Stalker (Justin Bieber story)

-

Aan elk verhaal komt een einde, of het nou een goed of slecht einde is. -

---

"J Justin?" Ik kijk hem met grote ogen aan en veeg snel de tranen weg, maar hij heeft ze al gezien. "Huil je?" Nee natuurlijk huil ik niet, er zat gewoon wat in mijn oog, proef de sarcasme. "Mag ik binnenkomen?" Ik stap opzij zodat hij erlangs kan en ik gooi de deur achter me dicht. De film draait nog steeds maar ik druk de tv uit en draai me om. "Wat wou je zeggen?" Justin kijkt om zich heen, "zullen we even gaan zitten?" Hij lijkt zenuwachtig. Ik haal mijn schouders op en ga in de stoel zitten. Ik kijk naar buiten en wacht tot hij iets zegt. Maar er hangt een gespannen sfeer en niemand zegt iets. De tijd tikt langzaam voorbij. "Het spijt me dat ik niks van me heb laten horen." Eindelijk onderbreekt hij de stilte en ik kijk op. "Je hebt me nooit gebeld, of gesmst." Zeg ik zacht en hij kijkt naar zijn handen, maar niet veel later kijkt hij weer op. "Jij hebt ook niet gebeld." Ik lach zacht, "Ik? Niet gebeld? Oh my god Justin, moet ik altijd het gesprek beginnen? Als ik niet begon, kwam er ook geen gesprek. Ik dacht dat als ik misschien eens zou stoppen, dat jíj een keer zou bellen, maar nee." Weer een stilte. Ik wil zo veel vragen stellen, maar ik ben zó boos dat ik niet eens aardig wil zijn. "En al die meisjes? Waren dat 'tussendoortjes' omdat je niet zonder kan?" Hij kijkt op. "Ik? Kijk eens naar jezelf! Met die Dylan gast." Duidelijk dat we boos op elkaar zijn. "Dylan?! Dylan is gewoon een vriend, of kan ik geen vrienden hebben?" Justin begint te lachen. "En ik kan duidelijk geen vriendinnen hebben!" Ik kijk hem met vol ongeloof aan. Hij was met Selena gezien, zijn ex! "En Selena dan? Dat was geen 'gewone' vriendin, hoe klef jullie deden, dat doen vrienden niet." Hij blijft stil en kijkt me aan. Ik veeg de tranen die inmiddels weer over mijn wangen lopen weer weg en staar naar buiten. "Het spijt me Olivia, zo erg van alles wat ik heb gedaan. Het is niet jouw schuld, helemaal niks is jouw schuld. Ik had je gewoon moeten bellen en niet moeten denken dat je met die Dylan gast was en ik dan maar met Selena ging, maar ik zweer dat ik niks met haar heb gedaan, echt niks! Het spijt me zo erg." Er rolt een traan over zijn wang en hij kijkt naar zijn handen. "Misschien is het beter dat we vrienden zijn?" Zeg ik zacht. Misschien is dat beter. Ik bedoel, we zien elkaar amper en is dit gewoon het beste. Misschien was de liefde niet voor ons bedoelt, maar gewoon vriendschap. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij kijkt op en ik pak zijn handen. "We kunnen vrienden blijven, misschien was de liefde gewoon niet voor ons bedoeld, we hebben zo veel meegemaakt en dit is gewoon beter." Justin knikt en ik trek hem in een knuffel.