De Bucket List

31

"Anna!"

Ik ren door de bossen en ik hoor Harry's voetstappen in de verte achter me aan komen. Ik weet dat ik sneller dan hem bij, hij kan me toch niet inhalen.

"Anna, wacht!"

Ik negeer hem en versnel nog eens. Waar ik heen ren weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik weg moet uit Harry's buurt.

"Anna," herhaalt Harry nog eens en ik hoor dat hij helemaal buiten adem is. "Ik snap dat je boos op me bent. Je mag straks op me schelden, je mag me slaan, echt ik snap het heel goed als je me haat, maar laat me alsjeblieft eerst mijn verhaal doen."

"Jouw verhaal?" Op het moment dat ik het eruit floep heb ik er al weer spijt van, maar ik kan het niet laten om hierop reageren. Ik blijf even stil staan en draai me om zodat ik recht naar Harry toe kan schreeuwen. "Jouw verhaal waarin je me gaat proberen te overtuigen dat wat je deed niet slecht was? Jouw verhaal waarin je een overval gaat lopen goedpraten?"

"Ik ga het niet lopen goedpraten," zegt Harry op een rustige toon, alhoewel hij nog steeds loopt te hijgen van het rennen als hij eindelijk voor me komt te staan. "Want het was niet goed. Ik heb een fout gemaakt, een fout waar ik nog steeds iedere dag spijt van heb."

Ik haal mijn schouders op. Oké, hij mocht zijn verhaal doen, maar hij mocht wel met een heel goed verhaal komen. Eigenlijk wilde ik ook wel uitleg. Hij was me verantwoording schuldig. Hij had me verzwegen dat hij in de gevangenis had gezeten en ik had het recht om te weten waarom.

Harry gaat langs de kant van de weg zitten en haalt even diep adem. Zachtjes plof ik naast hem neer "Mijn vader," slikt hij. "Was een klootzak. Hij was de slechtste vader en man die je je maar kan wensen."

Ik zie hoe Harry probeert te vechten tegen zijn tranen maar tegelijkertijd ook tegen zijn woede. "Hij was alcoholist en sloeg mij en mijn moeder en we pikten het gewoon, we pikten het al die jaren. Totdat ik er klaar mee was. Ik liet me niet meer vernederen. Ik smeekte mijn moeder om bij hem weg te gaan zodat we ergens anders overnieuw konden beginnen, maar ze zei nee." Harry valt even stil. "Ze koos voor hem."

"Wow, Harry," slaak ik uit en ik wil een arm om mijn heen slaan maar ik besef me dat dit niet helemaal het moment is. Zijn verhaal raakte me, natuurlijk. Maar ik was nog steeds boos omdat hij zo veel had verzwegen. "Je weet toch dat je me dat gewoon had kunnen vertellen?"

Harry schudt zijn hoofd. "Dat is nog niet alles, Anna. Was dat maar alles." Hij zwijgt weer even en gaat dan verder met zijn verhaal. "Ik ben weggelopen. Ik had helemaal niets of niemand meer. Geen geld, geen huis, geen familie, ik was helemaal alleen. Totdat ik in deze stad terecht kwam. Ik leerde een paar jongens kennen en zij zorgden ervoor dat ik een plek had om te slapen en samen kwamen we altijd wel weer aan eten. Ik dacht echt dat ik ze kon vertrouwen, dat ze mijn vrienden waren en het beste met me voor hadden, maar dat was niet zo. Op een dag begonnen ze me verwijten te maken, het kleine beetje geld wat hun nog hadden raakte ook op en dat was mijn schuld, omdat ik helemaal niets had ingelegd. Ze begonnen me te bedreigen, ik moest wat doen, anders wilden ze me niet meer zien. Ik raakte in paniek. Zij waren alles wat ik nog had en toen ze me zeiden dat ik die winkel moest overvallen deed ik dat. Ik weet nog steeds niet hoe ze me in vredesnaam hebben kunnen overhalen, maar ik denk dat ik niet meer na kon denken. Ik had niets te verliezen, het enige wat ik nog had verloor ik juist als ik het niet deed, dus ik deed het. En werd gepakt."

Harry kijkt me aan en legt zijn arm op mijn knie. "Het spijt me Anna, ik heb er zo veel spijt van. In de gevangenis ben ik veranderd. Ik wilde opnieuw beginnen en ben daarom verhuisd. Iedere keer als ik hier op straat liep werd ik nagekeken. Ik wilde mijn droom naleven, rondreizen, dus ik ben gaan werken als barman om geld te verdienen. Ik wou dat ik het over kon doen, maar dat kan niet, dus ik moet er maar mee leren leven. Maar ik heb nog steeds iedere dag spijt."

Harry valt stil en het enige wat ik kan doen is nadenken. Nadenken over alles wat hij net heeft verteld. Het was veel, heel veel. Hij had het moeilijk gehad, dat was wel duidelijk. Zijn jeugd was verschrikkelijk en daarom voelde ik aan de ene kant heel erg met hem mee. Maar aan de andere kant kon ik niet geloven dat hij het zo lang voor me verzwegen had. Wat als-

"Anna?" Harry onderbreekt mijn gedachten. "Ga je nog wat zeggen?"

"Ik weet het niet, Harry," zeg ik zacht. "Ik weet niet wat ik nu voel. Ik kan het gewoon niet geloven. Wat als we die man niet waren tegengekomen? Dan had je me dit allemaal nooit verteld? Ik heb het gevoel alsof ik niet meer weet wie je bent Harry en ik weet niet meer of ik je kan vertrouwen. Het spijt me, maar ik kan er niets aan doen."

"Maar," begint Harry. "Jij kent me Anna. De echte mij."

"Waarom heb je me het dan niet eerder verteld?!"

"Daarom," gaat Harry verder. "Ik wilde het je zo vaak vertellen, maar ik kon het niet. Ik heb zo veel meisjes over de overval vertelt en het deed me iedere helemaal niets, maar iedere keer als ik je in jou in je ogen aan keek lukte het niet."

Serieus? Hij had random meisjes over zijn overval verteld? Meisjes die hij helemaal niet kende? Meisjes die hij vaak niet langer zag dan een week? En mij, waarmee hij al een paar weken dag en nacht samen was, vertelde hij niets? "Als je het andere meisjes kon vertellen, dan kon je het op zijn minst aan mij vertellen Harry," bijt ik uit.

Dan wordt het me allemaal even te veel. Ik sta op en loop weg. Voor het eerst in al die weken wenste ik dat ik nooit was mee gegaan. Hoe had ik ooit zo dom kunnen zijn? Was ik nou maar gewoon bij Charlotte gebleven, dan had ik in ieder geval nooit het vliegtuig naar huis gemist en zat ik nu lekker thuis op de bank.

"Anna, wacht!"

Dan stop ik en ik begin dan te huilen. Ik wil naar huis, maar ik weet dat dat niet kan. Ik ben echt in de middle of nowhere en er is geen vliegveld, treinstation of weet ik veel wat in de buurt.

"Anna, ik weet het," hoor ik Harry's stem dan achter me zeggen. "Maar het punt is dat het kan me niets kon schelen wat die andere meisjes over me dachten. Ik gaf niet om ze en zij kenden me niet echt, ze kenden alleen de Harry die een muur om zich heen had gebouwd. En het boeide me niet of ze die Harry een crimineel vonden, zo kwamen ze in ieder geval niet in de buurt van zijn gevoel. Maar jou, ik wilde jou gewoon echt niet kwijt. En ik wist dat ik je kwijt zou raken als ik het zou vertellen."

Ik draai me om en kijk hem aan en dan besef ik het. Als ik nu ook nog bij hem weg ging herhaalde het verleden zich weer. Harry zou weer iemand verliezen en hij zou er weer helemaal alleen voor komen te staan.

"Alsjeblieft." Harry pakt mijn hand. "Je weet dat ik jou nooit pijn zal doen. Ik weet dat jij dat weet, Anna. Ja ik heb veel foute dingen in mijn leven gedaan, maar ik ben veranderd. Ik probeer nog steeds zo hard te veranderen en jij helpt me daarbij. Ik heb de laatste tijd zo weinig woedeaanvallen gehad, en dat komt allemaal door jou." Hij bijt op zijn lip en ik zie aan de blik in zijn ogen dat ik hem zou gaan breken als ik hem zou verlaten. "Ren alsjeblieft niet weer weg."

Als ik weg zou rennen zal Harry weer helemaal niemand meer hebben en hoe boos en teleurgesteld ik ook op hem was, dat kon ik hem nooit aan doen. Nooit. Ik probeer een klein glimlachje op mijn gezicht te persen. "Alleen als we nog een keer karaoke gaan doen."

"Wel honderd keer," zucht Harry opgelucht uit en zijn stralende ogen laaien weer op. "Dus je blijft?"

"Ja," antwoord ik. "Maar ik heb wel tijd nodig. Tijd om dit te verwerken. Het is niet meer zoals het was tussen ons. Hoe graag ik dat ook zou willen, misschien zal het wel nooit meer zo zijn."

Ik heb net weer even door alle bladzijdes van dit boek gebladerd en wow in een van de eerste hoofdstukken vier ik bijna een feestje omdat het vorige hoofdstuk 51 votes heeft gehaald. :) Hetzelfde hoofdstuk heeft nu bijna 400 votes en dat deed me even realiseren hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad en hoe blij ik ben met jullie allemaal.

Ik krijg de laatste tijd zo veel berichten met complimenten over mijn boeken en serieus jongens, nog steeds kan ik het eigenlijk niet geloven dat mensen mijn boeken lezen, laat staan dat ze mij de beste Nederlandse schrijfster van Wattpad vinden. Het maakt me echt heel erg blij! Dankjullie x

Oja, dit hoofdstuk heb ik aan een stuk door getypt maar ik wilde voor jullie updaten dus het is nog niet nagekeken, sorry :)