Stalker (Justin Bieber story)

-

De tijd gaat langzaam en ik begin steeds meer te twijfelen of ze nog wel wakker wordt. De dokter zei gister dat het slaapmiddel al een paar dagen geleden uitgewerkt was en ze toch echt wakker moest worden. Ik loop rondjes door de kamer heen, bel met mensen en kijk vooral of Olivia wakker is. Zonder resultaat. Ik zucht en besluit om even naar buiten te gaan. Ik pak mijn jas van de stoel en loop de gang op, ik ga even naar buiten zeg ik tegen een verpleegster en loop naar buiten. Het regent zacht maar dat kan me niks schelen. Ze ligt er nu al een week, een week lang. Zonder enige beweging of teken van leven. Alles wat laat zien dat ze leeft is de hartslag die op het apparaat aangeven wordt, en dat ze ademt. Ik ga op een bankje zitten en staar voor me uit. Wat gaat er gebeuren met Jenny? Dat is de vraag die nog steeds door mijn hoofd spookt. Mijn mobiel gaat over maar ik neem niet op, ik hoor Olivia haar stem in mijn hoofd.

'Je kan me niet meer pijn doen, dan zij ooit heeft gedaan.'

Ik trek mijn benen op en de tranen stromen over mijn wangen. Ik hield me sterk, niemand kon zien dat ik verdriet had, en pijn. Die blik in haar ogen toen ze me aankeek, zoveel pijn en verdriet. 7 dagen geleden dat ik haar stem hoorde en haar ogen zag, 7 dagen geleden dat alles nog goed was. Ik knipper een paar keer en zie wazig mensen in de verte. Ik zucht, kunnen ze me nooit met rust laten?! Ik sta op en loop richting de mensen, het moet wel want daar is de ingang. Justin! Justin! Wat doe je hier?! Rot op zeg ik en probeer door te lopen, Bieber! Waarom huil je?! LAAT ME MET RUST schreeuw ik en iedereen kijkt me met grote ogen aan, LAAT ME FUCKING MET RUST, ROT OP! Ik duw mensen aan de kant en ga er tussen door. Snel loop ik naar binnen en neem de trap naar boven. 'WAAR IS JUSTIN?!' Hoor ik iemand gillen, 'HAAL JUSTIN, IEMAND!' Ik blijf stokstijf staan, Olivia.