De Bucket List

13

"Dat winkeltje was misschien niet de beste plek voor een feestje, maar man, voor een ontbijtje kun je daar wel terecht." 

Ik kijk met een verbaasd gezicht naar het geïmproviseerde gedekte tafeltje voor het busje, met daarop twee glazen jus d'orange, croissantjes en afbakbroodjes. Harry heeft zelfs aan een schaaltje aardbeien gedacht. Nog verbaasder krijg ik vervolgens naar Harry, die trots én met een grote glimlach naar zijn creatie zit te staren.

"Euh, goeiemorgen," zeg ik langzaam.

"Goeiemorgen," antwoordt Harry en hij knikt richting de stoel tegenover hem. "Ga zitten. Ziet er goed uit hé, geef toe?"

Aarzelend ga ik zitten. Wat was dit nou weer voor een vertoning? Nog geen acht uur geleden liep deze jongen boos weg nadat ik hem een vraag stelde, zonder enige verantwoording te geven. Toen ik vijf minuten later toch maar ging kijken hoe het met hem was lag hij al te slapen. En nu zit hij, alsof er niets is gebeurt, met een vrolijk hoofd en een ontbijtje op mij te wachten? Nou, zo werkte het bij mij niet. Hij mocht dan wel zo snel bijdraaien, ik was gisteravond nog niet vergeten. "Het ziet er inderdaad goed uit, maar ik denk dat wij eerst even over iets moeten praten."

Ik dacht dat mijn toppunt van verbazing vandaag al was bereikt, maar als Harry ook nog instemmend knikt knijp ik toch even in mijn arm. Was dit echt? Harry gaf toe dat hij zich raar had gedragen gisteravond en wilde erover praten?! "We moeten inderdaad praten," begint hij. "Jij hebt namelijk nog steeds niet met Charlotte gesproken."

"Wat?" roep ik verontwaardigd. "Maar dat is niet wat ik bedoel-"

"Begin nou niet weer over iets anders," onderbreekt hij me. "Je hebt een paar dagen geleden belooft om met haar te praten. Je heb haar even laten schrikken nu je een tijdje niets van je hebt laten horen, maar nu is het genoeg."

Ik doe mijn mond open om tegen hem in te gaan, maar dan besef ik dat hij eigenlijk wel een beetje gelijk heeft. Ik was nu net zo kinderachtig bezig als Charlotte  "Mm, oké," mompel ik aarzelend. Ik kon moeilijk een paar weken helemaal niets van me laten horen. Ik kon best vertellen waar ik uithing, ze zou de politie en mijn ouders echt niet bellen. Waarom zou ze? Zij kon de rest van 'onze' vakantie lekker met Sam omgaan, dat was toch wat ze wilde? Als we die afspraak gewoon maakten was er helemaal niets aan de hand. Ik pak mijn mobiel en ga naar mijn gemiste gesprekken. De laatste was ondertussen ook al weer een dag geleden, zo ongerust was Charlotte dus niet. Ik laat de telefoon overgaan en ik hoef niet lang te wachten tot er wordt opgenomen.

"Oh my god," klinkt een opgeluchte stem die vervolgens gelijk weer verandert van toon. "Jij bent echt gestoord, Anna. Waar in vredesnaam hang je uit?"

"Dat maakt niet uit, je hoeft niet ongerust te zijn. Ik red me wel."

"Maar ik ben niet ongerust." Haar opmerking komt aan als een messteek in mijn hart en ik besef nu pas dat ik echt helemaal klaar met haar ben. Natuurlijk was ze niet ongerust. Ze kon het gewoon niet uitstaan dat ik echt weg ben gegaan. Ze kon het niet uitstaan dat ze niet wist waar ik was en dat ik niet meer deed wat ze zei. Ze kon het niet uitstaan dat ze geen controle meer over me had. Nee, natuurlijk was ze niet ongerust. 

"Mooi," schreeuw ik in de telefoon. "Dan kunnen we nu ophangen. Hele fijne vakantie nog, doei!"

"Ik wed dat je met die klootzak mee bent," schreeuwt ze terug voordat ik haar weg kan klikken. "En weetje waarom? Omdat je dit anders nooit zal doen. Hij is zo fout, Anna. Hij praat op je in, dit wil je zelf niet."

"Dit wil ik wel," kaats ik terug. "Hij laat me juist voor mezelf kiezen."

"Hij laat me juist voor mezelf kiezen," doet Charlotte me met een flauw toontje na. "Kom op nou, Anna. Die klootzak spoort echt niet. Hij heeft Sam en John in elkaar geslag-"