Deception ❃ Taekook

14| Hazır Değilim

İyi okumalar💙

Yazar

Taehyung, Jungkook'un evden çıkmasından kısa bir süre sonra yaşadıkları kavganın gerçekliğini kavrayabilmişti. Bir eli acıyla sızlamaya başlayan sol göğsünü tutuyordu ve gözlerindeki yaşlar daha beter akmaya başlamıştı.

''Beni bıraktı..'' diye fısıldamıştı.

''Aman Tanrı'm beni b-bıraktı!''

Telaşla odasında dört dönüyordu. Jungkook'un o sinirle nereye gideceği hakkında pek bir fikri yoktu ve bu durum onu endişelendiriyordu.

Dün gece kokusunun sindiği yatağına doğru ilerlemiş ve oturmuştu. Buram buram Jungkook kokan yastığı almış burnuna götürmüştü. Derince içine çekmişti kokusunu. Sanki daha fazla mümkün olabilirmiş gibi daha çok ağlamıştı.

''Asıl güzel kokan sensin, Jungkook..''

''Neredesin şimdi?''

Eline telefonunu almış, sevdiği çocuğun numarasını tuşlamıştı. Aklında Jungkook'un ona söylediği sözler vardı..

"Son vermeliyiz bu terbiyesizliğe."

"Bu terbiyesizlik olmamalı."

''Lanet olsun! Bu terbiyesizlik falan değil!'' diye bağırdı Taehyung. ''Aç şu telefonu lütfen..''

Açılmayan telefon yüzünden daha da telaşlanmış ne yapacağını şaşırmıştı. Eli telefonun mesaj bölümüne gitmiş ve titrek ellerle birkaç şey yazmıştı.

Jungkook'a

"Nefes alamıyorum.."
"Ne olur geri gel..."

Elleri hala titremeye devam ediyordu. Alnına gelen saçları eliyle arkaya itti ve son birkaç kelime daha gönderdi.

Jungkook'a

"Yağmur tanem?"
"Lütfen mesajlarıma cevap ver.."
"Ölmek istiyor gibi hissediyorum.."

Bazen insanın seni seviyorum demeye bile yüzü olmazdı yaptıklarından dolayı. Hatta bazen özür dilemeye bile. Belki de çok bağlanmamalıydı insan birine, her tartışma da böyle acı çekecekse kesinlikle bağlanmamalıydı.

"Dayanamıyorum,Tanrım.. Ne olur nefesimi bana geri ver..." diye sızlanmıştı, Taehyung.

Kimi aramalıydı. Kafayı yemek üzereydi. Belki de insanlar o aşktan kafayı yediğinde aşkını değil de onun deliliğini göreceklerdi.

Umrunda mıydı peki?

Asla.. Sadece Jungkook görse yeterdi onun için..

"Ama şu an o yok.."

Odasında dört dönmeye devam ediyordu. Ne gelen giden vardı ne de herhangi bir telefon. Kan çanağı olmuş kırmızı gözlerini, ağrıdan çatlamak üzere olan başı yüzünden sıkıca kapamış ve zar zor ağlamasını durdurarak iç çekişlerle yorganının altına girmişti.

''Biraz uyuyayım.. O uyandığım zaman burada olacak..'' Sarılmıştı yorganına bir daha. ''Sakinleşmiş olacak. Beni de alacak kollarının arasına. Özürümü de tam o an dileyeceğim..'' diye devam etmişti. ''Kalbi tam kalbimde olacak, belki de dudakları da boynumda..''

Gözleri tekrar dolmaya başlamış ve ağzından hıçkırıklar kaçmaya başlamıştı. ''Hem belki ellerim ensesini keşfe çıkar.. Hem o bundan çok hoşlanıyor.''

O an telefonunun sesi yankılanmıştı odada. Taehyung duyduğu melodi sesiyle ayağa kalkmış hızlıca telefona koşmuştu. ''Jungkook?"

''Beni arama.." demişti Jungkook. "Mesajda atma! Kapatıyorum.''