Stalker (Justin Bieber story)

-

[Rosalie's pov]

"Zouden jullie mij alleen kunnen laten met haar?" Ik kijk op en iedereen knikt. Justin legt zijn hand op mijn schouder voordat hij de deur achter zich dicht trekt. Ik kijk weer naar mijn meisje. Haar handen liggen naast haar op het bed. Haar ogen gesloten. Ik pak haar hand vast en sluit mijn ogen.

"Weetje nog toen je 3 werd en je je eerste fiets kreeg? Je ging er gelijk op om te fietsen maar je viel na 2 seconden al en krijsde alles bij elkaar." Ik lach zacht. "Je dacht altijd dat je alles al kon, je wou niks leren. Je wou het gelijk kunnen, het zou me niks verbazen als het nu nog steeds zo is." Een steek gaat door mijn borst als ik denk aan al die tijd dat ik haar niet heb kunnen zien. "Het eerste moment dat ik je in mijn armen legde, dat was het mooiste moment van mijn leven. Ik wist niet dat het zo kort zou duren dat ik naar je gezicht kon kijken, met je kon lachen en van je kon genieten. Ik was zo gelukkig, ik kon niks anders dan lachen als ik je zag." Ik open mijn ogen om naar haar te kunnen kijken. "Ik heb het niet opgegeven weet je? Ik heb je gezocht sinds de eerste dag dat je meegenomen was. Ik dacht eerst dat je uit de winkel was gelopen, zoals je wel vaker deed. Ik was zo boos op je en als ik je zou vinden zou ik boos tegen je gaan doen. Maar toen niemand je had gezien en de politie de hele omgeving af had gezocht, wist ik dat het goed mis was. Ik heb overal posters opgehangen, gezorgd dat het op tv kwam, de radio, de krant. Overal en alles. Ik had de moed nog niet opgegeven toen je vrienden voor de deur stonden. Maar het ging langzaam weg. Ik dacht dat ik je nooit weer zou zien." Ik knijp in haar hand en sluit mijn ogen weer. "Het spijt me zo erg Olivia, dat ik er niet voor je kon zijn. Ik was er niet toen je je diploma had gehaald, ik was er niet op je eerste schooldag van de middelbare. Ik was er niet om te horen hoe je eerste kus was, of om je te troosten als je liefdesverdriet had. Ik was er niet toen je zo veel pijn had. Ik was er niet voor je en dat spijt me zo erg." De tranen stromen over mijn wangen. "Ik haat mezelf, omdat ik dacht dat je weg was gelopen, ik dacht dat je niet van me hield. Toen ze me vertelden dat je ontvoerd was haatte ik mezelf nog meer, omdat ik zo over je dacht. Ik was zo bang Olivia, zo bang dat ik je nooit weer zou zien en nu lig je hier en kan ik je zien met eigen ogen. Je leeft, je ademt. En je ligt hier misschien in het ziekenhuis en hoord misschien geen woord van wat ik zeg, maar ik hou zo veel van je. Ik laat je niet meer alleen Ik kan niet zonder je. De afgelopen jaren is mijn hart langzaam afgebrokkeld, maar vandaag zijn alle stukjes weer op zijn plaats gezet. Je zult hopelijk nooit voelen hoe ik me deze jaren heb gevoeld, maar ik moet je vertellen dat het gevoel van vandaag het beste gevoel ooit is. Ga alsjeblieft nooit meer weg. Ik heb je nodig. We moeten deze jaren inhalen, leuke momenten beleven. Lachen, huilen. Ik hou van je Olivia, met heel mijn hart." Ik zie wazig door alle tranen. Maar ik weet zeker dat ik dit goed zag. Olivia knippert met haar ogen en haar hand beweegd in mijn hand. Haar schorre stem klinkt door de kamer en nog meer tranen stromen over mijn wangen. "Mam?"

HI!

Mijn nieuwe boek "Unknown Murder" staat nu op Wattpad! Xx