De Bucket List

14

Het is gek hoe weinig een mens soms nodig heeft om gelukkig te zijn. Ik was natuurlijk gelukkig toen ik mijn diploma kreeg en toen ik eerste werd tijdens de zwemkampioenschappen. Ik was ook gelukkig toen ik eindelijk een iPhone kreeg van mijn ouders. Maar ik geloof niet dat één van deze momenten ook maar iets kon tippen aan dit gevoel. 

Dit gevoel komt nu bij me op, terwijl ik met Harry door het vissersdorp waar we een uur geleden ons busje hebben geparkeerd, loop. Ik had het idee dat onze 'reis' nu pas echt begon. De afgelopen dagen waren leuk, maar we hadden niet veel meer dan bossen - en enkele tankstationnetjes - gezien. Ik word gelukkig van dit mooie dorp, de gezellige sfeer die er hangt, de aardige mensen bij het restaurantje waar we net waren én de lekkere hamburger die we daar kochten, maar het aller gelukkigst word ik van de vrijheid die we hebben. Het was al laat in de avond en er was niemand die zeurde over het feit dat we net ons avondeten - jawel, de lekkere hamburger - op hadden. Er was niemand die ons zou vertellen hoe laat we thuis zouden moeten zijn. Er was niemand die ons kon tegenhouden als we morgen al weer naar een andere stad zouden rijden, nee er was helemaal niets dat moest. We hadden alle tijd.

"Waar gaan we heen?" Harry draait een rondje om de verschillende cafés te bekijken en ik kijk verbaasd naar de grote hap van de hamburger die hij tegelijkertijd in zijn mond stopt.

"Dat was bijna je halve broodje," lach ik. 

"Mwij lwijkt dwat cwafe wel wwat."

Ik trek een walgend gezicht en ga ook de verschillende cafés één voor één af. Het dorpje had een klein straatje waarin alle uitgaansgelegenheden verzameld waren.

"Mij lijkt dat café wel wat," herhaalt Harry als ik niet reageer en hij wijst naar het café op de hoek. 

"Nee joh, dat is een oude lullen café." Ik gebaar naar het café waar mijn oog op is gevallen. Dat was niet zo gek want de voorkant bestond uit tientallen neonborden. Van een felroze flamingo tot een glitter ‘DISCO’ bord. “Die lijkt mij juist leuk.”

“No way.” Harry schudt zijn hoofd. “Ik ga niet bij die kermis naar binnen.”

“Je moet wel,” zeg ik terwijl ik nog steeds de verschillende neonborden aan het bekijken ben.

“Ik moet niets. Jij mag wel naar dat circus, ik houd het bij dat nette café.”

“Je moet wel,” grijns ik. “Lees dat bord rechts naar de ingang eens voor.”

“Karaoke.” Harry trekt een vies gezicht. “Nee, dat meen je niet Anna. Dat meen je echt niet.”

“Waarom zou ik het niet menen?” lach ik. “Er is niets mis met karaoke en ik schaam me er niet voor dat het op mijn bucket list staat. Helaas Harry, regels zijn regels. Mijn bucket list is jouw bucket list.” Ik pak hem bij zijn arm en trek hem mee naar de karaokebar.

 +          -           +          -           +          -           +          -            +          -           +          -        

“Hier, je cola.” Harry geeft me een drankje aan en draait zich weer richting het meisje naast hem. Natuurlijk, zo kende ik Harry weer. Ik had hem één minuut alleen gelaten zodat ik naar de wc kon en hij was alweer een meisje aan het versieren.

Ik tik hem op zijn schouder en hij kijkt geïrriteerd weer om. “Zullen we maar in de rij gaan staan,” vraag ik.

Harry begint te lachen. “Anna, ik ga niet in de rij staan. Niet nu ik bijna haar nummer heb. Oja, bedankt trouwens hé. Deze karaokebar was nog niet eens zo’n slecht idee, ik had er even niet aan gedacht dat hier natuurlijk bijna alleen maar meiden binnen zijn.”