De Bucket List

32

Ik had inderdaad tijd nodig. Er gingen een paar dagen voorbij en hoe graag ik ook wilde dat het tussen Harry en mij weer voelde als eerst, het lukte niet. Misschien was het omdat ik gewoon niet kon vergeten wat er gebeurd was. Hoe graag ik ook wilde, het beeld van Harry die een overval pleegde kwam iedere keer weer tevoorschijn in mijn gedachten. Ik wist dat hij spijt had, heel veel spijt en ik deed ook echt mijn best. ik wilde namelijk niet dat deze reis zo zou eindigen, maar het lukte gewoon niet. Ik voelde me anders wanneer ik bij Harry was. Ik kon hem niet vergeven.

Het lag niet aan Harry. Hij was liever dan ooit en ook al deed hij zich vrolijk voor, ik kon zien dat hij zich nog steeds kut voelde. Hij zei het niet, hij praatte er eigenlijk helemaal niet meer over, maar ik wist dat hij ook weer wilde dat het werd zoals een paar weken geleden.

Harry probeerde vanalles om weer een lach op mijn gezicht te toveren. Iedere ochtend haalde hij verse croissantjes en jus d'orange voor me, hij ging zonder te zeuren mee naar een kermis waar we langs kwamen, we deden niet één maar twee keer karaoke en toen ik met een van de jongens in de bar stond te praten kwam hij er zelfs gezellig bij staan.

Ik wilde hem zo graag vergeven, maar iedere keer als hij weer zoiets deed, of iedere keer als hij een grapje maakte waar ik een paar dagen geleden nog helemaal dubbel over had kunnen liggen, verscheen er nu alleen maar een heel klein glimlachje op mijn gezicht. Ik wilde het zo graag, maar het lukte niet, en ik wist niet waarom. 

En ik dacht dat twee keer een karaokebar bezoeken al heel wat zou zijn, maar vandaag weet Harry me nog meer te verbazen. Toen we langs een bejaardentehuis kwamen en ik aankondigde dat een van mijn punten op mijn bucket list iets leuks met ouderen doen was, reageerde hij helemaal niet zoals ik verwacht had. Hij stribbelde niet tegen, maar knikte zelfs enthousiast. En toen ik zag dat er vandaag een rolstoelwandeltocht werd georganiseerd en voorstelde om te vragen of we daar mee konden helpen begon hij niet eens heel hard te lachen. Hij liep zelf naar een van de verzorgsters om te informeren. 

En dat is waarom ik nu met grote ogen zit te kijken naar Harry die met brommende geluiden een rolstoel voor zich uitduwt en als een of andere auto langs komt rennen. Het oude vrouwtje in de rolstoel schatert het uit en ze steekt vrolijk haar handen in de lucht, waardoor Harry alleen nog maar harder begint te lopen. Echt, deze jongen blijft me verbazen.

"Het is koud," bromt de man in mijn rolstoel voor de tiende keer en ik zucht. Ik dacht dat ik ouderen een leuke dag zou bezorgen, maar tot nu toe lijkt het daar niet echt op. De meneer zit alleen maar te klagen en ik vond het daardoor ook niet echt meer leuk. "Wanneer gaan we terug?"

"We gaan zo ergens binnen wat koffie drinken," stel ik hem gerust. "Daar is het lekker warm."

"Ik wil geen koffie. Ik wil terug."

Ik probeer mijn zucht te onderdrukken en rol met mijn ogen. Gelukkig zie ik dat de groep vooraan stopt bij een restaurantje. Ik zet de man aan tafel en vlucht dan zo snel mogelijk naar een andere tafel. Mooi niet dat ik deze man weer ging duwen.

"Hallo jongedame." Mijn humeur wordt meteen weer beter als ik zie dat de man waar naast ik nu ben gaan zitten wel kan glimlachen. Hij geeft me een hand en stelt zich voor als meneer Smith. 

"Ik ben Anna," zeg ik opgewekt terug en ik zie in mijn ooghoek Harry, die aan de andere kant van de zaal zit, naar me zwaaien. 

"Dat is een hele mooie naam," zegt de man en zijn ogen beginnen meteen op te lichten. "En toevallig, mijn dochter heet namelijk ook Anna." Hij kijkt naar de richting waar ik net heen zat te zwaaien en steekt dat ook zijn hand op naar Harry. "Is dat je vriendje?" Harry zwaait vrolijk terug. 

"Nee," lach ik. "Hij is niet mijn vriendje. Hij is.... gewoon vriend." 

"Oh. Wat jammer, hij lijkt me een hele vriendelijke jongen en jullie lijken me een leuk stel." Zijn ogen zoeken verder in de zaal en als ze de ogen van een vrouw vinden begint hij te glimlachen. "Jullie deden me een beetje denken aan mij en mijn vrouw toen we nog jong waren," zegt hij dan zacht.

"Is dat uw vrouw?" vraag ik en ik wijs naar de vrouw naar wie hij glimlacht.. Eigenlijk is het een domme vraag, want het is overduidelijk. Aan de glimlachen en de stralende ogen van het stel was het af te lezen, deze mensen hielden van elkaar.