Stalker (Justin Bieber story)

-

3 weken later

Olivia's pov

"Ik ga je missen!" Ik sla mijn armen om Lynn heen. We hebben het allemaal uitgepraat en toen we eindelijk weer lol hadden merkte ik hoeveel ik haar had gemist. Ik heb besloten om langer in Sydney te blijven zodat ik tijd door kan brengen met mijn familie. Nadat ik Lynn los heb gelaten draai ik me om naar Justin. Hij heeft tranen in zijn ogen en ik trek hem in mijn armen. "Ik hou van je " Ik zoen hem en na een tijdje laat ik hem los. "Niks doms doen hé baby?" Ik schud mijn hoofd en laat Justins handen los. "Ik zal snel komen, ik beloof het." Justin glimlacht. "Daar hou ik je aan, ik bel je!" Ze stappen de auto in en ik zwaai tot de taxi zo klein is als een stipje. "Kom lieverd." Mijn moeder slaat haar arm om me heen en we lopen naar binnen. Mijn familie. Het voelt goed om weer bij de mensen te zijn die zoveel van je houden. Mijn vader was op zakenreis naar Beijing, maar toen mijn moeder hem belde is hij gelijk op het vliegtuig gestapt om hier te zijn. Mijn oma is een schatje, ik herinner haar nog toen ik 4 jaar was. Maar het raarste moment was toen ik mijn broertje zag. Toen ik vermist werd is mijn moeder weer zwanger geraakt en is bevallen van een zoon, Mike. Mijn broertje is 15 en ik heb hem nog niet veel gezien, maar hij is geweldig. Justin en ik hebben besloten om wat tijd van elkaar los te besteden omdat we elkaar zoveel zagen. Hij moet zijn leven weer oppakken in Los Angeles sinds Scooter opgepakt is voor zijn daden en Justin nu opzoek moet naar een nieuwe manager. En ik, ik wou gewoon hier zijn, bij mijn familie en de tijd inhalen die we gemist hebben.

"Ben je klaar?" Mike zit aan de keukentafel. Ik zou hem naar school brengen, dat had ik hem beloofd. En na school zouden we iets leuks gaan doen om elkaar beter te leren kennen. "Ik ben klaar." Hij pakt zijn tas van de grond en ik pak de sleutels van tafel. "Ben zo terug!" Roep ik en loop naar buiten. Ik rij naar de school van Mike waar zijn vrienden al staan te wachten. "Ga je hier ook naar school? Als je weer naar school gaat." Ik haal mijn schouders op. Ik heb nog niet besloten of ik hier in Sydney blijf, of weer terug ga naar Los Angeles. Hier is mijn familie, maar ik heb mijn hele leven in LA gewoond. "Ik weet het niet." Mike knikt. "Ik zie je na school wel weer." Ik knik en hij stapt de auto uit. Zijn vrienden komen meteen naar hem toe en ik sluit mijn ogen. Ik wou dat ik dat had, vrienden die op je staan te wachten tot je er bent, je steunen en je niet alleen laten. Ik heb dat nog nooit gehad. Een kort klopje op het raam haalt mij uit mijn gedachtes en ik kijk op. Een jongen staat naast de auto en ik draai het raampje naar beneden. "Hi, jij bent Olivia toch? Dat meisje die vermist werd?" Ik knik, "Als ik hier 'Olivia het vermiste meisje' wordt genoemd, ja dat ben ik." De jongen lacht, "Ik heb respect voor je, wat je allemaal is overkomen en je het hebt verteld." Oh had ik dat nog niet verteld? Ik heb mijn verhaal verteld voor een tv show en op dit moment wordt er een documentaire gemaakt over mijn leven. "Mijn naam is Dylan." Hij steekt zijn hand uit en ik schud hem vriendelijk. "Leuk je te ontmoeten, Dylan. Maar ik moet er weer vandoor, ze wachten op me." Dylan lacht. "Hé ik zie je nog wel!" Hij zwaait en loopt weg. Ik lach zacht en rij dat richting huis.