me een stevige knuffel. 'Ik wil je eigenlijk niet alleen laten.' zegt hij zacht.

'Waarom niet?' vraag ik en kijk hem aan.

'Gewoon, ik ben bang dat er wat gebeurd ofzo. Ik was er al die tijd niet voor je toen papa zo... zo veel dronk.' mompelt hij en kijkt naar zijn voeten.

'Er gebeurt niks hoor. En trouwens, al zou er wat gebeuren dan heb ik hele sterke vrienden hoor.' probeer ik hem gerust te stellen.

'Vast niet zo sterk als ik ben.' grijnst Bryan.

'Nee klopt. Je bent echt gespierd geworden in die tijd dat je weg was.' zeg ik en leg mijn hand om zijn arm.

'Ja, ik moet mijn zusje toch kunnen beschermen he.' knipoogt hij.

Ik grinnik en geef hem een duw. 'Slijmbal.'

Hij lacht maar kijkt me dan weer serieus aan. 'Maar echt, als er iets aan de hand is of je houdt het niet meer vol moet je me halen. Dan gaan we gewoon naar huis.'

'Dat komt wel goed hoor.' zeg ik en hij geeft me nog een snelle knuffel.

'Ik moet echt gaan nu, anders is de les al voorbij.' zegt hij en laat me los.

'Is goed, tot vanmiddag.' zeg ik en loop mijn klaslokaal in.

Ik ben nog niet binnen of Davey begint al door de klas te roepen. 'Wie was dat dan? Je vriendje?'

'Broer.' snauw ik naar hem en ga op mijn plek zitten naast Mace.

'Sorry hoor. Het was maar een vraag.' Davey gooit zijn handen in de lucht. 'Mag ik ook niet vragen waarom je op krukken loopt?'

'Nee, ik heb liever dat je gewoon je bek houdt.' antwoord ik.

'Oke jongens, zo kan ie wel weer.' zegt de biologie leraar en hij klapt in zijn handen. 'Rozemarijn, waarom ben je zo laat?'

'Fietsband was leeg.' mompel ik.

'Ging je fietsen met die krukken dan?' vraagt Nikkie verbaasd.

'Dat vind ik inderdaad ook een beetje raar. Kom na de les maar even bij me, Rozemarijn.'

Ik zucht diep en leg mijn boeken op tafel.

Na mijn lange gesprek met mijn biologie docent over waarom ik te laat was en waarom ik op krukken loop, kom ik bij het wiskundelokaal aan en ga naar binnen. Er van uit gaande dat Niall tegen meneer Yates heeft gezegd dat hij niet meer naast me wil zitten, ga ik naast Robyn zitten.

'Rozemarijn Dekker!' schalt de stem van de docent dan door de klas.

'Dat ben ik.' mompel ik.

'Ten eerste, waarom ben je zo laat? En ten tweede, had ik niet gezegd dat ik je niet naast Robyn wilde hebben zitten?' vraagt meneer Yates boos.

'Ik ben laat omdat ik een gesprek had met mijn biologiedocent over waarom ik te laat was, en ik was ervanuit gegaan dat u van mening veranderd was over dat ik naast Robyn mag zitten.' leg ik uit.

De man zucht diep en wijst naar de plek van Niall. 'Ga daar maar weer zitten.'

Ik sta op en plof neer bij het tafeltje van Niall.

'Waarom heb je die krukken?' vraagt hij zacht.

'Nu even niet.' mompel ik.

Als de bel gaat roept meneer Yates me bij zich. 'Vertel nou eens, waarom loop je op die krukken?'

Ik vertel een of ander verhaal dat ik van mijn fiets afgevallen ben en dat papa eerst Max en Noah naar school moest brengen en daarna mij, waardoor ik te laat was. Ditzelfde verhaal heb ik ook aan mijn biologiedocent verteld.

Na ongeveer tien minuten laat hij me gaan en loop ik naar buiten. Ik had maar twee uur les vandaag, maar ik heb geen flauw idee hoelaat Bryan vrij is. Daar hebben we het niet over gehad. Misschien staat er nog wel iemand bij de fietsen bij wie ik achterop kan.

Ik loop het schoolplein op en hoor dan ineens een keiharde gil. Geschrokken loop ik naar waar het geluid vandaan komt, achter de school.

'Ey, Roos! Kom eens helpen!' schreeuwt Mace dan naar me. Verbaasd hinkel ik op mijn krukken naar hem en mijn andere vrienden toe. Ze staan met z'n allen om iemand heen, ik kan alleen niet zien wie.

'Volgende keer laat hij die Yates vent vast wel weten dat hij niet meer naast je wil zitten.' grijnst Danny en ik duw ze opzij om te kijken wat ze aan het doen zijn.

Mijn ogen worden groot en ik gooi mijn krukken opzij.

'Niall.' fluister ik en kniel bij hem neer. Hij opent voorzichtig zijn ogen en kreunt.

Zijn oog is helemaal blauw en overal op zijn lichaam stroomt bloed. Hij ligt erbij alsof hij het al opgegeven heeft.

'Wat hebben jullie met hem gedaan?!' gil ik uit. Het doet zoveel pijn om hem zo te zien.

Danny kijkt me verbaasd aan. 'Dit is toch wat je wilde?'

'Nee! Dat heb ik nooit gezegd! Wat bezielt jullie?' Ik knuffel Niall stevig tegen me aan, maar hij geeft geen kik.

'Tss, jankbaby.' lacht Mace en geeft me een duw waardoor ik boven op Niall val en hij een schreeuw geeft.

Woedend kom ik overeind en duw Mace hard op de grond.

'Joo, rustig.' mompelt Mace als hij weer overeind komt.

Achter me hoor ik een klap en zie dat Davey Niall geslagen heeft. Niall reageert er niet eens meer op.

'Doe normaal!' gil ik. Ik vlieg op hem af en geef hem een keiharde stomp op zijn neus. Het bloed spettert in het rond.

Danny en Mace halen me van hem af en houden me stevig vast. Ik ram zo hard als ik kan met mijn beide ellebogen in hun buik en ze laten me gelijk los. Woest duw ik ze aan de kant.

Nikkie staat met haar armen over elkaar toe te kijken. Ik kijk haar kwaad aan.

'Wat?' vraagt ze en haalt haar wenkbrauw op. 'Ga je mij ook slaan als ik Niall aanraak? Lief van je hoor, dat je je baby'tje zo goed beschermt.'

'Omdat je er zo lief om vraagt.' sis ik en geef haar een keiharde ram in haar oog. Iedereen ligt nu kreunend op de grond, behalve Robyn. Ik voel me net een wild beest.

Ik kijk Robyn aan en ze gooit haar armen in de lucht. 'Ik zeg niks, als je me maar niet in elkaar slaat.' mompelt ze.

Ik kniel weer bij Niall neer en help hem overeind. 'Sta op.' fluister ik en help hem omhoog. Ik negeer de pijn in mijn voet en loop samen met hem, zo ver hij kan lopen, naar de fietsen.

'Kan je achterop blijven zitten?' vraag ik aan hem en hij knikt. Ik haal zijn fiets uit het rek en fiets met de enorm brandende sneeën in mijn voet naar Nialls huis.