De Bucket List

36

De volgende dagen voelt het aan de ene kant alsof alles verandert is, maar aan de andere kant is het toch nog steeds hetzelfde. Harry liep me heus niet opeens de hele dag te knuffelen of mijn hand vast te houden, en hij hield ook echt niet opeens op met zijn sarcastische en flauwe gedoe. Nee, natuurlijk niet. Hij was dit niet gewend, het had tijd nodig. Of misschien was dat ook allemaal niets voor Harry. Het maakte me eigenlijk niet uit, ik wist nu wel wat hij voor me voelde. Af en toe zei één blik of glimlach van hem genoeg. 

We deden ook niet veel. Omdat we namelijk al een tijdje op dezelfde plek waren besloten we om een paar dagen vooral te gebruiken om noordelijker te rijden. Want hoewel ik nog steeds een paar weken vakantie was, en we absoluut geen haast hadden, was het plan natuurlijk dat Harry me thuis zou brengen. Hij stond er daarom op dat onze volgende plek waar we een tijdje zouden verblijven ergens midden in Frankrijk was. Het liefst had ik tegen gestribbeld, ik moest er namelijk niet aan denken om weer naar huis te gaan, maar ik moest wel. Het Golden Globe hotel, waar we een overnachting hadden gewonnen, lag daar namelijk ook ergens. En natuurlijk zei heel iets in me ook dat voor eeuwig rondreizen met Harry niet heel realistisch was, ik zou toch een keer naar huis moeten.

Onze dagen bestonden dus voornamelijk uit auto rijden, pitstops bij wegrestaurantjes, slapen op de meest willekeurige nachtcampings en gesprekken, heel veel gesprekken. Het maakte niet uit wat ik met Harry deed, uit gaan, overnachten in een warenhuis of helpen in een weeshuis. Het was allemaal geweldig, maar het allerliefst zat ik met ons tweeën in zijn busje en leerde ik hem nog beter kennen. Want hoewel ik dacht dat ik dat al deed, waren er nog zoveel dingen die ik niet wist. Zijn lievelingsleraar op de basisschool bijvoorbeeld,  of dat hij bang is voor vissen en allergisch is voor rubber.

"Hoemba en Wim?" proest Harry uit, terwijl we op een landweggetje rijden. "Serieus? En je hebt tot je vijftiende met ze geslapen?"

"Lach mijn knuffels niet uit," zeg ik zogenaamd boos, maar ik kan het niet laten om te lachen. "Ik was heel trots dat ik die namen had bedacht hoor. En eigenlijk slaap ik nog steeds met ze, maar omdat ik al wist dat Charlotte ze belachelijk ging maken heb ik ze maar niet meegenomen."

Harry grinnikt nog steeds. "Je hebt ook geen knuffels meer nodig nu, An. Je hebt mij nu."

"Oh," lach ik spottend. Als er iemand niet van de hele tijd knuffelen hield was het Harry wel. "Dat ga ik onthouden, pas maar op." Ik pak mijn mobiel uit mijn zak om mijn moeder te bellen voor ons dagelijkse telefoontje. Ik had me aan mijn belofte gehouden, tot op de dag van vandaag had ik haar iedere dag gebeld en op de hoogte gehouden van alle gebeurtenissen. Nou ja, alle, niet alle natuurlijk. Dat ik verliefd was op Harry en hij op mij had ik natuurlijk niet verteld. Ze was nog steeds niet heel blij over dit hele gebeuren, maar had het ondertussen wel geaccepteerd. Als ik zou vertellen dat Harry niet gewoon een vriend meer was, wist ik zeker dat ze in paniek ging raken. Ook wilde ik niet dat Luca het zou horen. Het bleef toch mijn ex en ik wist dat het hem zou raken, vooral omdat hij het al een soort van voorspeld had en ik hem keihard tegen had gesproken.

Nadat ik mijn moeder weer heb bijgelicht doe ik mijn ogen even dicht. De afgelopen weken spelen door mijn gedachten. Soms lijkt het alsof ik al maanden met Harry onderweg ben, maar soms lijkt het ook alsof het gisteren was dat ik Harry voor het eerst zag, toen ik de club bezocht met Charlotte. Ik had het nog nooit toegegeven aan iemand, en misschien zelfs niet aan mezelf, maar op dat moment wist ik gelijk dat Harry speciaal was. 

Ik word opgeschrikt door Harry die de deur aan mijn kant van het busje opentrekt. Omdat ik weggezonken ben en half tegen de deur aan leun verlies ik mijn evenwicht en val ik half uit het busje, wat een schaterlach van Harry oplevert.

"Harry!" grom ik, terwijl ik mijn handen die nu onder het zand zitten afveeg aan mijn broek.

"Ik riep je nog," verontschuldigt Harry zich. "Alleen je was zo in gedachten verzonken. Waar dacht je aan?"

"Niets," mompel ik snel en ik kijk om me heen. We zijn op een soort uitgestorven parkeerplaats beland, waar een klein huisje bij staat. "Wat is dit? En waarom stoppen we hier?"