BENİM DÜNYAM ( Tamamlandı )

Benim Dünyam 18.Bölüm

Merhaba arkadaşlar.Bu bölümü de beğenirsiniz inşallah diyerek herkese iyi okumalar:);):)

&&&

Hayat bazen insana tokat gibi çarpar kereme ise yıldırım gibi çarpmıştı. Keremin aşkı çok masumdu. Yaşadı şeyler ise çok acımasızdı.Ne zaman durmuştu.Ne de gerçekler yalan olmuştu. Her şey su gibi gün yüzüne çıkmıştı. Artık ne söyleyebilirlerdi ki sadece baka kaldılar.Rabia hanım duymamış gibi yaparak Keremi kolundan tutarak koltuğa oturturdu.

''iyi misin oğlum.''

''Bırak beni anne sen az önce ne dedin. Onu söyle...''

Rabia hanım biraz kekeleyerek ''Hi-hiç hiçbir şey söylemedim.''dedi.

Kerem ayağa kalkarak."Duydum her şeyi sen neler diyorsun öyle anne"derken öyle içten öyle can yakıcı söylemişti ki annesi orada eriyip yok olmak istedi. Şimdi ne yapması gerekiyordu. Her şeyi anlatsa mıydı. Yoksa yok mu saysaydı. Oda olmazdı ki! "En iyisi her şeyi söylemek" dedi.

"Sen gel buraya otur oğlum ben sana her şeyi anlatacağım.'' Rabia hanım ve Keremin amcası her ikisi de Keremin kolundan tutarak onu oturmasına yardım etti. Rabia hanım da yanına oturdu. Amcası ise ayakta durmayı tercih etti.Sırtını duvara yaslayarak gözlerini kapattı. Yılların birikimi onun biraz kamburlaştırmıştı.Ama yine kamburu fazla gözükmüyordu. Bunu da yaptığı spora borçluydu. Yaşına göre fit durması da cabasıydı.Gözlerini kapatırsa belki her şey biter diye bekledi.Bu acılara artık dayanamıyordu.Bunca zaman çok şey yaşamıştı.Ama Keremin yaşadıklarını artık kaldıramıyordu.

"Kerem bak canım oğlum sen benim bir tanemsin bunu biliyorsun. Senin için her şeyi yaparım keşke sende olan hastalık bende olsaydı. Ama maalesef oğlum bu nasıl bir şey bende gerçekten bilmiyorum.Tek bildiğim hayatını bir yalan üzere kurduğun."

Kerem o sırada hiçbir şey demiyordu.Gözlerini bile kırpmadan sadece annesini dinliyordu.Rabia hanım düşünmeye başladı.''Kurduğu bu hayatın tamamen hayal olduğunu nasıl anlatacağım.Arkadaşların gerçek değil, öyle insanlar yok, hatta öyle bir sevdiğinde yok tamamen bir hayal ürünü bunlar nasıl derim.'' diye düşünüyordu.Nereden başlaması gerektiğini bilmiyordu.Ne olacaksa artık olacaktı.Keremin bunları bilmesi gerekiyordu.Derin bir nefes aldı ve sözlerine başladı...

''Hatırlıyor musun oğlum o gün arkadaşlarını bize getirmiştin.''Kerem başını evet anlamında salladı.

''İşte o gün sen arkadaşlarınla geldin.Hatta beni arkadaşlarınla tanıştırdın. Ama ben o gün kimse görmedim.Ne arkadaşlarını ne de başka birini gördüm.Kimseler yoktu oğlum sadece boşluğa bakıyordum.O zaman anladım ki sen tamamen hayali arkadaşlar edinmiştin.''

Annesi bunları söylerken sanki zehir yutuyormuşta işkence çektiriyorlar sandı. Hayatı boyunca belki de bu kadar zorlanmamıştı. Oğluna babasını anlatırken bile bu kadar işkence çekmemişti. Izdırap dolu dakikalardı.Sözlerini bitirirken gözü yaşlı Kereme baktı.Kerem bir kaç saniye öylece durdu.Amcasının gözleri daha kapalıydı.Ses gelmeyince merak edip gözlerini açtı.Kerem robot gibi duruyordu.''Şok mu geçiriyor.'' diye düşünürken Kerem heyecanlı bir şekilde konuşmaya başladı.

''Sen şaka yapıyorsun demi anne şaka ya kesin şaka gerçekten de az daha inanıyordum.Nasıl aklına böyle bir şaka geldi.Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi.Bir daha böyle bir şaka yapma inanmam hiç inandırıcı değil yapacaksan inandırıcı şakalar yap demi amca doğru söylemiyor muyum.''Amcasının başı önde Kereme bile bakmıyordu.Annesi Keremin omzundan tutup sarsmaya başladı.Sesi ağlamaklı bir tonda konuştu.

''Keşke şaka olsaydı.Öyle olmasını o kadar çok isterdim ki! Ama maalesef değil oğlum senin arkadaşların hayal ve en kötüsü de sevdiğin kızda hayal oğlum.''Rabia hanım kendini tutamadı ve hıçkırıklarla ağlamaya başladı.Başını ellerinin arasına gömerek'' keşke her şey gerçek olsaydı.'' dedi.

''Hayır hayır kesinlikle yalan söylüyorsun.Asla böyle bir şey yok olamaz ya olamaz anlıyormusun anne olamaz.Arkadaşlarım ve hayal de gerçek bunu sana ispat edeceğim evet evet kesinlikle ispat edeceğim.''

''Bunu yapamazsın Kerem çünkü annen doğru söylüyor.Bende inanmak istemezdim ama gerçek oğlum arkadaşların yok hepsi senin kendi dünyanda yarattığın hayal ürünlerin...

''Değil amca bunu ikinize de ispat edeceğim.Hemde en kısa zamanda hatta şimdi.''Kerem hemen telefonunu çıkarmaya başladı.Elleri titrediği için elinde bile tutamadan düşürdü.Amcasının yardımıyla telefonu alıp hemen numaraları aramaya başladı.Alinin numarasını buldu.

''Bak amca bu alinin numarası ararsam size ispat ederim. Onlar gerçek şimdi göreceksiniz.''Hiç düşünmeden arama tuşuna bastı.Telefonu amcasının kulağına koydu.''Şimdi açar ve senle konuşur yanlış anlamada bitmiş olur.''

Amcasının yüzü birden çarpılmış gibi değişti.Kekeleyerek konuştu.

''Ke- Kerem böyle bir numara bulunmamaktadır diyor.''Keremin eli telefonla amcasının kulağında kaldı.

Birden irkilerek.''Nasıl nasıl ya bu olamaz ben her zaman bu numaradan Aliyi arıyorum.imkansız bu böyle bir şey olamaz.Telefonu yeniden arama tuşuna basarak hoparlöre aldı.''

''Böyle bir numara bulunmamaktadır.''Kerem ikinci kes yine arama tuşuna bastı.Yine aynı şeyi tekrarlıyordu.Hem annesine hem de amcasına bakarak konuştu.

''Ben bu numarayı kaç kes aradım.Ama hep çalıyordu.Şimdi ne oldu.Kesin bir yanlışlık oldu.''Aklına serhatla orçun geldi.Hemen diğer numaraları da aradı.Yine aynı sözler tekrarlanıyordu.

''Bu imkansız anlıyor musunuz.Nasıl olur gerçekten anlamıyorum.Hadi diyelim bunca zaman bu numaralar yoktu.Peki ben bunca zaman nasıl konuştum.Nasıl oldu da şimdi anladım.''

''Bende bunu bilmiyorum oğlum.Belki de sana söylediğimiz için anlamışsındır.Artık gerçeğe dönmüşsündür.''

''Buna inanmamı beklemiyorsunuz demi anne buna asla inanmam onlar gerçekler ve bunu size göstereceğim.''

Kerem için herşey gerçekti. Ne pahasına olursa olsun arkadaşlarını ispat edecekti. Hayatı ise o kadar gerçek değildi. Bu hayatla asla yüzleşmek istemiyordu. Kim isterdi ki!!!

&&&

Arkadaşlar yorum ve beğenmeyi unutmayın...