Stalker (Justin Bieber story)

-

Justin? De dokter legt zijn hand op mijn schouder en ik kijk op, ze is op de kamer, je mag naar haar toe. Ik knik en loop achter hem aan. Ze is er slecht aan toe zegt de dokter, we houden haar in slaap zodat ze niet te veel pijn lijdt. Ik blijf in de deuropening staan en neem Alicia in me op, ze ligt roerloos in het bed, omringd door witte lakens, en haar gezicht is bijna net zo wit. Haar armen zijn blauw, haar gezicht zit onder de schrammen en blauwe plekken, en ik hoef niet te weten wat er onder dat verband zit, hetzelfde geldt voor haar lichaam onder de lakens. Ik loop langzaam de kamer in en ga op de stoel zitten naast haar bed. Ik pak haar hand en knijp er zacht in, maar geen reactie. Het voelt alsof er iets van me weggenomen is. Ik had gezegt dat het nooit zover zou komen, en kijk waar ik nu zit. Ze had niemand, niemand die haar kon beschermen tegen alle klappen die ze kreeg, ik was weg. Ik zei dat ik haar zou beschermen maar ik was er niet, ze stond er alleen voor. Er rolt een traan langs mijn wang naar beneden. Ik voel me alleen, ook al heb ik zoveel mensen om me heen, ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, dat ik er alleen voor sta, dat ze me niet accepteren. Ik voel me een klein jongetje die niet wordt geaccepteerd in de klas omdat hij anders is. Ik wou dat ik wist wie ik kan vertrouwen, ik wou dat mensen me accepteerden zoals ik ben, dat ze zien dat ik leer van mijn fouten die ik heb gemaakt, maar dat doen ze niet. Ze lachen erom, ze vinden me een enorme klootzak en een slecht voorbeeld, ze lachen als iemand vertelt dat ze een belieber is, dat ze van me houdt. Ze lachen omdat ze vinden dat ik geen leven verdien, ze doen er alles aan om me slecht te laten lijken, zodat meer mensen me verlaten, zodat ik er straks alleen voor sta, en ergens denk ik dat het ze gaat lukken, dat ze alles en iedereen van me afpakken, ik ben mezelf al verloren, een lange tijd geleden. Als ik Alicia nu kwijt raak, ben ik alles kwijt. Zij is de enige die me laat voelen wat het is om gelukkig te zijn, zij laat me voelen dat ik niet alleen ben, en laat me lachen. Ik knipper een paar keer zodat ik niet meer wazig zie door de tranen en kijk naar Alicia. Ze ligt erbij alsof ze niet meer terug komt, dat ze de wereld heeft verlaten. En ik zou het haar niet verwijten, ze heeft niks meer. Iedereen heeft haar verlaten, en zelfs ik was er niet. Wat moet ze wel niet van me denken. De deur gaat open en ik kijk meteen op, een verpleegster staat in de deuropening, controle zegt ze en loopt naar het bed. Ik knik en ga voor het raam staan. Verdriet door mijn hele lichaam en tranen over mijn wangen.