The Memories Of Us

45

Chapter 45: Worth it.

Athena

I blinked twice dahil baka namamalik mata lang ako, gaya ng nakakagawian ko tuwing maglalakad ako akala ko nasa harapan ko siya 'yon pala ilusyon ko lang 'yon. Pero hindi eh! Nagsalita siya!

Tinitigan ko lang siyang mabuti. "You know that I can't read your mind."

Tila natauhan ako sa sinabi niya. "A-Anong ginagawa mo dito?" Nauutal na tanong ko.

"Business meeting and to look for you?" Patanong na sagot nito.

"Look for me? Teka. Pwede tagalog muna? Bakit? Bakit mo ako hinahanap?" Nagtatakang tanong ko. "Sa pagkakatanda ko, itinaboy mo ako palayo sayo." Pakiramdam ko ay muling binunuksan ang hiwang matagal ko nang pinaghihilom.

"At 'yon ang matinding pinagsisisihan ko." Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya napuno ng kalungkutan ang mga mata niya at napatingin kay Tyller. "Hindi ko alam na may anak ka na pala. Siguro nga huli na ang lahat. Pasensya ka na."

Huminga muna ako ng malalim at humarap sa anak ko. "Tyrell, would you mind if I talk to him for a while?"

Tyrell looked at him intently then turned his back. "Of course, Mom. I'll be sitting there."

Napangiti na lang ako dahil napaka responsable niyang bata. "Thank you, Sweetie."

"Your a great Mom." Wala sa sariling napatingin ako sa kanya habang siya ay sinusundan ng tingin si Tyrell. "As I was saying, Congratulations."

"Travis.." pagtawag ko sa pangalan niya. Ibinalik niya sa akin ang mga tingin niya. "It's paradox you see, you were the best that ever happen to me, yet the worst. How utterly confusing that may be?" I said as I shook my head sidewards.

He sighed as he stared at me intently. "I hate that feeling when you see or know something that makes your heart literally sinks, but you have to stand right here and pretend that you don't care at all." I saw his tear fell.

"Travis naman eh! Matapos ng tatlong taon! Ipinagtabuyan mo ako noon. Travis sinabi mong hindi mo na ako mahal. Tapos ngayon heto ka, sasabihin mong hinahanap mo ako. Damn it! Ano bang gusto mong mangyari ha?"

Hindi siya sumagot at nakipag titigan lang sa akin. "Tell me, what keeps you up at night?"

He's the only one who ask me this kind of questions. He will ask me what am I thinking. Deep talks.

"The pain of what happened. What about you?"

"The regrets of never will."

Gustong bumagsak ng luha ko, gustong gusto kong umiyak pero ayokong makita ng anak ko 'yon. Ayoko. "Why are you doing this Travis? Hindi pa ba sapat 'yong sakit ng nakaraan?"

Hindi niya pinansin ang tanong ko. "Do you still remember the day when we go to small bookstore. You lead me to the sections of all your favourite books, and explain the plots. You are excited, and I am just as happy because you're sharing a part of yourself with me."

Natameme ako sa sinabi niya, highschool pa kami nung pumupunta kami sa isang small bookstore. Nag iwas ako ng tingin dahil sa mga sinabi niya. "Ano ba talagang pakay mo?" Cold na tanong ko.

"To explain everything, to tell you the truth, they gave me the permission to talk. Will you hear me out?" He pleaded.

"What truth?" Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.