Stalker (Justin Bieber story)

-

We hebben aangifte gedaan, de politie alles verteld, alles gegeven en de sleutel van onze kamer gegeven van het hotel. Maar of ze iets konden doen wisten ze niet. Er was weinig bewijs, alleen wat berichtjes, een paar briefjes en de flesjes water. En nu sta ik hier voor een groot huis, met een zwembad. Justin vond dat ik vooral niet moest gaan stoppen met zoeken en hoe graag hij ook mee was gegaan, hij mag nog niet uit dat rottige ziekenhuis dus moet ik het alleen doen. En dan sta je hier, 4 dagen nadat we aangebeld hadden bij het eerste huis. Ik kijk om me heen, het huis staat in het bos. Er komt een jongen aan op een fiets die hij tegen een boom zet en brengt een krant naar de deur. Ik zag een foto, iets wat me heel bekend voor kwam. "Zou ik misschien een krant mogen?" Vraag ik aan de jongen, hij kijkt me raar aan maar geeft me toch een krant. Ik bedank hem en vouw de krant open, en dan zie ik de foto die me bekend voorkwam. Ik ben het zelf, nouja ik ben het niet zelf, eigenlijk wel, maar toen ik 4 was. De titel laat mijn hart stoppen.

Familie Scott geeft het op.

Familie Scott geeft de hoop langzaam op, hun nu 18 jarige dochter, Olivia Demi Scott is ontvoerd toen ze 4 jaar was, en nog steeds wordt ze vermist. De familie geeft de hoop langzaam op. 'We hebben overal gezocht.' aldus haar vader die er kapot van is. 'We hebben besloten om met het verlies akkoord te gaan en het een plekje proberen te geven.' Familie Scott neemt de tijd om het verlies van hun kleine Olivia te verwerken. 'Ze zijn er kapot van, al 14 jaar. Ze hebben nooit opgegeven, maar ik begrijp dat de hoop met de dag kleiner wordt, en ze het nu opgegeven hebben, ik denk dat het een goed moment is.' Zegt de buurvrouw van familie Scott die hen steunt bij het verlies van hun dochter. Onze gedachte gaan uit naar de familie.

De tranen stromen over mijn wangen. Ik moet ze vinden, nu. Ik ren naar de voordeur en bel aan. Maar helaas is dit ook niet het huis waar mijn ouders wonen. Ik loop teleurgesteld richting de weg als ik ineens een goed idee krijg. Ik loop weer naar het huis en bel weer aan. Dezelfde man doet open en ik steek de krant naar voren. "Weet u waar deze familie woont?" De man pakt de krant, "och meid, iedereen weet waar die familie woont, kaartjes en cadeautjes sturen ze er elke dag heen, die familie gaat kapot door het verlies van hun dochter." Zijn woorden doen pijn en als ik vraag waar ze wonen legt hij het me precies uit, de man is zelfs zo aardig en biedt aan om me heen te brengen, en dat aanbod sla ik niet af. Ik kijk naar buiten terwijl we de straat inrijden. "Stop hier maar" zeg ik. De man stopt en wijst een huis aan in de verte. "Bedankt voor de lift." De man glimlacht. "Geen probleem meid, sterkte. Die familie is er slecht aan toe." Ik stap de auto uit en loop naar het huis die de man had aan gewezen. De gordijnen zijn dicht. Ik haal diep adem en druk op de bel.