Θα Μ'αγαπας ο Κοσμος να Χαλάσει;

8-Αντωνης:«Κρίση ήταν αυτό;»

«Πολύ γλυκια κοπέλα η Ιζαμπέλα»λέει ο μπαμπάς μου.
Δεν απαντάω.Ξερω που το πάει.
«Όχι σαν και αυτές που βγαίνεις...»λέει σιγά
«Καληνύχτα μπαμπά»λέω και πάω στο δωμάτιο μου.
Βγάζω τα ρούχα και ξαπλώνω.

«Κοίταζες αλλά δεν εβλεπες»

Μου φενεται περίεργο πως είναι στο σχολείο μου από το νήπιο και εγώ δεν την θυμάμαι καθόλου.Συνηθως θηλυκό δεν μου ξεφεύγει εμένα.Αν και η συγκεκριμένη δεν είναι σαν τις άλλες.Ουτε το όνομα της δεν είναι σαν τις άλλες.

Ιζαμπέλα...
Περίεργο...

Το βιβλίο!
Σηκώνομαι και βρίσκω το βιβλιο που μου έδωσε.Ξαπλωνω πάλι.

Ας το διαβάσω.Δεν έχω και τίποτα καλύτερο ν κάνω..

Το πρωί ξύπνησα με το βιβλίο στα χέρια μου.Με πήρε ο ύπνος διαβάζοντας μάλλον.Περιεργο για μένα.Ηταν ωραίο βιβλίο όμως.Με πόλεμο ακριβώς όπως μαρεσει...

Έβαλα εμα τζιν και μόλις άκουσα κόρνα κατάλαβα ότι τα παιδιά είναι έξω και με περιμένουν.

«Καλημέρα ηλιαχτίδα»λέει ο Μάριος.
«Καλημέρα πριγκίπισσα»του λέω

Μπαίνω μάσα και βάλανε μουσική.
«Πως πάει το διάβασμα για τις εξετάσεις;»με ρωτάει η Σοφία.
«Χάλια»λέω
«Μήπως να σκεφτείς για ιδιαίτερα η να σε βοήθησει κανένα παιδί από το σχολείο...»μου λέει.
«Δεν ξέρω...μου πέρασε από το μυαλό αλλά...»λέω
«Τι αλλά;»
«Εεεε Μωρε δεν είναι για μένα αυτά...»λέω
«Καλά όταν θα σου κόψουν την υποτροφία μιλάμε...»

Δεν θέλω να πάω σε άλλο σχολείο και να αφήσω τα παιδιά.

Είχαμε γυμναστική.Αφου έβαλε την φορμα(ναι φοράμε ρούχα συγκεκριμένα σε αυτό το σχολείο.Φορμα μπλούζα και φούστα μπλούζα τα κορίτσια),πήγα με τα αγόρια γιατί θα παίζαμε μπάσκετ.

Τα κορίτσια απέναντι παίζανε βόλεϊ.Καθως έβλεπα τα κορίτσια να δω αν έχουμε κανένα νέο αίμα βλέπω την Ιζαμπέλα.Δεν το έχει και πολύ με το βόλεϊ.Εχει όμως ωραία πόδια.Δεν της το είχα...

Και μετά από λίγο που παίξαμε και ίδρωσα,κάναμε ένα διάλειμμα και εσκειψα να δέσω τα κορδόνια μου,μου έρχεται μια μπάλα στο κεφάλι.

«ΑΟΥΤΣ»λέω
Τι έγινε τώρα;Ποιος το έκανε αυτό;
Βλέπω να τρέχουν προς τα εμένα.
«Χίλια συγνώμη.Δεν το ήθελα»λέει.Ηταν η Ιζαμπέλα.
«Πρόσεχε λίγο κοπέλα μου»λέω.
«Συγνώμη.Πονας;»μου λέει και ερχετε κοντά η δασκάλα της γυμναστικής.
«Είσαι καλά Αντώνη»λεει
«Όχι κυρία!Με χτύπησε πολλή δυνατά και ζαλίζομαι»
Δεν με χτύπησε δυνατά.Ποση δύναμη να έχει ένα κοριτσάκι μικροκαμωμένο και ολας.Το είπα μπας και γλείτωσω την γυμναστική.
«Δεν το ήθελα.Χιλια συγνώμη»λέει και νομίζω θα κλάψει.
«Ιζαμπέλα πήγαινε τον στο ιατρείο σε παρακαλώ να τον κοιτάξει η νοσοκόμα»λέει.

ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!
Βλακεία έκανα...

«Όχι κυρία δεν χρειαζετε.Ειμαι καλητερα»
«Τον πάω εγώ κυρία.»λέει η Ιζαμπέλα.
Τέλεια!
«Έλα στηρίξου πάνω μου»λέει.Πολυ πατριωτικά το πήρε.
Με κρατάει από την μέση.
ΘΕΕ ΜΟΥ!!
Λες και θα γεννήσω κάνει.

«Εντάξει είμαι»λέω
«Έλα πάμε.»λέει
Στο διάδρομο δεν είχε κόσμο.Ειχαν μάθημα.
«Χίλια συγνώμη.Το είπα στην δασκάλα μην με βάλει να κάνω καρφί αλλά αυτή με έβαλε!Δεν το έχω με την γυμναστική...»είπε
Πρώτη φορά την ακούσα να μιλάει τόσο πόλη.
«Το κατάλαβα ότι δεν το έχεις!»λέω και κοιτάει κάτω.
Νομίζω νιώθει χάλια.
«Δεν έγινε και τίποτα.Μην ανχωνεσε»λέω.
Την βλέπω να αναπνέει δύσκολα.
«Είσαι καλά;»λέω
Δεν απαντάει.Βγαζει από την τσάντα της κάτι και το βάζει στο στόμα.
«1,2,3,4,5,6,7,8,9,10»λέει σιγανά καί μετά από λίγο το βάζει στην τσάντα της.
«Όλα καλά;»ρωτάω
«Ναι.Παμε στην νοσοκόμα»λέει
«Πάμε.Αλλα για ποιον θα πάμε;Για μένα η για σένα»με κοιτάει σαν να θέλει κάτι προσβλητικό να πει και μετά το καταπίνει.
«Για σένα»λέει τελικά.Ημουν σίγουρος ότι ήθελε κάτι άλλο να πει.
«Κρίση ήταν αυτό;»την ρωτάω.Τι;Είμαι περίεργος.
«Ναι.Ελα φτάσαμε.»λέει
«Μπες.Θα σε περιμένω εδώ»
«Δεν χρειαζετε.Φυγε.Καλα θα είμαι»της λέω.Ουτε μπειμπι σίτερ να είχα...