Θα Μ'αγαπας ο Κοσμος να Χαλάσει;

31-Ιζαμπελα: Βλεπω τον Αντώνη με την Ερμιονη να φιλιούνται.....

Έφυγε απότομα.Μηπως έχει κανένα ραντεβού.

Αφού μάζεψα την κουζίνα και μίλησα με τον Στέλιο,ξάπλωσα γιατί ήδη πήγε αργά και ήμουν πτώμα.

Συνηδιτοποιησα ότι σήμερα ήταν πρώτη φορά που εγώ και ο Αντώνης κάναμε πραγματική συζήτηση!
Με λέξεις!
Για σοβαρά πραγματα!

Αφού έγινε και αυτό,όλα τα περιμένω!
Κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι άλλο γι αυτόν,κάτι που αλλάζει τα δεδομένα και αυτά που πειστευα.Ναι έχει κάποια θέματα αλλά μάλλον έτσι θα είναι όλοι που χάνουν μικροί την μαμά τους.Περασε δύσκολα και πάλι προσπαθει.Αυτο είναι κάτι έτσι;

Το επόμενο πρωί είχαμε γυμναστική,και όχι μόνο δεν μου μίλησε αλλά δεν με κοίταξε και ολας.Μαλλον θα είναι γιατί δεν θέλει ο κόσμος να μας δει να μιλάμε.Το συνήθισα πλέον....

Όλη μερά δεν μου μίλησε.Δεν που είπε ούτε για μάθημα ούτε τίποτα.Μηπως έχει δουλειά σημερα και δεν μπορεί...

Άρα το απόγευμα μου ήταν ήσυχο.Πηρα ένα βιβλίο και καθόμουν έξω στην κούνια και διάβαζα.
«Πρίγκιπεσα»μου λέει ο μπαμπάς καθώς με πλησιαζει.
«Γεια σου μπαμπάκα»του λέω
«Θέλω μια χάρη.Μπορεις να πας αυτά τα χαρτιά στον μπαμπά του Αντώνη.Ειναι για έναν ασθενή του»
«Εντάξει»λέω και γράφω την διεύθυνση του στο κινητό και ξεκιναω με το κατσαριδακι μου.
Όταν φτάνω χτυπάω και μου ανοίγει ο μπαμπάς του.
«Γεια σου κοπέλα μου.Τι κανείς;»με ρωτάει «καλά.Εσεις;Σας έφερα τα χαρτιά.»
«Ναι με πήρε ο μπαμπάς σου.Σε ευχαριστώ παρά πολύ»μου λέει
«Παρακαλώ»λέω.Ηθελα να ρωτήσω....
«Ο Αντώνης μέσα είναι;»
«Όχι.Εχει βγει»λέει.
Λογικό τι νόμιζες;Δεν είναι σαν και εσένα....
«Εντάξει.Φευγω τότε.Καληνυχτα»
«Καληνυχτα γλυκιά μου»μου λέει και ξεκιναω να φυγω αλλά βλέπω ένα αμάξι σταματάει μπροστά από την πόρτα.Βλεπω τον Αντώνη με την Ερμιονη να φιλιούνται.....

Για αυτό....
Ήταν απασχολημένος.....
Θέλω να φυγω....
Αλλά δεν το εκανα.
Έμεινα εκει στο σκοτάδι να τους κοιταω.
Εκανα κάτι κακό;Πιθανότατα!
Αλλά σαν τα πόδια μου να μην με υπακουνε....

Σταματάνε τα φιλία.Και αυτός βγαίνει έξω,και αυτή φεύγει.
Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να φυγω.
Ξεκιναω να περπατάω γρήγορα και ακούω να με φωνάζει.Δεν σταματάω,συνεχίζω το δρόμο μου.
«Ιζαμπέλα!»λέει πάλι
«Εεεεει!»λέει και με πιάνει από το μπράτσο και με γυρνάει.
«Σου μιλάω....»μου λέει
«Δεν...σε άκουσα...»λέω
«Μια χαρά με άκουσες!Τι κανείς εδώ;»με ρωτάει
«Έφερα κάτι χαρτιά στον μπαμπά σου...»του λέω
«Αααα»λέει
«Φεύγω τώρα»λέω και πάω να φυγω και με πιάνει πάλι από το μπράτσο.
«Τι εχεις Ιζαμπέλα;»με ρωτάει
«Τίποτα.Απλα είναι αργά....»λέω
«Είναι οχτώ!»λέει «Τι συμβαίνει;»
Και είπα στον εαυτό μου οτι δεν θα απαντήσω.
Αλλά δεν μπορούσα.
«Τι εχεις μαζί μου Αντώνη;Σου εκανα τιποτα;Γιατί με αποφεύγεις όλη μέρα και δεν ξέρω τι εκανα....»λέω
Δεν μου απαντάει.
«Οκ.Καταλαβα!»λέω και φεύγω αλλά με σταματάει με τα λόγια του αυτή την φορά.
«Μου είπες ψέμματα Ιζαμπέλα...»λέει

Τι;;;;
Ποτέ δεν έγινε αυτό!!!
Ποτέ δεν είπα ψέμματα!!