Stalker (Justin Bieber story)

Samen met Lynn loop ik de bioscoop uit, oh my god dat was echt de beste film ooit! Ik knik, ik ben het er mee eens, we zijn net naar The fault in our stars geweest en hij was super. Zeg gaan we gelijk naar huis of wil je nog even rond kijken? Ik kijk om me heen, het is 5 over 4 en niet druk. Laten we nog wat rondkijken zeg ik, ik wil niet naar huis. Daar staat weer een hopeloze ruzie te wachten die nog niet opgelost is en ik heb echt geen zin in gezeur, niet nu. Lynn praat de oren van mijn hoofd en ik luister maar wat, ik heb eigenlijk geen idee waar ze het over heeft maar knik af en toe zodat ze denkt dat ik luister. En dan bots ik keihard tegen iemand aan, mijn tas valt op de grond en er vallen spullen uit, ik moet dat stomme ding ook echt een keer dicht doen. Oh my god sorry zeg ik en buk om mijn spullen bij elkaar te pakken, de jongen denkt er precies zo over en bukt ook. Hij kijkt me niet eens aan als hij mij de spullen geeft en ik kijk hem pas recht in de ogen als we staan, zijn ogen zijn rood en er rolt een traan over zijn wang. Gaat het? Zeg ik, sorry als ik je pijn heb gedaan! De jongen schudt zijn hoofd, het is niet jouw schuld. En hij loopt langs me heen, thanks! Roep ik nog maar krijg geen reactie, gaat het echt wel goed met hem? Ali weet je wel wie dat was?! Lynn haalt me uit mijn gedachten, huh? Dat was Justin Bieber! Je botste tegen Justin fucking Bieber aan! Ik staar haar aan, moet ik achter hem aangaan? Niet omdat het dé Justin Bieber is, maar omdat hij huilde, straks gaat het helemaal niet goed. Ik kijk naar de ricting waar hij heen is gelopen maar de straat is leeg op een koppeltje na die hand in hand lopen. Gaat het wel? Lynn zwaait met haar hand voor mijn ogen, je staart nogal eng. Sorry zeg ik, uhm waar wil je heen? Lynn trekt me mee naar een nieuwe winkel die een paar dagen geleden is geopend. Ik staar uit het raam, ik voel me slecht, waarom huilde hij? Ik weet niet of het mijn schuld was, hij zei van niet maar hij kan ook liegen. Moest ik achter hem aan gaan? Mijn mobiel trilt en ik pak hem uit mijn tas, een berichtje van me moeder.

Mam; thuiskomen, nu

Meer staat er niet. Ze is duidelijk nog steeds woedend, en dat alleen maar omdat ik niet naar de winkel wou gister. Mijn ouders doen daar nogal moeilijk over. Uhm Lynn ik moet naar huis. Ik wacht niet op haa reactie maar loop de winkel uit richting huis, waar weer een oorlog staat te wachten.