Stalker (Justin Bieber story)

-

Omdat jullie zo lang moesten wachten & ik morgen op vakantie ga tot vrijdag is hier nog een update. love you x

------------------------

Het is een regenachtig dag. Druppels vallen uit de lucht. In de auto spiegel zie ik mijn spiegelbeeld. Ogen rood van het huilen en mijn schouders hangen naar beneden. Daar sta ik dan, ik pak. Ik sla mijn ogen neer en loop achter de mensen aan. Correctie. De mensen lopen achter mij aan. Ik loop het gebouw in en kijk op. Daar staat het. De kist met haar erin. Ik ga op de voorste rij zitten en staar naar de foto die op een tafel staat. Bloemen en kaarsjes erom heen. Ik sluit mijn ogen en luister naar het gesnik om me heen. Ik kijk om me heen en zie hém staan in een hoekje. Een lach op zijn gezicht. Ik ontmoet mijn moeders ogen die bezorgd staan en mijn kant op kijken. Maar ik kijk snel de andere kant op. Ik wil geen medelijden. Het is mijn schuld. Ik moest niet achter haar aan gaan, niet naar haar huis gaan om mijn excuses aan te bieden. Ik kijk links van me. Haar ouders zitten daar arm in arm. Wat is erger dan horen dat je 'vermiste' kind opzoek was naar haar ouders en toen is vermoord? Is ze vermoord? Ik weet het niet. Ze heeft het in ieder geval niet overleefd. Mijn ogen staan weer vol met tranen en er ontsnapt er één die over mijn wang rolt. Ik veeg hem niet weg. Een leeg gevoel in mijn borst, alsof mijn hart eruit is geprikt met een mes en toen aan stukken is gesneden. De momenten dat ik thuis kom en er is niemand. Zij is er niet om hallo te zeggen, te vragen hoe mijn dag was en om me op te vrolijken. Ik luister naar de persoon die praat. "Olivia was een meisje die veel van dansen hielt." Fout. Olivia haatte dansen, ze hielt van lezen, muziek luisteren en tekenen. Ik heb zin om weg te rennen, haar achterna gaan om haar te kunnen zien als een engel, met die mooie witte vleugels. Ik sta op. Mijn beurt. Ik zeg niks maar ga achter de piano zitten en speel baby. Haar favoriete liedje op de piano. Ik heb hem haar geleerd. Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik de toetsen indruk. Bij elke toets zie ik Olivia voor me, de mooie vrolijke Olivia. Ik blijf zitten als ik klaar ben en kijk naar de kist die met bloemen is bedekt. Maar ik kan haar zien. Haar neus, haar handen, haar gesloten ogen en haar mooie lippen. Ik zie elk stukje en sta op. Ik loop naar de kist en blijf staan. "Ik hou van je, ik kom eraan." En met die woorden loop ik weg. Niet naar mijn plek, maar weg uit het gebouw, weg van alle mensen en weg van alle pijn.